🔊 #صوت 💠 گفتارهاي #شب_قدر 📝 گفتار سوم 🔹 معناي نزول در شب قدر 📅 16 آبان 1383 ـ 22 رمضان 1425

💠 گفتارهاي #شب_قدر 📝 گفتار چهارم 🔹 شب قدر؛ نزول تفصيل علم اجمالي الهی به‌واسطه ولی خدا 📅 2 مهر 1387 ـ 22 رمضان 1429 🔹 آنچه در علم الهی است، وجود جمعی و اجمالی است و در شب قدر مرتبه تفصیلی آن بر قلب ولی کامل نازل می‌شود 🗂 متن، 🔊 صوت و 📹 فیلم در پایگاه طهور به نشانی زیر 🔽🔽 https://b2n.ir/610952 کانال طهور @sharabetahour

🔊 #صوت 💠 گفتارهاي #شب_قدر 📝 گفتار چهارم 🔹 شب قدر؛ نزول تفصيل علم اجمالي الهی به‌واسطه ولی خدا

🔹 دعا مال عقلاست 🗂 گزیده درس‌های حکمت متعالیه 📅 17 اردیبهشت 1397 🔹 با توجه به این‌که اهل بیت پیامبر علیهم الصلات و السلام که منبع تقریباً تمام ادعیه و اوراد و اعقل عقلا در تمام مراتب عوالم هستی هستند، وقتی چیزی را اعقل عقلا فرمود، طبعاً مخاطب آن هم عقلا هستند. 🔊 صوت در ادامه🔽🔽 کانال طهور @sharabetahour

🔊 #صوت 🔹 دعا مال عقلاست 🗂 گزیده درس‌های حکمت متعالیه

💠 طوری از ما مراقبت می‌‌کند که گویی فقط همین یک بنده را دارد 🗂 گزیده شرح دعای ابوحمزه ثمالی ـ درس 2 ✔️ شرح عبارت: لاَ الّذِي أحسَنَ اسْتَغْنَى عَنْ عَونِكَ وَ رَحْمَتِكَ وَ لاَ الَّذِي أَسَاءَ وَ اجْتَرَأَ عَلَيْكَ‏ وَ لَمْ يُرْضِكَ خَرَجَ عَنْ قُدْرَتِك 📅 27 آذر 1378 🔹 خداوند دارای چشم‌هایی بیدار است، در حال چرت زدن نیست و دقیق می‌‌بیند. نسبت خداوند متعال به بنده‌ها، نسبت بنده به بنده نیست. خداوند به بنده خود طوری رسیدگی و نگاه می‌‌کند، مراقبت، حفاظت، توجه و تدبیر می‌‌کند که گویی فقط همین یک بنده را دارد؛ اگر یک مخلوق داشت، چه می‌‌کرد؟ جز این بود که همه توجه، حواس، هم و غم و فکر و اندیشه‌ی خود را متوجه او می‌‌کرد؟ چون دومی نبود. اکنون هم که در این عالم بی‌نهایتْ خلق دارد، از هر کدام همین‌طور مراقبت می‌‌کند. 🔊 صوت در ادامه🔽🔽 کانال طهور @sharabetahour

🔊 #صوت 💠 طوری از ما مراقبت می‌‌کند که گویی فقط همین یک بنده را دارد 🗂 گزیده شرح دعای ابوحمزه ثمالی ـ درس 2

💠 راه باز است 🗂 گزیده شرح دعای ابوحمزه ثمالی ـ درس 2 ✔️ شرح عبارت: لاَ الّذِي أحسَنَ اسْتَغْنَى عَنْ عَونِكَ وَ رَحْمَتِكَ وَ لاَ الَّذِي أَسَاءَ وَ اجْتَرَأَ عَلَيْكَ‏ وَ لَمْ يُرْضِكَ خَرَجَ عَنْ قُدْرَتِك 📅 27 آذر 1378 🔹 ما در بعضی از موارد نشان می‌‌دهیم که زورمان به خودمان می‌‌رسد. یعنی می‌‌توانیم هوا و هوس‌های خود را کنترل کنیم. یک مورد که بتوانیم، یعنی راه باز است و در بقیه موارد هم می‌‌شود. لکن غالباً دنبال یک راهی می‌‌گردیم که راحت باشد، دنبال لذت‌ها، خوشی‌ها، هوی و هوس‌های‌مان هم باشیم و نیز یک دارویی هم باشد که استفاده کنیم و به یک‌باره از همه عالم پرهیز کنیم. اگر این‌گونه بود، آمدن به این عالم معنا نداشت و در همان عالمی که بودیم می‌‌ماندیم. اصلاً به این دنیا آمده‌ایم که همت، عزم و بزرگی خود را نشان بدهیم و این امکان ندارد جز این‌که انسان تصمیم بگیرد. 🔊 صوت در ادامه🔽🔽 کانال طهور @sharabetahour

