💔


✨ انتشار برای اولین بار✨ 

#رمان_آنلاین #حسین_پسر_غلامحسین 
#قسمت_نود_و_هفت
من جایگاه خودم را دیده ام!
(محمدهادی یوسف اللهی)



حرفی را که یک شب توی خانه به طور خصوصی به من گفت، فراموش نمی کنم...

من سرباز بودم و به مرخصی آمده بودم. نیمه های شب رسیدم. خانه ی پدرمان اتاقی داشت که هر وقت من یا محمدحسین نیمه شب از منطقه می آمدیم، برای اینکه اهل خانه بیدار نشوند، بی سر و صدا به آنجا می رفتیم. 


آن شب من خیلی خسته بودم و زود به رختخواب رفتم. هنوز یک ساعتی نگذشته بود که دیدم در اتاق باز و آقا محمدحسین آمد تو. هر دو از دیدن یکدیگر خوشحال شدیم من بلند شدم ، با ایشان روبوسی کردم و بعد هر دو نشستیم و مشغول صحبت شدیم.

 هم محمدحسین خسته بود، هم من. زیاد نمی توانستیم بیدار بنشینیم. 
محمدحسین پتویی برداشت و به گوشه ای از اتاق رفت، خوابید و طبق عادت همیشگی اش پتو را روی سرش کشید. 

من هم سر جای خودم رفتم. ده دقیقه ای نگذشته بود که سرش را از زیر پتو بیرون آورد و بی مقدمه گفت :«هادی! هیچ وقت تا به حال شده جایگاه خودت را ببینی؟»
من حقیقتا یکه خوردم. گفتم :«یعنی چه جای خودم را ببینم؟» 


گفت:« یعنی جای خودت را ببینی که چطور هستی ، کجا هستی؟»
من که اصلا از حرف هایش سر در نمی آوردم ، با تردید گفتم :«نه!» 
گفت :«من جای خودم را دیدم. می دانم کجا هستم.»


نمی فهمیدم چی می گوید. از طرفی خسته بودم و خوابم می آمد. گویا محمدحسین نیز متوجه شد، چون دیگر حرفش را ادامه نداد.


بعد ها وقتی بیشتر به صحبت های آن شب فکر کردم، خیلی از رفتار خودم پشیمان شدم. ناراحت بودم که چرا پافشاری نکردم و از محمدحسین معنی حرف هایش را نپرسیدم.
 احساس بی لیاقتی می کردم. واقعا فرصت نابی را از دست داده بودم، حتما اسرار زیادی در آن حرف ها نهفته بود.


اسرار ازل را نه تو دانی و نه من
وین حرف معما نه تو خوانی و نه من

هست از پس پرده گفت و گوی من و تو
چون پرده برافتد نه تو مانی و نه من




#ادامه_دارد... 
#آھ_اے_شھادت...
#نسئل_الله_منازل_الشھداء


💞 @aah3noghte💞


#فقط‌فرواردکنید 
#کپےپیگردالهےدارد