چون تو دورِ بوسیدنی منی

چون تو آرامش بعد از طوفانی

چون تو لذت رسیدن بعد از فراقی

و چون تو عامل انتحار همه غم هایی

فلسفه سینایی به ما میگوید که عشق، لزوما بین دو انسان رخ نمیدهد، عشق میل به زیستن است، میل به ادامه دادن، دست نکشیدن و خسته نشدن، اینکه موجودات به سمت کمال میروند و به ذات خوبی گرایش دارند، اینکه همه از یک واحد آمده اند و اگر عناد نداشته باشند به همان واحد هم برمیگردند. این ها را گفتم که بگویم عشق انسانی سوء تفاهمی بیش نیست؟خیر انسان بزرگ ترین بار هستی، باری که کوه ها از کشیدنش عاجز شدند و سر بر زدند که نه من نمیتوانم! را‌ گرفت، در کنج سینه اش نشاند و حال بدون اینکه ککش بگزد با آن بار زندگی میکند، گاهی سمت چپ سینه اش درد میگیرد، تیر میکشد، و غصه عالم به سویش سرازیر میشود اما نمیمیرد! و همین نمردن نشان دهنده قدرت انسان است حال چنین موجودی آیا نهایت کمالش مردن و فنا شدن در عشق انسانی دیگر است؟ آیا باید بگذارد که طره ای او را دار بزند؟ یا چشم سیاهی قلبش را به سیخ جگر بکشد؟ عشق انسانی عامل حیات و بقای بشر است اما غرق شدن در آن انسان را میکُشد، بال های پروازش را میچیند و در کنج قفسی زندانی اش میکند، پس اندازه نگه دار که اندازه نکوست

چون تو جای دقیق زخم را میدانی

چون تو عزیز دل منی و هر که با تو در بیوفتد انگار با من در افتاده

چون تو شجاعی و نمیگذاری دست سنگین ظلم توی گوش من بخورد

چون تو شهید راه ماندنی، نرفتن، کم نیاوردن

چون تو آن شاهنامه ای که پایانش واقعا خوش است، نه به کنایه...

چون تو دشمن دیرینه استرس و اضطرابی

چون تو منی مگر نه اینکه انسان هر چه را دوست بدارد شبیه به همان میشود؟!