چشم مالیدن به ریزش وا کند مژگان خویش. تیغ بر گردن نهد اندیشه نادان خویش. هر که از درویش خواهد دلگشایی، چون سبو. دست خود باید به گردن بندد از احسان خویش!. زخم هجران تو را جز درد راه چاره نیست. کاش می کردم فرامُش درد بی درمان خویش. ما علیلان و ضعیفان سر به سر افتاده ایم. مشکل است با پای چوبین رد شد از دامان خویش. کوه را هم می توان با یک نگاه در هم شکست. گر به آهی بشکند هر کس غرور جان خویش!. خواهری هرگز ندیدم بر مزارم بی دریغ. تا ز اشک ناخن کشد بر صورت تابان خویش. غم جدایی ناپذیر است از دل خونین من. لاله ها در خون نشینند از غم یاران خویش. هیچ عشقی بدتر از عشقی که شد افسانه نیست. داش آکُل میمیرد اندر غصّه مرجان خویش. آنچنان که نور مه جاری بَود از شمس نور. اشک ما هم می چکد بر گونه ی باران خویش!. هر که خواهد دیدنم صابر بگو: از بر کند. شعر نغزی که ز من خوانده ست در دیوان خویش. #فرزاد_قاسمی_صابر #شعر #ارسالی_مخاطب 📜 @sheraneh_eitaa

در وصف خانم سحر امامی گوینده شبکه خبر هرچه گفتی همه از عِرق وطن گفتی تو. با اشارات نظر دُرّ ثمن گفتی تو. شیرزن بودی و هستی، که در آماج خطر. جان به کف از وطن این مُشک ختن گفتی تو. دل به دریا زدی و دشمن کودک کُش را. کم تر از حرمله و زاغ و زغن گفتی تو. اُسوه ی عشق و رشادت نظری بر ما کن. که ز جان می شنوم آنچه به من گفتی تو. دست حق پشت و پناه همه ی مردم ما. این دعا را تو به اثنای سخن گفتی تو. باری از بیژن و سهراب و قباد و بهمن. باری از عاشقی و خون و کفن گفتی تو. سپر آهنی و گنبد صهیون رجیم. همگی را تو به حق کید و فِتن گفتی تو. وعده ی صادق و شاهین اجل در راه است. وعده ی حق طلبی را چه خفن گفتی تو. در چمن لاله ی خونین جگری را گفتم . تو که را مرهم این زخم کهن گفتی تو. گفت صابر سحری باید و دستان زنی. که تو آن را به نظر برگ سمن گفتی تو. #فرزاد_قاسمی_صابر #شعر #ارسالی_مخاطب #جانم_فدای_ایران #مرگ_بر_اسرائیل 📜 @sheraneh_eitaa