#دلنوشته_همسر_شهید مهدی جان اینک که گوش تا گوش شهر پر شده از خبر آمدنت ، دلم لرزیده و چشمانم اشکبار است نمی دانم برایت از چه بنویسم... از چهار سال دوری ات.. روزهایی که به دید دیگران چهار سال بود و مرا هر روز هزار روز بی تو بودن بود... از بزرگ شدن سلما ، که لحظه لحظه اش ،تصور کنار تو بودن بود... از روزی که یاد گرفت بابا بگوید و دلم لرزید و گونه هایم شوره زار باران شد... از روزی که از تونشان خواست و چمدانت را نشانش دادم یا روزی که خواست قبر کوچکی داشته باشد که در خیال کودکیش تورا آنجا بجوید...؟ یک‌روز سر سفره بی هوا گفت برای بابا مهدی صلوات و همه مات ماندیم و باریدیم... یک روز در خیابان عکست را دید و با افتخار نشانت می داد و فریاد میزد بابا مهدی من... آن روز که چادر سر کردو چقدر جایت خالی بود تا دستان کوچکش رابگیری و به مسجد ببریش... مثل آرزویت... من با همه اینها چهار سال را چهار قرن گذراندم.... لحظه رفتن گفتی به حضرت زینب می سپاریمان... و من فهمیدم که باید صبرم زینبی شود پس زخم زبانها برایم عسل شد و صبوری پیرم کرد... دنیا کنارم جمع شدند تا سارای شاد تو بازهم با طراوت باشد و من خندیدم تا در خلوتم با تو بگریم در آغوش عکس ها و خاطراتمان.... به تو بالیدم ، به شهادتت ، به فدایی ولایت بودنت ،به غیرت عباس گونه ات و چه عاشقانه در خود شکستم و آرزویت کردم.... در چهارمین سال رفتن بی باز گشتت، خبر از آمدنت آورده اند و من هنوز متحیرم زیستن پس از تورا... که چگونه تاب آوردم ... در روزهای تولد سلما آمدی، در روزهای بی قراریم در غم اغیار باز آمدی... اینها را چه به نامم که مگر نه آنکه آمدی