این هم باشه رزق سحر ! واسه دلایی که الان یه کنجی از صحن انقلاب، تو حجره های دلبرِ منقش به محبت جا گرفتن و چشماشون ، از بدو ورود تمامِ ناگفته های دلشون رو محضر امام رضا'ع' پیشکش کرده :) و ندایِ گرچه دوریم به یاد تو سخن میگوییم هایِ بسیار سرداده :))))

وسحرِ8فرودین ماه.

‌ ‌هَلْ مِنْ سَائِلٍ فَأُعْطِیهُ سُؤْلَهُ کسی هست چیزی بخواد تا بهش عطا کنم ..؟ - #صحیفه‌_سجادیه :)

- ولی من میگم برایِ این دو دقیقه و پنجاه دو ثانیه میشه ساعتها سوخت!🙃 - خلاصه که آتش بگیر تا که بدانی چه میکشم . . . - احساس سوختن به تماشا نمیشود :) ..

‌ روز ازل، آن‌جا که اراده کردی و روح را دمیدی، من جان گرفتم. درست همان وقتی که 'قالوُا' کرب و "بَلی" گفتم! از آن‌روز تا به‌ حال عشقت در وجودم جاریست. گاهی باخودم فکر می‌کنم شاید در آن لحظه از من پرسیده‌ای: "ألَستُمْ تَعشقونَ الحُسَين...؟" :)

‌#تنهاموندنی!

- کجا برم آخه منی که عشق و با تو تجربه کردم.. :)

‌- در قنوت نمازشب، جایی هست که سیصدمرتبه العفو باید گفت. می‌گفت: «وقتی در قنوت پشت هم العفو می‌گویی، شبیه همان پشت هم گفتنِ حسین‌حسین در آخر روضه‌هاست. انگار ذهنت حسین می‌گوید و زبانت العفو.» می‌گفت: «نمی‌دانم این که گفتم چه معنایی دارد، اما در نظر من با این‌همه کوته‌نظری، یعنی آنکه حسین، اسم‌رمز عفو خداست..»

- روزی شعار کُلِ جهان می شود علی'ع' :) #نجف

‌ - به تمنای زلف، شهر به شهر می‌گردم. ماه به ماه منتظر می‌مانم. به استقصا کتب را تورق میکنم بلکه ردی ز آن تیغ ببینم، به قربان آن ابرو. سال گذشت و رسید به ماه جنابتان. بیشترِ مغرب‌ها زیارت تمثال حضرتتان، به لحظاتی قسمت ما بود. تا پرده ی تفتیش کنار رود و از پایینِ پایِ ایوانتان خیره به تمثال، ذکرم باشد:«ز اعماق قرون از بین جمعیت تو را دیدیم/ تو هم ای ناز مطلق از همان بالا ببین ما را»... '#خانه‌ی‌_پدری'.. #خاطره..

‌ ' یا علی، یا مَن بِهِ یَفتَخِرُ المُحِبُّون ' - ای کسیکه محبانت، به دوست داشتنت افتخار می کنند ..🖤' ‌. .

- وقتی در روز قیامت ، علی 'ع' را به صحرای محشر می آورند و ما را هم می آورند و غصه های او را با غصه های ما مقایسه می کنند ؛ خجالت میکشیم میبینیم فلان آدم که در یمامه گرسنه مانده جزء غصه های حضرت بوده، در حالی که غصه من این بوده که تخم بلبلم کوچک شده و یا بلبلم جوجه نکرده ، و یا باد ماشینم در رفته و یا روی ماشینم خط کشیده اند ..! #علی‌صفایی‌حائری اخبات / ص ١٠٦📚