شيخ اجّل، جعفر بن قولويه قمى به سند معتبر از ابو حمزه ثمالى روايت كرده: امام صادق (علیه السلام)فرموده: هرگاه قصد كردى كه قبر عبّاس بن على (علیه السلام) را زيارت كنى كه در كنار فرات برابر حاير است، بر در روضه مى ايستى و میگويى: سَلامُ اللَّهِ وَ سَلامُ مَلائِكَتِهِ الْمُقَرَّبِينَ وَ أَنْبِيَائِهِ الْمُرْسَلِينَ وَ عِبَادِهِ الصَّالِحِينَ وَ جَمِيعِ الشُّهَدَاءِ وَ الصِّدِّيقِينَ {وَ} الزَّاكِيَاتُ الطَّيِّبَاتُ فِيمَا تَغْتَدِي وَ تَرُوحُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ أَشْهَدُ لَكَ بِالتَّسْلِيمِ وَ التَّصْدِيقِ وَ الْوَفَاءِ وَ النَّصِيحَةِ لِخَلَفِ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ الْمُرْسَلِ وَ السِّبْطِ الْمُنْتَجَبِ وَ الدَّلِيلِ الْعَالِمِ وَ الْوَصِيِّ الْمُبَلِّغِ وَ الْمَظْلُومِ الْمُهْتَضَمِ فَجَزَاكَ اللَّهُ عَنْ رَسُولِهِ وَ عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ عَنِ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمْ أَفْضَلَ الْجَزَاءِ بِمَا صَبَرْتَ ، سلام خدا و سلام فرشتگان مقرّبش، و پيامبران مرسلش، و بندگان شايسته اش، و همه شهيدان و صدّيقان و درودهاى پاك و پاكيزه در آنچه مى آيد و می رود بر تو باد اى فرزند امير مؤمنان، شهادت می دهم براى حضرتت به تسليم و تصديق و وفا، و خيرخواهى، براى يادگار پيامبر مرسل (درود خدا بر او و خاندانش باد) ، و فرزندزاده برگزيده، و راهنمای دانا، و جانشين تبليغ گر، و ستمديده غارت زده، خدا از جانب پيامبر و امير مؤمنان و حسن و حسين (درود خدا بر ايشان) جزايت دهد برترين جزا به خاطر اين كه صبر كردى وَ احْتَسَبْتَ وَ أَعَنْتَ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّارِ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ قَتَلَكَ وَ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ جَهِلَ بِحَقِّكَ وَ اسْتَخَفَّ بِحُرْمَتِكَ وَ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ حَالَ بَيْنَكَ وَ بَيْنَ مَاءِ الْفُرَاتِ أَشْهَدُ أَنَّكَ قُتِلْتَ مَظْلُوماً وَ أَنَّ اللَّهَ مُنْجِزٌ لَكُمْ مَا وَعَدَكُمْ جِئْتُكَ يَا ابْنَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَافِداً إِلَيْكُمْ وَ قَلْبِي مُسَلِّمٌ لَكُمْ وَ تَابِعٌ وَ أَنَا لَكُمْ تَابِعٌ وَ نُصْرَتِي لَكُمْ مُعَدَّةٌ حَتَّى يَحْكُمَ اللَّهُ وَ هُوَ خَيْرُ الْحَاكِمِينَ فَمَعَكُمْ مَعَكُمْ لا مَعَ عَدُوِّكُمْ إِنِّي بِكُمْ وَ بِإِيَابِكُمْ (وَ بِآبَائِكُمْ ) مِنَ الْمُؤْمِنِينَ وَ بِمَنْ خَالَفَكُمْ وَ قَتَلَكُمْ مِنَ الْكَافِرِينَ قَتَلَ اللَّهُ أُمَّةً قَتَلَتْكُمْ بِالْأَيْدِي وَ الْأَلْسُنِ. و كار خويش را تنها به حساب خدا گذاشتى، و يارى نمودى پس چه نيكو سرانجامى است خانه آخرت. خدا لعنت كند كند كسى كه تو را كشت، و لعنت كند كسى را كه جاهل بود به حقّت، و حرمتت را سبك شمرد، و خدا لعنت كند كسى را كه بين تو و آب فرات پرده شد، شهادت مى دهم كه تو مظلومانه كشته شدى، و خدا به وعده اى كه به شما داده وفا مى كند، به سوى تو آمدم اى فرزند امير مؤمنان دارد در محضر شما آيم دلم تسليم و پيرو شماست، و خود نيز پيرو شمايم، يارى ام براى شما مهيّاست، تا خدا حكم كند، و او بهترين حكم كنندگان است، پس با شمايم تنها با شما نه با دشمن شما، من به شما و بازگشت تان مؤمن، و به آنان كه با شما مخالفت كردند، و شمار را كشتند كافرم، خدا بكشد امّتى را كه شما را با دست ها و زبان هايشان كشتند.

