. به معماری فضاهای ورزشی و هنری دقت کرده‌اید؟ معمولا معماری این فضاها به نحوی ارائه می‌شود که حداکثرِ تشخّص و یونیک شدن را برای ورزشکار و یا هنرمندی که در فضا قرار می‌گیرد به بار بیاورد. 📌برای مثال، مکان جشنواره‌های سینمایی مهم (اسکار و ...) به این نحو طراحی می‌شود که هنرمندان در شروع جشنواره، از روی فرش قرمزی که برای تن‌آراییِ آنها پهن شده است عبور کنند و سپس به مصاحبه با انبوه خبرنگارانی که مشتاقانه در انتظار عبور آنها از روی فرش قرمز هستند بپردازند تا این نوع طراحی، به حداکثرِ تشخّص و یونیک شدن آنها کمک کند. این نوع طراحی، دقیقا همان چیزی است که اقتضاء #سلبریتی_پروری است که این روزها، شواهد مختلفی از آن، هم در طراحی مجموعه‌های هنری و سینمایی و هم در طراحی مجموعه‌های ورزشی (یعنی دو بستر اصلی سلبریتی پروری در فرهنگ معاصر غرب) مشاهده می‌شود. 📌حالا لطفا با دقت در این تصویر، این نوع معماری متکبرانه را مقایسه بفرمایید با معماری متواضانه‌ای که بر فضاهای هنری و ورزشی شهرهای سنتی ما (اعم از تعزیه‌خانه‌ها و زورخانه‌ها و ...) حاکم بود. 📌برای مثال، در زورخانه‌های قدیم، درب ورودی زورخانه‌ها را بسیار کوتاه می‌ساختند تا هنگام ورود، ورزشکار مجبور شود تا به كلى خم شود تا از همان ابتداى ورود، درس تواضع و فروتنى را بياموزد: "ولا تمْشِ فی الْأرْض مَرحًا إِنَّك لنْ تَخْرقَ الْأَرْض وَلَن تَبلُغَ الْجبَالَ طولًا: و بر زمين با تکبر گام برمدار، چرا كه هرگز زمين را نمى‌توانى شكافت، و در بلندى به كوهها نمى‌توانى رسيد"(اسرا/۳۷) ✍ دکتر منان رئیسی ڪانال "شهیدحسن‌مختارزاده" [ @shahidhassanmokhtarzade ]