جلال‌الدین همایی نوۀ همای شیرازی، ۱۳ دی ۱۲۷۸ در اصفهان به دنیا آمد. در جوانی به مدت ۲۰ سال به تحصیل علوم دینی پرداخت و بعد از آن بود که وارد عرصۀ تدریس شد. ۱۲ سال تدریس فقه در دانشکدۀ حقوق دانشگاه تهران و تدریس صنایع ادبی در دانشکدۀ ادبیات همین دانشگاه در سه مقطع کارشناسی، کارشناسی‌ارشد و دکتری از سوابق موفق تدریس اوست. از شاگردان برجستۀ او می‌توان به مظاهر مصفا، محمدرضا شفیعی کدکنی و محمد معین اشاره کرد. همایی در شعر «سنا» تخلّص می‌کرد. این نویسنده، ادیب، شاعر، ریاضی‌دان، تاریخ‌نگار و حافظ قرآن سرانجام در ۲۹ تیر ۱۳۵۹ وفات یافت. آرامگاه او در تخت فولاد اصفهان قرار دارد. از وی بیش از ۶۰ کتاب و مقاله به چاپ رسیده است. برخی از آثار او عبارت‌اند از: «دیوان سنا»، «فنون بلاغت و صناعت ادبی»، «تاریخ ادبیات ایران» و «تفسیر مثنوی مولوی». #جلال_الدین_همایی #معرفی_شاعر 📜 @sheraneh_eitaa

تا چند عمر در هوس و آرزو رود ای کاش این نفس که بر آمد فرو رود مهمان‌سراست خانۀ دنیا که اندرو یک روز این بیاید و یک روز او رود بر کام دل به گردش ایام دل مبند کاین چرخ کج مدار نه بر آرزو رود آن کس که سر به جَیب قناعت فرو نبرد بگذار تا به چاه مذلّت فرو رود از بهر دفع غم به کسی گر بری پناه هم غم به جای مانَد و هم آبرو رود ای گل به دستْ‌مالِ هوس پیشگان مرو مگذار تا ز دست تو این رنگ و بو رود کردیم هر گناهی و از کرده غافلیم ای وای اگر حدیث گنه رو به رو رود امروز رو نکرده به درگاه حق «سنا» فردا به سوی درگه او با چه رو رود #شعر #جلال_الدین_همایی 📜 @sheraneh_eitaa