ورشکست رویا آسمان نقاشی‌اش را آبی کرد. دفترش را بالا آورد و خوب به نقاشی نگاه کرد. بلند شد. به صورت بابا خیره شد. موهای سیاه و لخت بابا روی پیشانیِ بلندش ریخته بود؛ رو به بابا گفت:«نقاشیم قشنگ شده؟ دوسش داری؟» آهی کشید. دست روی عکس کشید آرام گفت:«کاش پیشم بودی بابایی» مادر دست روی کمرش گذاشته بود، از اتاق بیرون آمد. کنار رویا ایستاد و گفت:«چیه دخترم دلت برای بابا تنگ شده؟» رویا دفترش را به مادر نشان داد:«دلم می‌خواست نقاشیم رو به بابایی نشون بدم» سرش را پایین انداخت و گفت:«کاش کارگاه بابا ورشکست نشده بود!» مادر روی زانو نشست. موهای لخت و مشکی رویا را از روی پیشانی بلندش کنار زد و گفت:«قربون دخترم برم که اینقدر شبیه باباشه» ریزخندید و ادامه داد:«این‌بار که رفتیم ملاقات بابا نقاشیت رو بهش نشون بده» رویا با لب‌های لرزان گفت:«نه من دوست ندارم بابا رو تو زندان ببینم» خودش را توی بغل مادر جا کرد. مادر اشک‌های رویا را پاک کرد. رویا به چشمان خیس مادر نگاه کرد و گفت:«بابا کی از زندان آزاد میشه؟» مادر گونه‌های خیس رویا را بوسید و گفت:«یکم طول می‌کشه تا بتونم بدهی‌های کارگاه رو بدم و بابا بیاد خونه» به سختی لبخند زد. بلند شد. رو به رویا کرد و گفت:«پاشو دخترم برو یه نقاشی خوشگل دیگه بکش منم برم بقیهٔ لباس‌ها رو بدوزم، پاشو دختر قشنگم» رویا سری تکان داد و گفت:«چشم» دفترش را روی زمین گذاشت. مدادرنگی‌هایش را آورد. بابا را کشید با لباس آبی و خط‌های سیاه، نقاشی‌اش را نگاه کرد. أین نقاشی را دوست نداشت. دفتر را ورق زد. توی صفحهٔ سفید بابا را با کت و شلوار کشید. خودش و مادر را کنار بابا کشید. لب‌های مادر را خندان کشید، از آن خنده‌ها که فقط وقتی بابا بود روی صورتش می‌نشست. به نقاشی نگاه کرد. چقدر این نقاشی را دوست داشت. نقاشی‌اش را با دقت رنگ کرد. تبلتش را آورد و از نقاشی عکس گرفت. نقاشی را برای معلمش فرستاد. خانم معلم نقاشی را که دید با چشمان گرد نوشت:«خودت کشیدی دخترم؟» رویا جواب داد:«بله خودم تنهایی کشیدمش» خانم معلم برایش نوشت:«افرین خیلی زیبا کشیدی عزیزم، راستی بابا آزاد شده؟» رویا با دستان لرزان نوشت:«نه هنوز، مامان می‌گن طول می‌کشه تا بابا بیاد خونه» خانم معلم اشکش را پاک کرد و نوشت:«می‌شه از نقاشی‌های دیگه‌ت برام عکس بفرستی؟» رویا نوشت:«چشم» از تک تک نقاشی‌هایش عکس گرفت. توی دفترش پر بود از نقاشی ‌هایی که به عشق بابا کشیده بود. خانم معلم نقاشی‌ها را برای همکارانش فرستاد و نوشت:«این‌هانقاشی‌های رویا کوچولوست، رویا آرزو داره پدرش زودتر از زندان آزاد بشه. پدر رویا بخاطر ورشکست شدن کارگاه تولیدیش بدهکار و حالا توی زندانه، رویا یه دختر هنرمنده و این نقاشی‌ها خیلی با ارزشن من میخوام این نقاشی‌ها رو برای رویا بفروشم تا با پولشون پدر رویا رو از زندان نجات بدیم» هنوز ده دقیقه از ارسال این پیام نگذشته بود که خانم معلمی یکی از نقاشی‌ها را انتخاب کرد و نوشت:«من این نقاشی را به اندازهٔ نصف حقوق این ماهم به اضافه مبلغ کمی که پس انداز دارم می‌خرم» آقای معلمی یکی دیگر از نقاشی‌ها را با مبلغ بیشتری خرید. خیلی زود تمام نقاشی‌های رویا فروخته شد. خانم معلم به رویا پیام داد:«رویای عزیزم دختر هنرمندم بابا به زودی به خونه برمی‌گرده» #باران #قصه

