🔻 هفت شعر به یاد زلزلۀ بم (در ساعت ۵:۲۶ بامداد ۵ دی ۱۳۸۲ شهر #بم و مناطق اطراف آن در شرق استان کرمان را زلزلهای به قدرت ۶٫۶ ریشتر لرزاند و تنها در چند ثانیه ۴۰هزارنفر کشته، ۳۰هزارنفر زخمی و هزاران نفر بیخانمان شدند. طبق آمار رسمی ۹۰ درصد از ساختمان‌های شهر بم ۱۰۰ درصد تخریب شد. فاجعه آن‌قدر بزرگ بود و هست که اکنون پس از 15 سال، هنوز بهت و اندوهش برای بسیاری از مردم تازه است. بم رفت (مانند آخرین کاروانی که رفته بود از آن دو هزار سال پیش از این) و سایۀ دراز بارو بی بارو ماند ... (زندهیاد #منوچهر_آتشی) شاعران بسیاری تحتتأثیر این حادثۀ اندوهبار شعر سرودهاند. چه از سر سوگواری، چه همدردی، چه عبرت، چه گلایه ... هر شاعر با زبان و نگاه خودش سعی در ثبت این غم بزرگ و ملی ایرانیان کرده بود. امروز در سالگرد این زلزلۀ غمبار، به مرور هفت شعر مرتبط با زلزلۀ بم در آنروزها، از هفت شاعر ایرانی میپردازیم. شاعران این شعرها عبارتاند از: زندهیاد #سیمین_بهبهانی، #علیرضا_قزوه، زنده‌یاد #ابوالفضل_زرویی_نصرآباد، #نغمه_مستشار_نظامی، #سعید_بیابانکی، #حامد_عسگری و #سید_محمدامین_جعفری .) ▪️ علیرضا قزوه : زمين را میکشند از زير پامان مثل بم يکروز نمیبينيم در آيينه خود را صبح‌دم يکروز قيامت میشود صد بار از بم بيشتر ، يک صبح بساط هفت گردون باز میريزد به هم يکروز حدوثی ناگهان خواب جهان را برمیآشوبد حياتی تازه خواهد يافت آدم از عدم ، يکروز دوباره ساعت صبح قيامت زنگ خواهد زد سواری میرسد ناگاه از سمت حرم يک روز به قدر پلک بر هم خوردنی آخر به خود آييد به فکر مرگ باشيد آی مردم دستکم يکروز ادامۀ این شعرها را در سایت شهرستان ادب بخوانید: 🔗 shahrestanadab.com/Content/ID/6116 ☑️ @ShahrestanAdab