- ولی خب اگه منم الان بعد از طی کردن چندین تا عمود چشمم میخورد به گنبد قشنگت، با چشمای اشک آلود نگاهت میکردم و میگفتم آزمودم دل خود را به هزاران شیوه هیچ چیزش به جز از وصل تو خشنود نکرد :) .. ولی خب مثل هر سال این موقع ، باید از دور نگاهت کنم و از دور منت این عشقی که توی دلم قرار دادی رو با هزاران شکر و اشتیاقِ آمیخته به فراق حمل کنم و بگم «یاد باد آن که نَهانَت نظری با ما بود!» .. آه باباحسین، آه عمو عباس..🖤🙃

- در جنگ سرنوشت، دمی صحبت تو را از چنگ روزگار، غنیمت گرفته‌ام :) ..

«آشفتگی» بهای به دریا رسیدن است ای رودِ خسته! در جَرَیانی، نگو که نه!

‌ - صدای اذون صبح روز اربعین پخش میشه و من دارم به اونایی فکر میکنم که الان دارن با دستای لرزون از اشتیاق و چشمای تارِ تار، با پاهای زانو زده از شوق وصال، ضریحتو بغل میکنند، دارم به اونایی فکر میکنم که یه سالِ تمام ، حرفاشونو توی خورجین دلشون جا دادن که ببرن پیش طبیبش ، اهل فنش، یا به قول این اتوکشیده های سانتی مانتال امروزی، تراپیستش ، که لاجرم علاج درد مشتاقان طبیب عام نشناسد ، که واقعا : « شب فراق که داند که تا سحر چند است؟ مگر کسی که به زندان عشق دربند است » که یقینا : « عقل پرسید که دشوارتر از مُردن چیست؟ عشق فرمود: فراق از همه دشوارتر است»، که بی شک: «در من کسی فراق تو را داد می‌زند» که عامداً: «سپرِ صبر، تحمل نکند تیرِ فراق.» که قطعا : « هزار روز به شب، شب به روز آوردیم میان ما و فراق تو ماجراست هنوز » که حقیقتا : «ما را فراقِ روى تو کشته، نه روزگار، مرگ و جفا و گردشِ گردون بهانه است » که واقعا : «فراقِ یار نه آن می‌کند که بتوان گفت!» که طالباً : « چنانت دوست می‌دارم که گر روزی فراق افتد تو صبر از من توانی کرد و من صبر از تو نتوانم » و چه که قطعا ها و واقعا هایی که توی این سینه شعله میکشه برای چشیدن حلاوت وصال ، آه ای فراق، آه فراق ، ای فراق .. :)💔 ‏گویند ز مرگ در جهان نیست بدتر! واللّه فِراق، ثُمَّ باللّه فِراق.!

- پیوست به متن بالایی🔗

دوست دارم صدات کنم ، بابارضا«ع» . مکرر. مدید. مدام . :)

‌ گفتی سه جاست وعده‌ى ما؛ من که تا کنون صد جا شمرده‌ام که به دادم رسیده‌ای..!

‌ دنیا را با غم قاطی کردند تا ما بفهمیم نقشمان در این هستی حرکت است نه رفاه! «استاد علی صفایی حائری» @Rozekhon

- خاطره؟ نه ممنون این کلیپ هست :)

‌- دارم واسه امتحانِ یکی دو ساعت دیگه میخونم و بین حجم سنگین مطالب با یه بیتِ نوشته شده گوشه ی جزوم میتونم بگم با اون مقدار از خستگی و چشمای قرمزِ بی نایِ خواب آلود، آروم شدم ، تلطیف سرّ ؟ قدرت امید؟ ... باباجان قدرتِ اُمید و بیداری و همه متعلقاتش، پیش شما سر خم کرده ، اذن ورود نداره بی اذن شما ، بی حضور شما ، بی اسمتون، بی رسمتون، بی نجفتون :) | دلم هوای نجف کرد و خوب می‌دانم برات قلب پریشان در اختیار علی‌ست |

در واقع عقل با دل رو به رو شد ، صبحِ دلتنگی بخیر :)

آخ بطلبه یه صبحی ما چشم وا کنیم بیینیم محضر باباعلی، نجفیم و بگیم : اَصبَحتُ زائراً لَکَ یا شَحنَةَ النجف .. صبح کردم در حالی که زائر تو ام یا امیرالمؤمنین:)🤍💔