همسایه صدرا توپش را محکم به دیوار حیاط کوبید.چقدر با این توپ با بچه‌ها گل کوچیک بازی کرده بود. آهی کشید و به درخت انجیر تکیه داد. همان‌جا زیر درخت نشست. به توپش نگاه کرد و گفت:"اخه وقتی کسی نیست با من بازی کنه تو به چه دردم می‌خوری؟" صدایی شنید. صدا از حیاط خانه همسایه بود. انگار کسی آواز می‌خواند. بلند شد کنار دیوار ایستاد و گوش داد:"یک روز که پیغمبر، از گرمی تابستان..." شعر تمام شد. صدرا آرام گفت:"سلام" کسی جواب نداد. روی پنجهٔ پاهایش بلند شد و گفت:"سلام" کسی جواب نداد.. سرش را پایین انداخت. به طرف اتاق رفت. یک‌دفعه صدایی شنید:"سلام تو کی هستی؟" صدرا به طرف دیوار دوید و گفت:"من صدرا هستم اسم تو چیه؟" پسر جواب داد:"اسم من میلاده، ما تازه به این محل اومدیم" چشمان صدرا از خوشحالی برق زد و گفت:"چه خوب، میای با هم بازی کنیم؟" میلاد جواب داد:"چجوری؟ بخاطر کرونا نمی‌شه بیام پیشت" صدرا دست روی چانه‌اش گذاشت و گفت:"راست میگی" دستش را توی موهای سیاه فرفری‌اش فرو کرد. خواست با میلاد خداحافظی کند که چشمش به توپ افتاد. آن را برداشت. کمی عقب رفت صدا کرد:"میلاد هنوز تو حیاطی؟" میلاد بلند جواب داد:"اره" صدرا توپ را بالا انداخت و گرفت کمی دیگر عقب رفت. داد زد:"میلاد من توپم رو برای تو می‌ندازم تو هم بگیر و برای من بنداز" میلاد جواب داد:"باشه بنداز" صدرا بالا پرید و توپ را به حیاط خانهٔ میلاد انداخت. میلاد توپ را گرفت و برای صدرا پرت کرد. صدای خنده بچه‌ها توی حیاط پیچید. #باران #قصه

آمبولانسِ امید امید ماشین آمبولانسش را برداشت و گفت:«بَبو...بَبو... بیب...بیب برید کنار آمبولانسِ امید داره میاد» آن را روی زمین کشید تا کنار مادر رسید. مادر انگار بدون بالش روی زمین خوابیده بود. امید به اتاق رفت و برای مادر بالش آورد. کنار مادر نشست و گفت:«مامانی برات بالش آوردم» اما مادر جوابی نداد. امید بلندتر صدا کرد و مادر را تکان داد، اما مادر باز هم تکانی نخورد و جواب نداد. چشمان امید پر از اشک شد. به صورت مادر نگاه کرد. آرام با لب‌های لرزان گفت:«مامانی، پاشو» ماشین آمبولانسش را جلو برد و گفت:«دکتر امید اومده مامان» مادر تکان نخورد. ترسید. یک دفعه از جا پرید. گوشی همراه مادر را برداشت. شماره گرفت:«یک، یک، پنج» خیلی زود خانومی از آن طرف خط جواب داد:«سلام اورژانس، بفرمایید» امید با صدای لرزان گفت:«سلام مامانم مریض شده» خانمِ پشت خط پرسید:«یعنی چطور شده؟ می‌تونی برام بگی؟» امید اشکش را پاک کرد و گفت:«قندش افتاده هرچی صداش می‌کنم جواب نمی‌ده» خانم سعی داشت امید را آرام کند گفت:«نترس عزیزم الان ماشین آمبولانس میاد خونتون، فقط آدرستون رو بلدی به من بگی؟» امید کمی فکر کرد و جواب داد:«ما نزدیک میدون گل‌ها زندگی می‌کنیم، کوچه‌ٔ رسالت بقیه‌شو بلد نیستم» خانمِ پشت خط گفت:«نگران نباش الان آمبولانس میاد فقط وقتی رسید کوچه رسالت شما بیا جلوی در تا بهشون خونه‌تون رو نشون بدی گوشی هم دستت باشه بهت زنگ می‌زنیم» امید دست مادر را توی دستش گرفت و گفت:«چشم توروخدا زود بیاین» تماس را که قطع کرد، کنار مادر ماند. چشمش به گوشی همراه بود که زنگ خورد. سریع جواب داد، همان خانم مهربان بود. آمبولانس توی کوچه بود. امید به طرف کوچه دوید. آمبولانس سرکوچه بود. جلو دوید اقایی با دیدن امید از آمبولانس پیاده شد. امید نفس زنان گفت:«مامانم... مامانم حالش بدشده» اقای دکتر جعبه‌ای از توی ماشین برداشت و همراه امید راه افتاد. به خانه که رسیدند دکتر مادر را ویزیت کرد و برایش دارو نوشت. مادر تازه به هوش آمده بود. دکتر ماشین امید را از روی زمین برداشت و پرسید:«این آمبولانس مال شماست؟» امید لبخند زد و جواب داد:«بله من امسال می‌رم مدرسه می‌خوام خوب درس بخونم تا مثل شما دکتر بشم» دکتر دستی بر سر امید کشید و گفت:«تو یک قهرمانی، تو جون مادرت رو نجات دادی آفرین پسرم» امید به چشمان مادر نگاه کرد، از دیدن حال خوب مادر چشمانش برق زد. #باران #قصه

