6 حضرت ابوالفضل العباس ع دریـا کشیـد نعـره، صـدا زد مرا بنوش غیرت نهیب زد که بـه دریا بگو خموش وقـتی کـه آب را بـه روی آب ریـختی آمد چو موج در جگر بحر خون به جوش گفتـی بــه آب، آب، چـه بی‌غیرتی برو بی‌آبـرو بــه ریـختن آبــرو مکــوش تـو مـوج می‌زنـی و علی‌اصغر از عطش گاهی به هوش آید و گاهی رود ز هوش از بس کـه «آب آب» شنیـدم ز تشنگان دیگر نفس به سینۀ تنگم شده خـروش (غلامرضا سازگار)

7 قرآن و امام حسین(علیه السلام) ای ز خون تو جاودان قرآن وی سرت خوانده بر سِنان قرآن ای که از جسم پاره پارۀ تو بار دیگر گرفت جان قرآن تا قیامت رهینِ منّت تو است هرکه خواند به هر زمان قرآن ای که بر نی سرت چهل منزل همه جا داشت بر زبان قرآن باغ دین را ز خون تو است حیات اشهد انّ قد اقمت صلات (غلامرضاسازگار)

8 سرمطهّرامام حسین(ع) نوشتم اول خط باسمه‌ تعالی سر بلند مرتبه پیکر بلند بالا سر قسم به معنی "لا یمکن الفرار از عشق" که پر شده است جهان از حسین سرتاسر نگاه کن به زمین! ما رأیت الا تن به آسمان بنگر! ما رأیت الا سر سری که گفت من از اشتیاق لبریزم به سرسرای خداوند می‌روم با سر هرآنچه رنگ تعلق، مباد بر بدنم مباد جامه مبادا کفن مبادا سر (سیدحمیدرضا برقعی )

9 ذکرامیرالمؤمنین علی(علیه السلام) مرا درتن بود تا جان، علی گویم علی جویم چه در پیدا چه در پنهان, علی گویم علی جویم به کامم تا زبان باشد، زبان تا در دهان باشد به هر لفظ و به هر عنوان، علی گویم علی جویم نخواهم جز علی دینی، نه جز آئینش آئینی به هردم از سر ایمان، علی گویم علی جویم زمهرش مست وحیرانم، غم وشادی نمی دانم چه در باغ وچه در بستان,علی گویم علی جویم من آن مرغ شب آویزم، به ذکر او سحر خیزم همه شب با هزار افغان، علی گویم علی جویم (موافق)

10 حضرت زینب(س)و فرزندان سلام باد به اسطورۀ حیا زینب یگانه آینۀ عصمت خدا زینب شکوه صبر علی در قیام عاشورا قوام قائمۀ عشق کربلا زینب امید پردگیان حریم آل الله به رزمگاه حسین و به خیمه ها زینب ندید آن همه غم را به غیر زیبایی که داشت در همه جا تکیه بر خدا زینب به نور دیدۀ زهرا و مرتضی و نبی دو نور دیدۀ خود داد رونما زینب (سید رضا مؤید)

11 مرثیۀ حضرت علی اکبر(علیه السلام) گفتم که فکر لحظۀ برگشتنت کنم غرق گل و ستاره همه دامنت کنم ای هدیۀ بزرگ من، از دوست خواستی با دست خود روانه سوی دشمنت کنم برگشتی از میانۀ میدان یگانه گل تا من دوبار، گریه پیِ رفتنت کنم حالا ز بس که زخم، تنت را گرفته است من مانده ام چگونه کفن بر تنت کنم آهسته آمدم به سویت طاقتم نبود با چشم خود نگاه به جان کندنت کنم (محمد سعید میرزایی)