چون تو عزیز دل منی و هر که با تو در بیوفتد انگار با من در افتاده

چون تو شجاعی و نمیگذاری دست سنگین ظلم توی گوش من بخورد

چون تو شهید راه ماندنی، نرفتن، کم نیاوردن

چون تو آن شاهنامه ای که پایانش واقعا خوش است، نه به کنایه...

چون تو دشمن دیرینه استرس و اضطرابی

چون تو منی مگر نه اینکه انسان هر چه را دوست بدارد شبیه به همان میشود؟!

چون تو خاک روی چکمه مردان جنگی هستی

چون تو اهل نبردی

چون تو موشک بالستیک بر قلب تمام دو‌دوزه‌بازی هایی

چون تو تل‌آویو غم هایم را با خاک یکسان میکنی

نمیشه چنج کنم؟   بشکه بشکه آدمهای به درد نخور زندگیمو بدم تورو داشته باشم؟

مثل روز روشنه که دیگه راه اومدن باهاشون فایده نداره چون سر خرشون تو هیچ آخوری بند نمیشه، وحشی گری و آزاد چَری زیر دندونای خوشگلشون مزه کرده، سیاست درست در مواقعی که بچه چشمش به دو تا مهمون میوفته و از شدت جو گرفتگی خودشو خر میکنه هم تا یه جایی میتونه بی محلی باشه و از یه جایی به بعد ما ترجیح میدیم توی دهن همچین بچه ای بزنیم!