یک نذری جدید باران کنار مادربزرگ نشست و گفت:«مادربزرگ من دلم میخواهد حال مامانی زودتر خوب شود دلم برایش تنگ شده» مادربزرگ دستش را روی سر باران کشید ماسکش را مرتب کرد و گفت:«پس باید برای سلامتی مامانی دعاکنی» باران سرش را بالا گرفت و گفت:«فقط همین؟ یادم است شما سال گذشته برای خوب شدن حال پدربزرگ توی هیئت نذری دادید» مادربزرگ لبخندی زد و گفت:«بله دخترم ولی الان نمی شود نذری داد» باران بغض کرد، سرش را پایین انداخت و به حیاط رفت. کنار حوض نشسته بود ماهی لپ گلی توی حوض این طرف و آن طرف می رفت. باران یک دفعه از جا پرید و گفت:«فهمیدم!» دوید و به آشپزخانه رفت، تکه ای نان خشک برداشت و به حیاط برگشت. کنار حوض نشست، تکه نان را خورد کرد و توی حوض ریخت و گفت:«اهای ماهی لپ گلی این نونا نذری است لطفا دعاکن تا زودتر حال مامانی خوب بشه» ماهی لپ گلی تکه های نان را خورد و تند تند شنا کرد. باران خندید خواست به اتاقش برگردد که صدای قارقار کلاغی را از روی درخت توی حیاط شنید. به آشپزخانه دوید و با یک گردو برگشت. گردو را روی زمین انداخت و عقب رفت. کلاغ پایین آمد باران گفت:«اهای کلاغ قارقاری این گردو نذری است لطفا دعاکن حال مامانی زودتر خوب شود» کلاغ قارقاری کرد گردو را برداشت و رفت. باران خندید خواست به اتاقش برگردد صدای میومیوی گربه را از روی دیوار شنید. به آشپزخانه دوید و با یک تکه گوشت از شب مانده برگشت، گوشت را برای گربه انداخت و گفت:«اهای گربه پشمالو این گوشت نذری است لطفا دعاکن تا زودتر حال مامانی خوب شود.» گربه میومیو کرد گوشت را برداشت و رفت. باران سرش را بالا گرفت و گفت:«خدای مهربان حال مامانی زودتر خوب شود من دلم برایش تنگ شده آمین» مادربزرگ درحالی که بلند بلند می گفت:«خدایاشکرت....خدایاشکرت» به حیاط آمد و گفت:«باران جان مامان حالش خوب شده فردا به خانه بر می گردد» باران پرید توی بغل مادربزرگ و گفت:«هورا نذری ام قبول شد» #باران #قصه

یک فکر بکر ریزبال، بال‌های ریزش را به هم زد. روی تخته سنگی پرید. به آسمان آبی نگاه کرد. پرزری را دید که همراه بقیهٔ پروانه‌ها پرواز می‌کرد. آهی کشید؛ سرش را پایین انداخت. چشمانش را بست. خودش را توی آسمان دید که کنار پرزری پرواز می‌کرد و بلندبلند می‌خندید. چشمانش را با صدای پرزری باز کرد. پرزری کنارش نشسته بود؛ پرسید:"سلام ریزبال جونم چرا غصه داری؟" ریزبال آرام سلام داد و به پرواز پروانه‌ها خیره شد. پرزری چیزی نگفت. از آن‌جا دور شد. توی باغچه گلی را دید. روی گلبرگِ گلی نشست. گلی تا پرزری را دید گفت:"سلام پرزری، خوبی؟ خوشی؟ چه خبرا؟ همهٔ پروانه‌ها خوبن؟ از آسمون چه خبر؟ باد مهربون رو ندیدی؟ خیلی وقته ازش بی خبرم! راستی..." پرزری لب‌هایش را جمع کرد و گفت:"گلی جونم یواش یواش، یکی یکی!" گلی برگش را جلوی دهانش گذاشت. پرزری ادامه داد:"همه خوبن به جز ریزبال دلش گرفته انگار، دوست داره پرواز کنه اما..." سرش را پایین انداخت. گلی کمی فکر کرد و گفت:"آخی طفلی ریزبال کاش بال‌های قشنگش کمی بزرگ‌تر بودن اون‌وقت اون هم می‌تونست مثل بقیه پروانه‌ها پرواز کنه" پرزری چشمان خیسش را روی هم گذاشت. گلی گفت:"غصه نخور پرزری جان ما ریزبال رو به آرزوش می‌رسونیم" پرزری با دهان باز به گلی نگاه کرد. گلی گفت:"تعجب نکن بهت می‌گم اول برو چند تا تیکه نخ از کرم ابریشم بگیر و زودی بیا" پرزری با چشمان گرد پرسید:"نخ برای چی؟" گلی لبخند زد و گفت:"حالا برو بعد که برگشتی بهت می‌گم" پرزری سری تکان داد و بال‌هایش را به هم زد. به درخت توت که رسید جلو رفت. کنار کرم ابریشم نشست. کرم ابریشم داشت نخ‌هایش را کلاف می‌کرد. پرزری را که دید گفت:"سلام پرزری از این طرف‌ها!" پرزری بال‌های زری‌اش را به هم زد و گفت:"سلام دوست خوبم، اومدم چند تیکه نخ برای گلی جون ازت بگیرم" کرم ابریشم ابرویی بالا داد و پرسید:"گلی نخ برای چی می‌خواد؟ پرزری شانه‌اش را بالا انداخت و جواب داد:"نمی‌دونم فقط گفت چند تیکه نخ ازت بگیرم" کرم ابریشم کمی فکر کرد و گفت:"حالا که گلی خواسته باشه، بیا اینم چند تیکه نخ" پرزری نخ‌ها را گرفت و گفت:"دمت ابریشمی، امیدوارم به زودی یه پروانهٔ زیبا و پرزری بشی" بال‌های زرزری اش را به هم زد و به طرف آسمان پرواز کرد. از آن بالا به زمین نگاه کرد. ریزبال هنوز همان‌جا روی تخته سنگ نشسته بود. پرزری روی گل سرخ نشست. نخ‌ها را جلو برد و گفت:«بفرما گلی جون اینم چندتیکه نخ" گلی لبخند زد و گفت:"حالا برو و همهٔ پروانه‌ها رو خبر کن" پرزری با چشمان گرد پرسید:"همه رو؟ واسهٔ چی؟" گلی سرخ‌تر شد و گفت:"من یه فکر بکر دارم" به اطراف نگاه کرد و گفت:"بیا جلو تا فکرم رو بهم بگم" پرزری جلو رفت و به حرف های گلی با دقت گوش کرد. نخ‌ها را برداشت و تندتند بال زد و رفت. خیلی زود پرزری همراه همهٔ پروانه‌ها و ریزبال توی آسمان پرواز می‌کردند. ریزبال یک طرف نخ‌ها را گرفته بود و پروانه‌ها طرف دیگر نخ‌ها را محکم نگه داشته بودند. ریزبال از آن بالا به گلی نگاه کرد و گفت:"ممنونم گلی جونم" به پروانه‌ها نگاه کرد و گفت:"از شما دوستان خوبم هم ممنونم" با چشمانی که از خوشحالی برق می‌زد فریاد زد:"خدایا از تو هم ممنونم" #باران #قصه

کو؟؟؟ قورقوری از توی برکه بیرون پرید. کنار برکه نشست. به عکس خودش که توی آب برکه افتاده بود نگاه کرد. با خودش گفت:«به به چقدر زیبا و بزرگ شدم» یک دفعه چشمش به جای خالی دمش افتاد! با چشمان گرد گفت:«ای وای دمم، دم قشنگم کو؟» به اطراف نگاه کرد خبری از دم نبود. پرید توی برکه و همه جا را خوب نگاه کرد. اما خبری از دم نبود. کنار برکه روی تخته سنگی نشست. با خودش گفت:«قور قور دیشب کنار برکه بازی کردم شاید همین اطراف افتاده باشه» راه افتاد. کمی جلوتر بین بوته‌ها چیزی دید. داد زد:«اخ جون دمم دم قشنگم» جلو رفت دستش را دراز کرد. خواست دم را بردارد که یک دفعه دم تکان خورد و از بین بوته‌ها مارمولک بیرون خزید. به قورقوری نگاه کرد و گفت:«با دم من چیکار داری؟!» قورقوری سرش را پایین انداخت و گفت:«ببخشید» و رفت. هنوز خیلی از برکه دور نشده بود که بین صخره‌ها چیزی دید. جلو رفت. داد زد:«اخ جون دمم دم قشنگم» دستش را دراز کرد خواست دم را بردارد که یک دفعه دم تکان کرد و مار بزرگی از لای صخره‌ها بیرون خزید. قورقوری تا مار را دید از جا پرید و با سرعت از آن‌جا دور شد. هنوز داشت نفس نفس می‌زد که پشت یک درخت چیزی دید. جلو رفت. داد زد:«اخ جون دمم دم قشنگم» خواست دستش را دراز کند و دم را بردارد که یاد مار افتاد. ترسید کمی فکر کرد. آرام گفت:«اهای کسی اون‌جاست؟» دم تکان نخورد. این‌بار بلندتر گفت:«اهای کسی اونجاست؟» دم تکان نخورد. جلو رفت آرام دستش را دراز کرد خواست دم را بردارد که یک دفعه دم تکان خورد و از پشت درخت یک موش کور بیرون پرید. موش کور چشمانش را مالید و گفت:«کی به دم من دست زد؟ کی بود که نگذاشت من بخوابم؟» قورقوری سرش را پایین انداخت و گفت:«ببخشید» راه افتاد که برود. موش کور صدایش کرد:«کجا؟ دنبال چی می‌گردی؟ چرا این‌قدر ناراحتی؟» قورقوری برگشت. کنار موش کور نشست و گفت:«دمم دم قشنگم رو گم کردم!» موش کور با چشمان گرد پرسید:«مگه قورباغه‌ها وقتی بزرگ می‌شن بازم دم دارن؟» قورقوری با دهان باز به موش کور نگاه کرد. موش کور لبخند زد و ادامه داد:«قورباغه‌ها که بزرگ می‌شن دمشون کم کم از بین می‌ره تو چطور تا امروز متوجه نشدی دمت داره کوچیک می‌شه؟» قورقوری دستی به سرش کشید و جواب داد:«انقدر مشغول بازی بودم که اصلا نفهمیدم!» موش کور خندید:«حالا هم برو بازی کن» قورقوری سرش را بالا گرفت:«نه باید برم دنبال کار من دیگه بزرگ شدم» چشمکی به موش کور زد و به برکه برگشت. #باران #قصه

