🔻گاهی به رمان #جام_جهانی_در_جوادیه (یادداشتی از #علی_میکائیلی در #پرونده_ادبیات_و_فوتبال) ▪️«...چند روز قبل به نقل قول جالبی از پیکاسو برخوردم؛ "هنرمندان خوب کپی می کنند، اما هنرمندان بزرگ می دزدند" اول حدس زدم از این نقل قول های قشنگ و بی محتوایی است که صرفا برای چند ثانیه تامل بی فایده و یک عمر استفاده کلیشه ای ساخته شده اند. اما رفته رفته نام پیکاسو مجبورم کرد حس کنم شاید باید معنایی از آن بیرون بکشم. این کاری است که همه ما خیلی از مواقع انجام میدهیم! یعنی تحت تاثیر نام ها قرار میگیریم! خلاصه؛ گشتم و بالاخره معنای خوبی از آن بیرون کشیدم و امیدوارم پیکاسو نیز چیزی نزدیک به آن را در ذهن آورده باشد. فرق کپی کردن با دزدی چیست؟ کمی فکر کنید! کپی کاری را تقریبا هر کسی میتواند انجام دهد و کیفیت های متفاوتی دارد! در هر سنی و با هر سطحی از مهارت می توان کپی کرد! حتی می توان اثری را زیباتر از تابلوی اصلی خلق کرد! امیدوارم بدتان نیاید ازینکه میگویم اما دزدی کار هر کسی نیست! در دزدی اصالت اثر است که آن را ارزشمند کرده و کیفیتی مخصوص به خود را دارد که صرفا وابسته به مهارت خالق اثر نیست! همه ما قدر تابلوهای دزدی را -با وجود اینکه اصل سرقتی بودن آن را محکوم میکنیم- می دانیم. آثار دزدیده شده اگر روی دیوار خرابه ای تکیه کنند، دیوار را ارزش می بخشند و آثار کپی اگر در گران قیمت ترین نمایشگاه ها به معرض دید پولدارترین خریداران گذاشته شوند، همچنان بی ارزش اند. اشکال خیلی از آدمها هم همین است! اصالت ندارند ! کپی هایی با کیفیت های متفاوت از آدم ها و شخصیت های اطرافیانشان اند. زندگی و تعامل در کنار آدمهای کپی سخت است و سخت تر از آن، خواندن یا دیدن آثار کپی ! کلیشه ها هر چقدر هم که ظاهری نو داشته باشند، تا زمانی که اصالت ندارند، کپی محسوب می شوند و خواندنشان روحیه ای مازوخیستی می خواد. کتاب جام جهانی در جوادیه اثر داوود امیریان یک ترکیب خلاقانه از یک عالمه کپی کاری است! یک اثر کلیشه ای با ارائه ای جدید!...» متن کامل این یادداشت را در سایت شهرستان ادب بخوانید: ShahrestanAdab.com/Content/ID/9233 ☑️ @ShahrestanAdab