🔊 #صوت 💠 راه باز است 🗂 گزیده شرح دعای ابوحمزه ثمالی ـ درس 2

💠 در دعاها از خودمان کم و زیاد نکنیم 🗂 گزیده شرح دعای ابوحمزه ثمالی ـ درس 2 ✔️ شرح عبارت: یا رب یا رب یا رب 📅 27 آذر 1378 🔹 در دعاها مقید باشیم و از خودمان کم و زیاد نکنیم. اگر می‌‌خواهیم خودمان حرف بزنید، به زبان خودمان بگوییم که البته آن‌هم دعا است. لکن دیگر این [دعای مأثور] نیست. 🔹 کسی که انسان را نمی‌شناسد و خدا را هم نمی‌فهمد و بنابراین نه درکی از آغاز دارد و نه انجام، چگونه می‌‌تواند ابزارهای سیر و سلوک در این مسیر و راه را بفهمد؟ ما می‌‌خواهیم برویم، [اما] ما که هستیم؟ کجا می‌‌خواهیم برویم؟ ابزار و وسایل آن را نمی‌توانیم تشخیص بدهیم. 🔊 صوت در ادامه🔽🔽 کانال طهور @sharabetahour

🔊 #صوت 💠 در دعاها از خودمان کم و زیاد نکنیم 🗂 گزیده شرح دعای ابوحمزه ثمالی ـ درس 2