قهر باران از اتاق بیرون آمد، کتابش را روی میز گذاشت، جلوی تلویزیون نشست، مشغول تماشای برنامه‌ی پاشو پاشو کوچولو شد. مبین توپش را بغل کرده بود آمد، کنترل را برداشت و کانال را عوض کرد، گفت :«مستند دایناسورها دارد» باران بغض کرد و با لب و لوچه ی آویزان گفت:« اصلا قهرم» و به اتاق رفت. غذا آماده شد مامان باران را صدا کرد و گفت:« باران بیا دخترم غذا آماده است.» باران از اتاق بیرون آمد، رویش را از مبین برگرداند و به آشپز خانه رفت. مامان غذا را کشید، بشقابی جلوی باران و بشقابی جلوی مبین گذاشت. مامان یادش رفته بود برای باران قاشق بگذارد، باران گفت:« اصلا قهرم» و به اتاقش رفت! عصربابا از راه رسید، باران دوید و خودش را توی بغل بابا انداخت. بابا اورا بوسید، باران به دستان بابا نگاه کرد، عروسکی که بابا قول داده بود را ندید. گفت:« اصلا قهرم» و به اتاقش رفت. روی تخت دراز کشید، چشمانش را بست با خودش گفت:« اصلا با همه قهرم» صدایی شنید چشمانش را باز کرد و نشست، مداد آبی اش بود گفت:« اصلا من قهرم» و رفت توی کشو! باران خواست بپرسد چرا! جوراب صورتی اش را دید که رویش را برگرداند و گفت:«اصلا قهرم» خواست بپرسد چرا! عروسکش موقرمزی را دید که گفت:« اصلا قهرم » و رفت توی کمد. باران بلند شد و گفت:« آخر چرا قهر؟خب بگویید چه شده؟» مداد آبی سرش را از کشو بیرون آورد و گفت:« چون امروز با من نقاشی ات را رنگ نکردی» جوراب صورتی نخ هایش را کج کرد و گفت: « چون دو روز است من را این گوشه انداختی!» موقرمزی از توی کمد سرک کشید و گفت:« چون امروز با من بازی نکردی» باران اخم کرد، خواست بگوید :« خب این را از اول می گفتید این که قهر ندارد» صدایی شنید :« باران جان دخترم» چشمانش را باز کرد، بابا را دید عروسکی که قول داده بود در دستش بود، باباگفت:« عروسک را در ماشین جا گذاشته بودم » باران خندید و خودش را توی بغل بابا جا کرد. #باران #قصه

بازی هیجان‌انگیز امیر بلوز قرمزش را پوشیده بود. به خط‌های سیاه روی لباس نگاه کرد. شنلش را انداخت. دستش را مشت کرد. انگشت اشاره و انگشت کوچکش را باز کرد. به طرف بچه‌ها دوید و فریاد:«مرد عنکبوتی وارد می‌شود» چرخی زد و گفت:«بیاید قهرمان بازی» رضا به لباس عجیب امیر نگاه کرد و گفت:«اینجا خونه‌ی ماست پس من می‌گم چی بازی کنیم» سعید لب‌هایش را جمع کرد و گفت:«پس لطفا یه بازی درست حسابی و هیجان انگیز بگو» به درخت انجیر تکیه داد. دست روی چانه‌اش گذاشت و کمی فکر کرد. بشکن زد و گفت:«فهمیدم، پدربزرگ من یه صندوق قدیمی توی زیرزمین داره که به من اجازه داده هروقت خواستم با وسایلش بازی کنم اما یه شرط داره» سعید دستانش را به هم مالید و گفت:«زود بگو ببینیم چه شرطی؟» رضا سینه‌اش را صاف کرد و گفت:«بعد بازی وسایل رو تمیز و سالم برگردونیم سرجاش» امیر شنلش را مرتب کرد و گفت:«قبوله بریم ببینیم چی داره» روی چهارپایه کوچک کنار شیر رفت. پرید و گفت:«مرد عنکبوتی مواظب شماست» رضا راه افتاد و گفت:«دنبالم بیاید» بچه‌ها آرام از پله‌های زیرزمین پایین رفتند. رضا با کلیدی که زیر کوزه‌ی جلوی زیرزمین بود قفل در را باز کرد. در چوبی زیرزمین با صدای جرجری باز شد. بچه‌ها با دهان باز به وسایل زیرزمین نگاه می‌کردند. رضا برق را روشن کرد و گفت:«به چیزی دست نزنید فقط اجازه داریم به صندوق دست بزنیم بقیه وسایل ممکنه خراب بشن یا بشکنن» امیر جلو رفت و گفت:«پسر عجب جاییه، کو صندوق؟» به اطراف نگاه کرد. چشمش به یک صندوق چوبی افتاد. به طرفش رفت و گفت:«پیداش کردم ایناهاش» رضا سر تکان داد و جلو رفت:«اره خودشه» به سعید که هنوز با دهان باز به اطراف نگاه می‌کرد اشاره کرد و گفت:«کجایی؟ بیا جلو دیگه» سعید جلو رفت. بچه‌ها وسایل روی صندوق را با کمک هم برداشتند. صندوق قفل نداشت. رضا در صندوق را باز کرد. سعید با چشمان گرد به وسایل نگاه کرد:«واااای پسر عجب لباس‌هایی» امیر دستش را جلو برد. کلاهی از توی صندوق برداشت. روی کلاه یک پر بزرگ سبز بود و دورش توری توسی رنگ. رضا گفت:«این کلاه خوده، کلاه تعزیه، پدربزرگ من وقتی جوون بوده مسئول برگزاری تعزیه‌ی محل بوده» سعید سپر آهنی بزرگی را برداشت و گفت:«اینجا رو یه سپر راست راستکیه!» سعید کلاه را روی سرش گذاشت و غلاف شمشیری برداشت و پرسید:«این چرا خالیه؟ پس شمشیرش کو؟» رضا لبخند زد و گفت:«نمی‌دونم شمشیرش کجاست من فقط با همین بازی می‌کنم» سعید بلند شد. سپر را جلویش گرفت و گفت:«بیاید تعزیه بازی کنیم» امیر شنل و لباس قرمز را از تنش درآورد و گفت:«موافقم، فقط توی تعزیه از روی نوشته می‌خونن» سعید ابرویش را توی هم کرد و گفت:«تو از کجا می‌دونی؟» امیر لباس‌های توی صندوق را جا به جا کرد و گفت:«خودم دیدم، توی روستای ما محرم تعزیه می‌خونن» رضا دستش را توی صندوق برد و چند دفترچه بیرون آورد:«اینم متن تعزیه هرکسی لباس مخصوص خودش رو بپوشه و از روی اینا تعزیه رو بخونه» بچه‌ها با خوشحالی لبا‌س‌ها را پوشیدند و از زیرزمین بیرون دویدند. امیر از بین دفترچه‌ها یکی را برداشت. روی دفترچه نوشته شده بود:«ابراهیم پسر مسلم بن عقیل» به طرف زیرزمین رفت. سعید پرسید:«کجا؟» امیر درحالی که از پله‌ها پایین می‌رفت جواب داد:«می‌رم لباس ابراهیم رو پیدا کنم» تو هم لباس برادرش رو بپوش. از پایین پله‌ها بلند گفت:«تعزیه‌شو قبلا دیدم خیلی قشنگه» رضا لباسی که با خود آورده بود پوشید و گفت:«اره فکر خوبیه تعزیه پسران مسلم رو می‌خونیم» بچه‌ها لباس‌ها را پوشیدند و آماده شدند. گوشه‌ی حیاط تعزیه را اجرا کردند. تعزیه که تمام شد صدای گریه و تشویقی از پشت پنجره به گوششان رسید. پدربزرگ رضا بود. اشک‌هایش را پاک کرد و گفت:«امسال محرم باید أین تعزیه رو برای مردم محل اجرا کنید، ماشاالله به شما» چشمان بچه‌ها از خوشحالی برق می‌زد. #هویت #باران #قصه

بازی ابرها مریم به آسمان آبی خیره شد. ابرها سوار باد این طرف و آن طرف می‌رفتند. انگار داشتند دنبال بازی می‌کردند. ظهر بود اما خبری از خورشید نبود. نفس محکمی کشید. بوی گل‌های محمدی را حس کرد. به باغچه نگاه کرد. گل‌های محمدی دور درخت انجیر را پر کرده بودند. چقدر باغچه با این گل‌ها زیبا شده بود. یاد تابلوی نقاشی دایی‌اش افتاد. دایی همیشه این منظره‌های زیبا را روی بوم و کاغذ می‌کشید. مریم آهی کشید و زیر لب گفت: «کاش می‌شد من هم مثل دایی این منظره زیبا را نقاشی کنم» از پنجره فاصله گرفت. به دفتر نقاشی و مدادرنگی‌هایی که دایی برایش خریده بود خیره شد. دفتر و مدادها روی میز بودند. یاد حرف دایی افتاد:«من مطمئنم اگر تلاش کنی یه نقاش بزرگ می‌شی" نگاهی به جای خالی دست‌هایش کرد. کنار خوابالو روی تخت نشست. خوابالو با آن چشم‌های تیله‌ای نیمه بازش به مریم نگاه می‌کرد. خوابالو را بوسید و گفت:«کاش دست داشتم خوابالو، اگر دست داشتم یک تابلوی نقاشی زیبا می‌کشیدم، مثل تابلوهای دایی» قطره‌های اشک روی گونه‌ی سفید مریم