شهدا ازشما چه باید گفت از شما چه باید گفت و چه باید نوشت؟ واژه‏ ها‌‌ی خاکستر گونه ما، فقط بلدند رو به ‏روی شما ضجه بزنند. اما کاش می‏ دانستند که یاد شما حرکت است؛ حرکتی برای بهبودی وضعِ «بودن». چه باید گفت که شما حنجره‏ های خود را عبور دادید تا آن سوی مرزهای تکبیر، آن سوی مرزهای ندیدن؛ جایی که واژه‏ ها یافت نمی ‏شوند، تا شما را با آن ستود. اصلاً شما که برای تحسین برانگیزی قلم‏ های ما بوسه بر عطر پرواز نزدید! هر روز و هر شب، خاکریزها، با اشک‏ ها و دعاهایتان گره می‏ خورد. شما، دُرُشتناکی شب را با تکبیرهای فاتحانه‏ تان درهم می ‏شکستید و روزهای سنگر را سپیدتر از بال‏ های کبوتران می‏ کردید. ما مانده‏ ایم و یاد شما بدا به حال ما، اگر یاد شما را زندگی ما قاب نگیرد. اینجا فراوانند داغ‏های کمرشکن و زخم‏هایی که شما مرهمشان هستید؛ شما را می‏گویم که نگاهتان رفت و در جهت قبله پروانه ‏ها خانه کرد. وقتی دست نوشته ‏های شما خوانده می‏شود، درمی‏یابیم که شما نام دیگر خورشیدید و قرابتی نزدیک با خود عشق دارید. وقتی وصیت‏ نامه ‏های شما را می‏خوانند، تازه می‏فهمیم چرا با عزم آخرین نفر از شما، آسمان چمدان خود را بست و کوچید تا بر شرم خویش نیفزوده باشد. وقتی عکس شما را در ذهن خویش ورق می‏زنیم، تازه می‏فهمیم که عکس‏های تک تک شما اشاره می‏کرده است به بهترین فصل حیات و ما غافل بودیم. حال ما مانده ‏ایم و دستانی که به دیواره ‏های قفس می‏خورد. ما مانده ‏ایم و نام جاوید شما که از لمس رهایی، خنده می‏زند.  ما مانده ‏ایم و موسم یاد شما که روزهای ما را ترمیم می‏کند.اصحاب کهف پس از سیصدسال وقتی برگشتند دریافتند که دیگر از جنس مردان شهر نیستند....! #یادشهدای هشت سال دفاع مقدس گرامی باد