کم نیستند رمان‌هایی که در آن‌ها حافظۀ شخصیت از او گرفته شده و شخصیت در یک سرگردانی محض به مخاطب معرّفی می‌شود امّا باید دید قلم نویسنده، حوادث، اتّفاقات و رویارویی شخصیت با آدم‌های دیگر قصّه آن‌قدر جذّاب هست که بشود تا انتها با شخصیت همراه بود و لحظۀ یادآوری‌اش را به نظاره نشست یا نه. نویسنده با گرفتن حافظۀ شخصیت، عملاً تمام ابعاد او را از ما می‌گیرد و یک آدم خالی روبه‌رویمان می‌گذارد؛ آدمی که رفته‌رفته و با خواندن کتاب، سر و شکل پیدا می‌کند و پر می‌شود... یادداشت کامل پروانه حیدری را از پیوند زیر بخوانید: https://shahrestanadab.com/Content/ID/12328/ #قفسه_شعر_و_داستان #روزگار_فراموش‌شده #پروانه_حیدری @shahrestanadab