✨ انتشار برای اولین بار✨

#رمان_آنلاین #حسین_پسر_غلامحسین 
#قسمت_پنجاه_و_هشت

جراحت گلو و تار های صوتی
راوی: مادرشهید


روزها و ماه ها می گذشت تا اینکه خبر دار شدم محمدحسین مجروح شده و به کرمان آمده و در بیمارستان کرمان درمان بستری است.

سراسیمه خودم را به بیمارستان رساندم، خدا را شکر همه ی اعضای بدنش را سالم دیدم، گردنش باندپیچی بود. نزدیکش شدم با صدای نحیف ، سلام کرد.

اول گمان کردم از ضعف عمومی، صدایش بالا نمی آید، بعد متوجه شدم به گلویش ترکش اصابت کرده است و تارهای صوتی اش صدمه دیده اند و نمی تواند حرف بزند.


بعد از مدتی که از بیمارستان مرخص شد و به خانه آمد، جراحتش تا حدودی التیام یافته بود. هنوز نمی توانست صحبت کند، یعنی حالت حرف زدن داشت، اما هیچ صدایی از حنجره اش خارج نمی شد و ما مجبور بودیم لب خوانی کنیم تا بفهمیم چه می گوید.

من خیلی نگران بودم و با خودم گفتم : "اگر تا آخر عمر چنین باشد چه کار کنیم" و خودم را دلداری می دادم و می گفتیم خدا را شکر زنده است، اما دکترها به پدرش گفته بودند که با گذر زمان دوباره می تواند حرف بزند. به این حرف ها و نظر ها دل خوش کردم و راضی بودم به رضای حق. حدود سه ماه طول کشید تا دوباره توانست به طور خیلی ضعیف و گرفته صحبت کند.

جالب اینجاست هر زمان برادرش از او می پرسید : «محمدحسین چه طوری داداش؟»
می گفت :«خوبم! هیچ مشکلی ندارم.»



خیلی دوست داشتم بدانم چه اتفاقی افتاد که محمدحسین از ناحیه ی گلو زخمی شد. بعد ها شنیدم یکی از دوستان همرزمش به نام عباس طرماحی که همراه او بوده، ماجرا را چنین تعریف کرده است:



#ادامه_دارد... 
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞


#فقط‌فرواردکنید 
#کپےپیگردالهےدارد

وَقَالَ الرَّسُولُ: يَا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هَٰذَا الْقُرْآنَ مَهْجُورًا
ﻭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ [ ﺩﺭﻗﻴﺎﻣﺖ ] ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ! ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻗﻮم ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﺮﻭﻙ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ!

✨ انتشار برای اولین بار✨

#رمان_آنلاین #حسین_پسر_غلامحسین 
#قسمت_پنجاه_و_نه

جراحت گلو و تار های صوتی
راوی: مادرشهید



آن شب قرار بود که همراه عده ای از بچه ها شناسایی محوری در گیلان غرب برویم. فرمانده ی اطلاعات گفته بود که محمدحسین یوسف اللهی دیگر لازم نیست به شناسایی برود و بهتر است در رده ی بالاتری خدمت کند. به همین خاطر حمید مظهری صفات به عنوان مسئول محور و من به عنوان معاونش در این محور انجام وظیفه کنیم و بدین ترتیب محمدحسین همراه ما نیاید ، اما او قبول نمی کرد.


 نمی توانست بچه ها را به حال خود رها کند. او عادت کرده بود قبل از اینکه نیروها داخل منطقه شوند، خودش از نزدیک محور را ببیند و راهکار ها را ارائه دهد.


 شب قبل، همین کار را کرده بود، ولی با این حال آن شب هم می خواست با ما بیاید. او تصمیم خودش را گرفته بود. 


با محمدحسین تیم ما پنج نفره می شد: من، محمدحسین، حمید مظهری صفات، یک تخریبچی و یک بلدچی. 


وظیفه ی تخریب چی شناسایی راه ها در میادین مین بود. اینکه کجا مین بگذاری شده و کجا نشده است؟ بلدچی هم که از افراد بومی منطقه بود، کوه، تپه و شیارها را می شناخت و بچه ها هم کار شناسایی انجام می دادند.



همه ی بچه ها آماده شده بودند. تجهیزاتی که همراه داشتیم سبک بود. یک کلاش و یک خشاب اضافی داشتیم، چند نارنجک به علاوه ی دو تا دوربین که یکی از آن ها دید در شب بود یک قطب نما.


گفته بودند که حق درگیری نداریم و حتی المقدور می بایست از برخورد رزمی با دشمن اجتناب کنیم و در صورتی که اتفاق اقتاد به عقب برگردیم. فاصله مقر تا خط مقدم با ماشین، یک ساعت راه بود و از آنجا هم باید سه ساعت پیاده روی می کردیم تا به منطقه ی مورد نظر برسیم.



حوالی ساعت چهار بعد ازظهر بود، همگی سوار یک لندکروز شدیم و حرکت کردیم. نزدیکی های غروب به خط رسیدیم که تحویل ارتش بود. هماهنگی های لازم انجام گرفت. نماز مغرب و عشا را خواندیم و با تاریک شدن کامل هوا به طرف محور به راه افتادیم.....


محمدحسین جلو بود، بعد تخریب چی و بقیه هم پشت سر این دو نفر. ستون پنج نفره در دل تاریکی به طرف دشمن پیش می رفت. طبق معمول بچه ها زیر لب ذکر می گفتند و ایه ی وجعلنا... را زمزمه می کردند.


#ادامه_دارد... 
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞


#فقط‌فرواردکنید 
#کپےپیگردالهےدارد