ما خیلی به هم ریختیم. جوری آشفته و پریشان شدیم که هر کس از دور ما را دید مصیبت‌زدگی را از سر و روی‌مان فهمید. شما ولی اصلا شبیه مصیبت‌زده‌ها نبودی. با اینکه از همه‌ی ما داغدارتری! ما اگر رئیس‌جمهور از دست داده‌ایم، شما رفیق و یار از کف داده‌ای و داغ رفیق همان داغی‌ست که حتی یکی مثل امیرالمؤمنین هم از سنگینی‌اش آه می‌کشد و فریادِ "کجایی رفیق" برمی‌آوَرَد! شما نه تنها محکم و باصلابت نماز را اقامه کردی و اجازه ندادی که حتی قدرِ یک بغض، دنیا در پیکرِ ایران ضعف ببیند که بعدش هم رفتی نشستی توی دفتر کارت و با یک به یکِ مهمانانِ خارجی دیدار کردی. وسط گریه‌ها و بی‌تابی‌های ما، مثل یک آغوشِ گرم و امن، خانواده‌ی شهدا را در برگرفتی و تسکینشان دادی، و با آن آرامشِ محضی که در قامتت موج می‌خورد و معلوم می‌کرد که ایران با این حادثه‌ها تکان نمی‌خورَد، اُمتت را هم آرام کردی‌. خدا چه قدرتی در جان و قلبت نشانده پیرمرد، که به هزار جوان می‌ارزی؟ خدا تو را شبیهِ حبیب ابن مظاهر برای لشکر امام زمانت نگه دارد. ماشاالله لاحول و لاقوه الا بالله العلی العظیم ✍ملیحه سادات مهدوی https://eitaa.com/joinchat/3329950063C640e43cb5a این متن رو همینجا توی جاده نوشتم، توی مسیر مشهد، برای رسیدن به تشییع شهدا... و تمام بیابون‌های این مسیر، آسمونِ صاف و روشنش و کوه‌هایی که از دوردست دیده میشن و حتی ذرات معلق در هوا رو شاهد می‌گیرم که با تمام وجودم عاشق رهبرم هستم و بخاطر این عشق اول از خدا و بعد از پدر و مادرم مچکرمممممم. .