سُر خورد. کنار خوابالو دراز کشید. پتو را بین انگشتان پایش گرفت و بالا کشید. خوابالو را با کمک پاهایش بغل کرد. این چند روز چندبار سعی کرده بود با انگشتان پایش نقاشی بکشد. انگشت پایش هنوز کمی درد می‌کرد. چشمانش را بست. یک دفعه از جا پرید و گفت:"بازم تلاش میکنم» پتو را با پایش کنار زد. به طرف میز و دفتر نقاشی رفت. دفتر و مدادرنگی‌ها را با کمک لب‌هایش برداشت و روی زمین گذاشت. با انگشتان پا آن را باز کرد. به صفحه‌ای که دیروز خط خطی کرده بود نگاه کرد. خط خطی‌ها شبیه یک خرس شده بودند. چشمانش برق زد. مداد قهوه‌ای را برداشت و لای انگشتانش گذاشت. دور خط‌ها را پررنگ کرد. مداد از لای پایش سُر خورد. خط پررنگی کنار خرس افتاد. مریم ابروهایش را توی هم کرد. کمی فکر کرد. مداد را دوباره لای انگشتانش گذاشت. یک خط دیگر کنار خط پررنگ کشید. مداد قهوه‌ای کم‌رنگ را برداشت. تن خرس را به آرامی رنگ زد. مداد سبز برداشت و بالای درخت یک دایره کشید. به نقاشی نگاه کرد. صدای رعد و برق را شنید. به طرف پنجره رفت. به ابرها نگاه کرد. باران باغچه را خیس کرده بود. #باران #قصه

آژیر خطر صادق توی بغل مامان بود، مامان دست راضیه را هم گرفت و به سمت در دوید، داد زد:«بدو محسن بدو مادر» راضیه میخواست دستش را از توی دست مامان در بیاورد می گفت:«قرمزی…قرمزی جاماند» مامان با دندان گوشه ی چادرش را گرفته بود با دهان نیمه باز گفت:«بیا بچه ولش کن » دست راضیه را کشید و تندتر دوید. صدای آژیر خطر مدام شنیده می شد. توی پناهگاه مامان کنار آسیه خانم ایستاده و با او صحبت می کرد. راضیه چادر مادر را می کشید و می‌گفت:«مامان چرا نگذاشتی قرمزی را بیاورم» مامان چادرش را از توی دست راضیه کشید و گفت:«ای بابا ول کن بچه به خاطر یک عروسک می خواستی خودت را به کشتن دهی» صدای انفجار شنیده شد، تکه های گچ سقف روی سرشان ریخت. زن ها و بچه ها جیغ می کشیدند، آسیه خانم با صدای لرزان گفت:«یا زهرا چقدر نزدیک بود» مامان که تندتند پشت صادق می زد تا آرامش کند گفت:«یعنی توی محله ی ما بود؟» راضیه بلندبلند گریه می کرد و می گفت:«قرمزی…من قرمزی را می خواهم» مامان یک دفعه از جا پرید با دست کوبید توی سرش و گفت:«یا حسین…محسنم کو؟» صادق را توی بغل آسیه خانم انداخت و سمت پله ها دوید. راضیه خواست دنبال مامان برود اما آسیه خانم دستش را گرفت و گفت:«کجا می روی بچه خطرناک است.» صدای آژیر قرمز قطع شد همه به سمت پله های پناهگاه دویدند، هنوز کسی نمی دانست موشک روی خانه ی چه کسی افتاده، راضیه همراه آسیه خانم از پناهگاه بیرون آمد هنوز چند قدمی نرفته بودند، مامان را دید که روی زمین نشسته و گریه می کند. راضیه پیش مامان دوید. به خانه شان نگاه کرد، دیگر چیزی از خانه نمانده بود. خانه به خاطر موشکی که رویش افتاده بود خراب شده بود. مامان بلند داد می زد:«به دادم برسید، محسنم توی خانه بود شمارا به خدا پیدایش کنید» مردها سعی می کردند آرام سنگ ها و آجرها را کنار بزنند و محسن را پیدا کنند. اما هرچه می گشتند خبری از محسن نبود. راضیه خودش را توی بغل مامان انداخت و گفت:«مامان من قرمزی را نمی خواهم من فقط داداش محسنم را می خواهم» یک دفعه وسط گریه راضیه از جا پرید و گفت :«قرمزی…قرمزی» مامان اخم هایش را در هم کرد و با گوشه ی روسری اشک هایش را کنار زد و گفت:«بچه دعاکن داداشت زنده پیدا بشه خودم برایت یک قرمزی دیگر می خرم» راضیه اشک هایش را پاک کرد و گفت:«قرمزی آن جاست توی بغل محسن» مامان سرش را برگرداند، محسن را دید که چشمان خوابالودش را می‌مالید، جلو آمد و گفت:«قرمزی را برداشتم و آمدم پناهگاه پیدایتان نکردم گوشه ای خوابم برد» مامان در میان گریه خندید و محسن را محکم بوسید. #باران #هفته_دفاع_مقدس #قصه

