شب‌ها، وقتی دریا مرا در آغوش می‌گیرد و نور ستاره‌ی کمرنگ بر امواج وسیعش می‌خوابد، آنگاه خود را کاملاً آزاد می‌کنم از تمام فعالیت‌ها و تمام عشق‌ها و بی‌صدا می‌ایستم و به آرامی نفس می‌کشم، تنها، تنها در آغوش دریا که سرد و خاموش است و با هزاران نور می‌درخشد. سپس باید به دوستانم فکر کنم و نگاه‌ام در نگاه‌هایشان غرق می‌شود و از هر یک، به طور خاموش و تنها می‌پرسم: 'آیا هنوز مال من هستی؟' آیا اندوه من، اندوه توست، مرگ من، مرگ تو؟ آیا از عشق من، از غم من فقط یک نفس، فقط یک پژواک حس می‌کنی؟' و دریا به آرامی و بی‌صدا به من نگاه می‌کند و لبخند می‌زند: نه. هیچ سلامی و هیچ پاسخی از هیچ‌جا نمی‌آید... #هرمان_هسه #شعر 📜 @sheraneh_eitaa