🌷 #شهید #مهدی_باکری آقا مهدی باکری با دیگران خیلی متفاوت بود. جامعیتی داشت که نمی‌شد آن را در همه یافت. همان‌طور که به سازمان‌دهی، آموزش نظامی، مانور و ... اهمیت می‌داد، به همان اندازه و بلکه بیشتر به برنامه‌های عقیدتی_ تبلیغی و ... توجه داشت. هر وقت ما را می‌دید حرف تازه‌ای برایمان داشت. نظریات خود را می‌نوشت و در فرصت‌های مناسب طرح می‌کرد. لحظاتی قبل، مرا خواسته بود، و می‌دانستم که حتما کار مهمی پیش آمده‌ است. روی سنگی نشست و مرا هم دعوت به نشستن کرد و گفت: مومن، می‌دانی نتیجه‌ی یک عملیات، در یکی دو ساعت آخر آن معلوم می‌شود؟ فقط به چشم‌هایش نگاه کردم. می‌خواستم پاسخ سوالش را از زبان خودش بشنوم. صحبت که می‌کرد، حرف‌هایش آرام و صاف مانند آبی زلال، جاری می‌شد. گفت: می‌دانی که در آن یکی دو ساعت، چه چیزی کارساز است؟ آموزش، توان جسمی، اسلحه و تجهیزات، همه، کارایی خود را از دست می‌دهند. در آن چند ساعت، حرف آخر را ایمان می‌زند و کار را ایمان پیش می‌برد... بروید برنامه بریزید و بچه‌ها را به ایمان مجهز کنید! به نقل از کتاب #خداحافظ_سردار 🆔 @shahidemeli

🌷 #شهید #مهدی_باکری بعد از شهادت حمید باکری در عملیات خیبر، به علت روابط نزدیکی که بچه‌های اطلاعات با فرماندهی لشکر داشتند، تصمیم گرفته بودیم در حضور آقا مهدی از به کار بردن اسم حمید خودداری کنیم و برای صدا کردن برادرانی که اسم‌شان حمید بود، از کلماتی چون اخوی، برادر، یا از نام خانوادگی‌شان استفاده می‌کردیم. آن روز، یکی از تیم‌های واحد برای ماموریتی حساس به جلو رفته و هنوز برنگشته بود. حمید قلعه‌ای و حمید الله‌یاری هم جزء این تیم بودند. هر وقت تیم‌های شناسایی دیر می‌کردند، جلوتر از همه، آقا مهدی می‌رفت و کنار پد بالای سنگر می‌ایستاد و منتظر می‌شد. از دور که نگاه می‌کردی، مدام لب‌هایش تکان می‌خورد، و نزدیک که می‌شدی، می‌توانستی ذکری را که زیر لب زمزمه می‌کرد، بشنوی: _لا حول و لا قوة الا بالله... این بار هم آقا مهدی و بعضی از بچه‌های واحد در کناره‌ی پد به انتظار ایستاده بودند. آفتاب در دوردست هور در حال غروب بود که بلم‌های گم‌شده از دور پیدا شدند. به محض دیدن آن‌ها، از شادی فریاد زدم "حمید..حمید...." و به طرفشان دویدم. هنوز حال‌وهوای استقبال بچه‌ها فروکش نکرده بود که متوجه آقا مهدی شدم؛ به دوردست جزیره‌ی جنوبی که جنازه‌ی حمید آقا را به امانت داشت، خیره شده بود. همه‌ی توجه بچه‌ها، به آقا مهدی بود. بعضی هم با عصبانیت نگاهم می‌کردند. دوباره یاد حمید در ذهن برادرش جان گرفته بود. نگاه منتظری که به فراسوی افق خیره مانده بود، از روابط معنوی دو برادر حکایت می‌کرد. جنازه‌ی برادر به خاک افتاده بود و برادری که می‌توانست دستور دهد تا جنازه را به عقب منتقل کنند، تنها گفته بود: _اول، جنازه‌ی بقیه‌ی شهدا؛ بعد، جنازه‌ی حمید! چند لحظه‌ای بیشتر طول نکشید، و دوباره اوضاع به حال عادی بازگشت؛ ولی چیزی مثل خوره مرا از درون می‌خورد. این من بودم که عهد جمعی را شکسته و موجب ملال خاطر عزیزی شده بودم که هر روز گامی بلند رو به وصال حق برمی‌داشت. تصمیم گرفتم پیش آقا مهدی بروم و عذرخواهی کنم: _ آقا مهدی، می‌دانید... یعنی، ما عشق شما را به حمید آقا می‌دانیم... راضی نمی‌شدیم شما ناراحت شوید... به خدا... تبسم لطیفی، چهره‌ی گرفته‌اش را روشن کرد؛ تبسمی که بعد از عملیات خیبر و شهادت عده‌ای از سرداران لشکر کمتر دیده شده بود. در حالی که دست بر شانه‌ام می‌نهاد، گفت: الله بنده‌سی، مدتی‌ست متوجه شده‌ام شما رعایت حال مرا می‌کنید؛ ولی شماها هر یک برای من مانند حمید هستید و بوی او را می‌دهید... حمید، سربازی بیش برای اسلام و امام نبود... دعا کنید همه‌ی ما پیرو راهی باشیم که حمید برای آن و حفظ ارزش‌های آن شهید شد. به نقل از کتاب #خداحافظ_سردار 🆔 @shahidemeli