ورشکست رویا آسمان نقاشی‌اش را آبی کرد. دفترش را بالا آورد و خوب به نقاشی نگاه کرد. بلند شد. به صورت بابا خیره شد. موهای سیاه و لخت بابا روی پیشانیِ بلندش ریخته بود؛ رو به بابا گفت:«نقاشیم قشنگ شده؟ دوسش داری؟» آهی کشید. دست روی عکس کشید آرام گفت:«کاش پیشم بودی بابایی» مادر دست روی کمرش گذاشته بود، از اتاق بیرون آمد. کنار رویا ایستاد و گفت:«چیه دخترم دلت برای بابا تنگ شده؟» رویا دفترش را به مادر نشان داد:«دلم می‌خواست نقاشیم رو به بابایی نشون بدم» سرش را پایین انداخت و گفت:«کاش کارگاه بابا ورشکست نشده بود!» مادر روی زانو نشست. موهای لخت و مشکی رویا را از روی پیشانی بلندش کنار زد و گفت:«قربون دخترم برم که اینقدر شبیه باباشه» ریزخندید و ادامه داد:«این‌بار که رفتیم ملاقات بابا نقاشیت رو بهش نشون بده» رویا با لب‌های لرزان گفت:«نه من دوست ندارم بابا رو تو زندان ببینم» خودش را توی بغل مادر جا کرد. مادر اشک‌های رویا را پاک کرد. رویا به چشمان خیس مادر نگاه کرد و گفت:«بابا کی از زندان آزاد میشه؟» مادر گونه‌های خیس رویا را بوسید و گفت:«یکم طول می‌کشه تا بتونم بدهی‌های کارگاه رو بدم و بابا بیاد خونه» به سختی لبخند زد. بلند شد. رو به رویا کرد و گفت:«پاشو دخترم برو یه نقاشی خوشگل دیگه بکش منم برم بقیهٔ لباس‌ها رو بدوزم، پاشو دختر قشنگم» رویا سری تکان داد و گفت:«چشم» دفترش را روی زمین گذاشت. مدادرنگی‌هایش را آورد. بابا را کشید با لباس آبی و خط‌های سیاه، نقاشی‌اش را نگاه کرد. أین نقاشی را دوست نداشت. دفتر را ورق زد. توی صفحهٔ سفید بابا را با کت و شلوار کشید. خودش و مادر را کنار بابا کشید. لب‌های مادر را خندان کشید، از آن خنده‌ها که فقط وقتی بابا بود روی صورتش می‌نشست. به نقاشی نگاه کرد. چقدر این نقاشی را دوست داشت. نقاشی‌اش را با دقت رنگ کرد. تبلتش را آورد و از نقاشی عکس گرفت. نقاشی را برای معلمش فرستاد. خانم معلم نقاشی را که دید با چشمان گرد نوشت:«خودت کشیدی دخترم؟» رویا جواب داد:«بله خودم تنهایی کشیدمش» خانم معلم برایش نوشت:«افرین خیلی زیبا کشیدی عزیزم، راستی بابا آزاد شده؟» رویا با دستان لرزان نوشت:«نه هنوز، مامان می‌گن طول می‌کشه تا بابا بیاد خونه» خانم معلم اشکش را پاک کرد و نوشت:«می‌شه از نقاشی‌های دیگه‌ت برام عکس بفرستی؟» رویا نوشت:«چشم» از تک تک نقاشی‌هایش عکس گرفت. توی دفترش پر بود از نقاشی ‌هایی که به عشق بابا کشیده بود. خانم معلم نقاشی‌ها را برای همکارانش فرستاد و نوشت:«این‌هانقاشی‌های رویا کوچولوست، رویا آرزو داره پدرش زودتر از زندان آزاد بشه. پدر رویا بخاطر ورشکست شدن کارگاه تولیدیش بدهکار و حالا توی زندانه، رویا یه دختر هنرمنده و این نقاشی‌ها خیلی با ارزشن من میخوام این نقاشی‌ها رو برای رویا بفروشم تا با پولشون پدر رویا رو از زندان نجات بدیم» هنوز ده دقیقه از ارسال این پیام نگذشته بود که خانم معلمی یکی از نقاشی‌ها را انتخاب کرد و نوشت:«من این نقاشی را به اندازهٔ نصف حقوق این ماهم به اضافه مبلغ کمی که پس انداز دارم می‌خرم» آقای معلمی یکی دیگر از نقاشی‌ها را با مبلغ بیشتری خرید. خیلی زود تمام نقاشی‌های رویا فروخته شد. خانم معلم به رویا پیام داد:«رویای عزیزم دختر هنرمندم بابا به زودی به خونه برمی‌گرده» #باران #قصه

👶 #قصه | کلوچه آی کلوچه 📌 قصه مخصوص کودکان؛ 😍 📲 تولید شده توسط موسسه جامعة الاحکام ◀️ جامعة الاحکام | مرکز آموزش احکام و سبک زندگی اسلامی 🆔 @jameatolahkam 🌐 http://jameatolahkam.ir