[کاناݪ از خط عشق تا شھدا‌] #رمان_ضحی #قسمت_دویست_وسوم  بریم زیارت البته اگر خدا بخواد و بشه با این شلوغی رضوان مثل همیشه فرز بلند شد و وسایلش رو روی دوش گذاشت؛ من رفتم بعد از مدتها سبک و راحت، غرق خواب ناز بودم که رضوان بیدارم کرد: ضحی حرم نمیای ما بریم؟ ازترس فوری توی جام راست نشستم: نه بابا کجابادست چشمهام رو ماساژ دادم تا ورمش رو بگیرم: ساعت چنده؟ _سه و نیم _تو این آفتاب بریم؟! _آفتاب که بخوابه غلغله میشه محاله بتونیم بریم تو حرم همین الانشم غلغله ست امشب شب اربعینه ها باشه ای گفتم و با دست زیر و روی کوله رو کورمال کورمال دنبال مانتو و روسریم گشتم از جا بلند شد‌: برات آویزون کردم پشت در با سلیقه هنوز جمله رو به پایان نرسونده لباسها رو روی سرم ریخت: زودباش بپوش حنانه پایینه رفیقاتم اگر میان بیدار کن با دست تکانی به ژانت دادم: ژانت جان حرم میای یا نه؟! فوری از جا بلند شد: آره الان میرید؟ _آره عزیزم پس پاشو بپوش تا دیر نشده کتایون که از صدای مکالماتمون چشم باز کرده بود غلتی زد و دلخور گفت: دارید میرید؟ چرا منو بیدار نکردی؟ _والا منم همین الان بیدار شدم داریم میریم حرم مگه میخوای بیای‌؟ نیم خیز شد: _پس اینهمه راه اومدم اینجا که بخوابم؟ وقت متعجب نگاه کردن بهش رو نداشتم! پس بی خیالش شدم و یادآوری نکردم ابتدای سفر نظرش چی بود و فقط تند تند لباسم رو تن کردم خیلی زود به بقیه توی حیاط پیوستیم و سبحان آخرین توصیه رو کرد: مواظب باشید به هیچ وجه از هم جدا نشید همه مسیر برگشت رو یاد بگیرن رضوان گفت:خیالت راحت باشه داداش شما دیگه برید سبحان و حنانه با خداحافظی از در خارج شدن اما رضا انگار دلش راضی نشده باشه گفت: رضوان میخوای من با شما بیام؟ _نه داداش برید شماها ما چهار تا باهم میریم همم گم نمیکنیم خیالت راحت قبل غروبم حتما برمیگردیم ان شاالله احسان یک قدم به رضا نزدیک شد: منم میگم باهم بریم خیلی شلوغه اگر یه نفر گم بشه... کتایون با اطمینان گفت: نیازی نیست رضوان هست ما دست همو ول نمیکنیم بچه نیستیم که گم بشیم احسان سری تکون داد و رو به رضوان کرد: خیلی مواظب باشید اگر دیدید نمیشه رفت داخل اصرار نکنید برگردید حتما تا قبل غروب رضوان بالبخند گفت: چشم شما برید به زیارتتون برسید التماس دعا رضا انگار باز آروم نشده باشه رو به من گفت: زیارت واجب نیست خودتون بهتر میدونید تو این شلوغی اگر دیدید دسته های آقایون مسیرو گرفتن جلو نرید که گیر کنید دستم رو پشتش گذاشتم و هُلش دادم سمت در: خیالت راحت باشه برو دیگه ناچاررفتن وماهم بافاصله ازشون بیرون رفتیم ازکوچه که گذر کردیم وارد فشار جمعیت خیابان اصلی شدیم و برای محکم کاری بازو به بازوی هم قفل کردیم و با جمعیت حرکت کردیم جزانسان هیچ چیز دیده نمیشد هیچ منظره ای تنها تصویر چشم پر کن لشکر انسانهای مشکی پوش بود و بس تا جایی که برای اولین بارحرم حضرت عباس دیده شد ازفاصله ی بسیار دور باحائل یک خیابان به سختی خودمون رو از موج جمعیت بیرون انداختیم و کنار پل ایستادیم همین که نگاهم به طلاییِ دوردست نشین حرم افتاد اشکهای داغم روی گونه غلتید و با سرعت روی زمین کربلا سقوط کرد دست روی سینه گذاشتم و سر خم کردم آهسته نجوا کردم:خوشاراهی که پایانش تو باشی السلام علیک، یاقمرالعشیره،یاعباس بن علی حجم موج روبه افزایش مجال رفع دلتنگی رو گرفت‌دوباره راه افتادیم نگاهی به چهره ی بچه ها انداختم؛ صورت رضوان هم مثل من غرق اشک بود اما چهره ژانت غرق ذوق بود و صورت کتایون غرق بهت!مسیرباقیمانده روباتپش قلب و چشم خیس طی میکردم به امید وصال ولی امان ازناامیدی وقتی فهمیدیم به دلیل ازدحام درب حرم بسته شده،انگارچیزی شبیه ستون برسرم فروداومد وتوانم روگرفت باحسرت ودوچندان اشک میریختم وزیر لب گله میکردم آخرین فرصت دیدارهم ازدست رفت رضوان گرفته ترازمن گفت:میدونستم حرمها روبستن ولی فکر میکردم حداقل بین الحرمین قسمتمون باشه! نشدبریم کتایون متعجب پرسید: کجا بریم؟ یعنی برگردیم؟پس اینهمه راه واسه چی اومده بودیم؟رضوان_مااینهمه راه روبرای پاسداشت شعائر حسینی وفرهنگ عاشورامیایم نه زیارت همه میدونن اربعین امکان زیارت تو کربلا خیلی خیلی اندکه بیایدبریم ازسمت در پشتی حرم امام حسین سلام بدیم وبرگردیم تا گیر غلغله دم غروب نیفتادیم تغییرمسیر دادیم وطول خیابان موازی بین الحرمین روطی کردیم وتوی ازدحام پیچیدیم سمت حرم همین که تصویر دیوار های حرم واندکی از گنبد نمایان شدبا پهق هق دست روی سینه گذاشتم وبعدازسلام گله کردم: اینجوری قبول نیست بعدده سال تشنه بیاری لب چشمه وبرگردونی بخدا اگر اینجوری برگردم دق میکنم اشکهام پی در پی و متصل شبیه جوی نه قطره قطره، جاری بود به پهنای صورت و صدای حرکت حرکت شرطه ها سوهان اعصابم! بہ قلمِ #شین_الف