💠 در دعاها از خودمان کم و زیاد نکنیم 🗂 گزیده شرح دعای ابوحمزه ثمالی ـ درس 2 ✔️ شرح عبارت: یا رب یا رب یا رب 📅 27 آذر 1378 🔹 بعد از این جمله‌ها که کسی که تو را راضی نکرده، کسی که گناه و خلاف انجام داده، از قدرت تو خارج نشده است، حضرت امام سجاد (صلوات الله و سلامه علیه) می‌‌فرماید آن‌قدر بگو یا رب تا نفس قطع شود. به این نکته اشاره می‌‌کنیم که در دعاها مقید باشیم و از خودمان کم و زیاد نکنیم. اگر می‌‌خواهیم خودمان حرف بزنید، به زبان خودمان بگوییم که البته آن‌هم دعا است. لکن دیگر این [دعای مأثور] نیست. بگوییم خدایا قربانت بشوم مثل آن بنده خدا که می‌‌گفت: تو کجایی تا شوم من چاکرت، چارقت دوزم و ... حرف‌هایی شبیه این که قربان کفش‌ها و بند کفش‌هایت شوم و مانند آن. هر که می‌‌خواهد، این‌گونه سخن بگوید، هرچند دعا نیست. ولی کسی که انسان را نمی‌شناسد و خدا را هم نمی‌فهمد و بنابراین نه درکی از آغاز دارد و نه انجام، چگونه می‌‌تواند ابزارهای سیر و سلوک در این مسیر و راه را بفهمد؟ ما می‌‌خواهیم برویم، [اما] ما که هستیم؟ کجا می‌‌خواهیم برویم؟ ابزار و وسایل آن را نمی‌توانیم تشخیص بدهیم. بنابراین: گر نبندی زین سخن تو حلق را/ آتشی آید بسوزد خلق را 🔹 درباره این سخن بعضی فکر می‌‌کنند که حضرت موسی (علیه السلام) ابتدا اشتباه کرده، بعد به او گفته هرچه می‌‌خواهد دل تنگت بگو. نه این‌که آن حرف نادرست بود، بلکه درست بود. لکن از منظر حضرت موسی، کسی که شأن و شایستگی پیام موسی را دارد و فهم موسوی دارد، باید سخن، عبادت و مناجاتش موسوی باشد. پس از دید حضرت موسی (علیه السلام) که کلیم، هم سخن، هم راز و هم گفتگوی با خداست، کسی که بگوید خدایا کجایی تا شوم من چاکرت، چارقت دوزم، شانه کنم سرت را، گوسفندانت را بچرانم، وقتی خوابیدی بیایم دست و پایت را مالش دهم و ... این سخن ناشایستی است، دقیقاً هم همین‌طور است. لکن برای کسی که به این فهم و درک نرسیده، خیلی هم خوب است. پس این سخن از نظر کسی که به این مرحله نرسیده، خوب است و بد است از نظر کسی که به این مرحله رسیده است. یعنی هم سخن اول حضرت موسی که اگر گفته باشد «آتشی آید به زبان و همه عالم را می‌‌سوزاند»، صحیح است، اما آن سخن دوم هم که می‌‌گوید «هرچه می‌‌خواهد دل تنگت بگو» هم درست است، به‌خاطر اینکه هر کس با زبان خودش با خدا صحبت کند، ایرادی ندارد. 🔹 هرطور که می‌‌خواهد، لر، لری صحبت کند؛ کرد، کردی سخن بگوید و همین طور فارسی، ترکی، یونانی، عربی و لاتین و ... به هر زبانی که صحبت کند، عیبی ندارد و هرچه که می‌‌خواهد بگوید، هیچ مانعی ندارد، ولی ـ همه‌ی حرف در این نکته است ـ اگر انسان می‌‌خواهد با سریع‌ترین ابزار و وسایل و مستقیم‌ترین راه به خدا برسد، هر چیزی عبادت و مناجات نیست و همه ابزار این راه نیستند. بنابراین باید انتخاب کند، انتخابش چگونه می‌‌تواند باشد؟ کسی می‌‌تواند انتخاب کند که خودش، مقصد و ابزار را بشناسد و در غیر این صورت، از کسانی که نه یک بار، بلکه بارها این راه را طی کردند و در این مسیر رفت و آمد داشته‌اند، از آن‌ها بپرسیم. همان‌گونه که اگر می‌‌خواهیم ریاضی یاد بگیریم، آیا از خودمان ریاضی اختراع می‌‌کنیم یا اینکه کتاب‌های دیگران که ریاضی را نوشته‌اند، می‌‌خوانیم یا گفته‌های آنان را می‌‌شنویم. فلسفه، منطق و فقه هم همین طور، همه‌جا می‌‌دانیم که باید از اهل آن بپرسیم. در دعا هم همین‌طور است و باید از اهل آن پرسید. 🔹 اهل دعا می‌‌گویند که اگر گفتی «اِلهی لا تُوَدِبْنی بِعُقوبَتِکَ»، یعنی از توحید شروع کردی، وقتی به اینجا رسیدی آن‌قدر بگو «یا رَب، یا رَب ...» تا نفست تمام شود. چند بار؟ پنج، هفت، نه و یازده و ... مرتبه؟ هرچه قدر که نَفَست کشش دارد. ولی در جای دیگر فرموده فقط یک‌بار بگو «یا رَبّی وَ ﺳَﻴﺪی»، یا سه بار بگو یا ربِّ؛ یعنی مقید بودن در دعا، یک کلمه کم و زیاد نکردن. نگویید اگر یک کلمه را یک بار بیشتر یا کمتر گفتیم، چه ایرادی دارد؟ یقیناً ایراد دارد. اگر می‌‌خواهیم که فقط حرف زده باشیم، ایرادی ندارد، ولی اگر قرار باشد گفتن این «یا رَبﱢ» ما را به جایی برساند، ابزار سیر ما باشد، در این صورت هر چیزی ما را به هر جایی نمی‌رساند. هر کدام قابلیت، شایستگی و اندازه‌ای دارد. 🔹 به تعبیر دیگر، انسان در دعا به یک شرایط و حالات درونی منتهی می‌‌شود که باید سخنان مخصوصی را به زبان بیاورد. به عنوان نمونه فرض کنید کسی دعای کمیل را شروع کرده و به بخشی از دعا رسیده که «وَ هبنی صَبَرْتُ عَلی حَرِّ نارَکَ»، در اینجا یک مرتبه به ذهنش می‌‌آید که دعای ابوحمزه ثمالی بهتر است و بخواهد آن را بخواند، در آن دعا به جایی رسیده که اگر بخواهد آن مسیر را ادامه بدهد، همان ابزار را می‌‌خواهد، نه ابزار دیگری. آن حالی که برای آن مقام و جایگاه ایجاد شده است، مربوط به همان است.