افراشت به کوی عشق پرچم عباس در جبهه فشرد پای محکم عباس بی آب از او گلشن دین شد سیراب بی دست گرفت دست عالم عباس

پس از توخیمه غارت می شه عباس به طفلانم جسارت می شه عباس پس از تو سهم زینب بی محارم غریبی و اسارت می شه عباس

به فرقم تا عمود آهنین خورد تنم زخم از یسار و از یمین خورد چو دستم را ز تن افکنده بودند علمدار تو با صورت زمین خورد

به موج خون نشستی، ای برادر دو چشم خویش بستی، ای برادر همه انصار من رفتند، اما تو پشتم را شکستی ای برادر

گفته بودم به حرم آب رسانم که نشد جرعه ای برلب طفلان برسانم که نشد هرچه کردم بکشم تیرزچشمم بیرون اشک حسرت زدوچشمم بفشانم که نشد

شده تسبیحِ باران: یا اباالفضل نوای چشمه ساران: یا اباالفضل اگر که تشنگی جان بر لبت کرد بگو با کام عطشان: یا اباالفضل

قطره قطره جمع شو دریا شو بریم دوباره خوش قد و بالا شو بریم بخدا بچه ها از تو راضی ان همشون منتظرن پاشو بریم

صدامو تا نشنیدن كاری بكن گریمو تا ندیدن كاری بكن صدای اسباشونو نمیشنوی دم خیمه رسیدن كاری بكن

به سرت عمود آهنین زدن تو حسین شدى برا همین زدن کمر تو کمر من و شکست تا زمین خوردى من و زمین زدن

• امام وقتی بر بالین برادرآمد،خواست تا او را بردارد عباس چشم بازکرد و متوجه شد؛پرسید برادرجان!مراکجا می بری؟ فرمود«به خیمه ها» عرض کرد :برادرجان! تو را به حق جدّت رسول خدا قسم می دهم مرا به خیمه ها نبر و بگذار همین جا باشم؛ امام فرمود:چرا برادرم؟ عرض کرد:من از دخترت سکینه (خجالت می کشم) چون به او وعدۀ آب داده بودم، علاوه براین من علمدار سپاه تو بودم،چنانکه اصحاب تو مرا کشته ببینند توانشان کم می شود؛ امام فرمود : خدای متعال به تو جزای خیر دهد که در حیات و مماتت یاور من بود!» امام سر عباس  را به دامن گرفت و خون چشمش را پاک کرد، متوجه شد که (عباس)گریه می کند،پرسید:« ابالفضل چرا گریه می کنی؟عرض کرد:برادرجان! ای نور دیده ام چگونه نگریم با اینکه تو بربالین منی و سرم را از خاک برداشته و بردامن گرفته ای ساعتی دیگر (کسی نیست) که سرمبارک تورا از خاک بردارد و خاک از چهره ات پاک کند؛ امام نشسته بود که ناگاه عباس آهی کشید و و روح پاکش پرواز کرد؛ امام با صدای بلند فرمود:وااخاه ، وا عباساه! «آه برادرم، آه عباسم» وقتی عباس به شهادت رسید امام فرمود الان کمرم شکست و توانم کم شد» منبع:فرهنگ جامع سخنان امام حسین(علیه السلام)