ابوشکور بلخی (زادهٔ نزدیک به ۳۰۰ (هجری) در بلخ از شعرای نام‌آور سده چهارم هجری است که به زبان‌های فارسی و عربی شعر گفته‌است. دربارهٔ زندگی و شعرهای او آگاهی چندانی به‌جای نمانده‌است. او در روزگار سامانیان می‌زیسته‌است و مورد توجه و عنایت خاص نوح سامانی شاه وقت بود. ابیات و قطعات پراکنده‌ای از آثار او در حد ۴۲۹ بیت باقی است که بیشترین ابیات از آفرین‌نامه است. ابوشکور از مردم بلخ بوده‌است. مهم‌ترین اثر او مثنوی آفرین‌نامه بوده که در بحر متقارب سروده و چنان‌که خود گفته در سال ۳۳۳ ق آغاز گشته و در سال ۳۳۶ ق به پایان رسانده است #معرفی_شاعر #ابوشکور_بلخی 📜 @sheraneh_eitaa

به دشمن برت استواری مباد که دشمن درختی است تلخ از نها درختی که تلخش بود گوهرا اگر چرب و شیرین دهی مر ورا همان میوه تلخت آرد پدید از او چرب و شیرین نخواهی مزید ز دشمن گر ایدون که یابی شکر گمان بر که زهر است هرگز مخور سخن گر چه باشد گرانمایه‌تر فرومایه گردد ز کم پایه‌تر سخن کز دهان بزرگان رود چو نیکو بود داستانی شود نگین بدخشی بر انگشتری ز کم‌تر به کم‌تر خرد مشتری سخن کاندرو سود نه جز زیان نباید که رانده شود بر زبان شنیدم که باشد زبان سخن چو الماس برّان و تیغ کهن سخن بفگند منبر و دار را ز سوراخ بیرون کشد مار را سخن زهر و پازهر و گرم است و سرد سخن تلخ و شیرین و درمان و درد سخن کز دهان ناهمایون جهد چو ماری است کز خانه بیرون جهد نگه دار خود را ازو چون سزد که نزدیک‌تر را سبک‌تر گزد از دور به دیدار تو اندر نگرستم مجروح شد آن چهره‌ی پر حسن و ملاحت از غمزه‌ی تو خسته شد آزرده دل من وین حکم قضایی است جراحت به جراحت ای گشته من از غم فراوان تو پست شد قامت من زدرد هجران تو شست ای شسته من از فریب و دستان تو دست خود هیچ کسی به سیرت و سان تو هست؟ تا بدان جا رسیده دانش من که بدانم همی که نادانم #ابوشکور_بلخی #شعر 📜 @sheraneh_eitaa