🍀 ﷽ 🍀 #ارغــــــــوانــــــ🍁 #پارتـــ__دویست_سی_سه..... #قسمت‌پایانی لبخند کمرنگی روی لبم ظاهر شد و ثانیه های گرم آغوش رادوین دوباره برایم زنده . حالم خوب بود . قلبم درد نمیکرد . اما بازویم همچنان بی حس بود. به کابینت تکیه زدم و در حالی که به منیر خانم نگاه می کردم ، پرسیدم : _کی حلیم گرفته حالا ؟ _حلیمو که من نگرفتم خانوم ... اینو آقا رادوین گرفته . لبخندم کشیده تر شد . انگار بخشیده بودمش . دست خودش نبود . عصبانیت هایش ، فریادهایش ، هیچ کدوم دست خودش نبود . خیلی کسایی رو میشناختم که با اونکه میدونستند حرفشون ، کارهاشون ، همه ناحقه ، اما حاضر به اعتراف نبودند . حاضر به معذرت خواهی و جبران هم نبودند . اما رادوین با اینکه هیچ وقت ، ابراز عشق و علاقه ای به من نمی کرد ، اما همین که میفهمید و حس میکرد ، منو بخاطر کارهاش و رفتار هاش ، آزرده جبران میکرد . به اتاق برگشتم ، روی میز جلوی آینه نشستم . موهایم را شانه می زدم که چشمم باز به دفتر خاطراتم افتاد . یک لحظه با خودم فکر کردم ، نکند رادوین باز هم در آخرین برگ دفترچه چیزی نوشته باشد . شانه ام را روی میز گذاشتم و آخرین برگ دفترچه را باز کردم . درست حدس زدم. نوشته بود: " سلام ، صبح بخیر ... دیشب حالت خیلی بد بود و حال من بدتر ، ارغوان حرفامو جدی بگیر ... من هیچ مشکلی با رفتنت ندارم ...فکر نکن اگر بری ناراحت میشم ، دلخور میشم ، من میتونم با این تنهایی کنار بیام . بزار برو ... بذار راحت زندگی کنی ، برای من دیگه هیچ فرقی نداره که بمونی یا بری . " هیچ فرقی نداره " بابت" این جمله آخرش که نوشته بود سردرد آنی ام شد. فوری گوشی موبایلم را برداشتم و بهش زنگ زدم . صدایش در کمال آرامش شنیده شد: _ الو... اولین باری بود که بدون سلام گفتم: _رادوین این چیه برای من نوشتی؟! یعنی چی برات فرقی نمیکنه من بمونم یا برم؟! صدای نفسش از توی گوشی شنیده شد: _چرا حالا دلخوری! ... چیزی نشده ... من خواستم راحت بگم تا تو هم راحت بری . نفهمیدم چطور صدایم آنقدر بلند شد که در تمام خانه پیچید . شاید از مرز فریاد هم گذشت و این اولین بار بود که سرش فریاد می کشیدم: _مگه من دیوونم که بزارم برم ... شش سال تحمل کردم ، صبر کردم ، حالا که داره همه چی کم کم خوب میشه ، بزارم برم ؟! ... اگه میخواستم برم اون وقتی میرفتم که هر شب ، کتک میخوردم و بچه ام سقط شد ... رفتنم ، باید برای تو هم فرق کنه ، باید برای تو هم فرق کنه و باید بگی ؛ فقط بمون ... من راضیم بمونم و هر شب قلبم درد بگیره اما تو منو توی آغوشت بگیری ، بزاری گریه کنم ... بذاری حرف بزنم . همین برای من کافیه ... چیز زیادی ازت خواستم ؟! انقدر عصبی بودم که تلفن رو قطع کردم و کوبیدم روی میز آرایش . اول صبح حالم بد شد . شاید هم همون لحظه قلبم دوباره تیر کشید . اما به ثانیه نکشید که رادوین دوباره زنگ زد . این بار من سکوت کردم و او با وصل شدن تماس گفت: _خیلی خوب حالا ... آروم باش ، مگه میشه برای من فرق نکنه ! .... من فقط اینو نوشتم که تو راحت باشی ، مگه میشه یه نفر رو داشته باشی که با همه بدی هات بسازه ، بعد تو اون یه نفرو نبینی ؟! ... واقعا باید کور و کر باشم که این همه خوبی تو رو نبینم . من که از خدامه دیوونه ، که تو پیشم بمونی ، اما برای خودت میگم ، نمیخوام باز حالت بد شه ، نمیخوام دوباره مثل دیشب بشی. نفس بلندی کشیدم و در جوابش با لحنی آرام تر از قبل گفتم: _من فقط راضی ام که هر بار که عصبی میشی ، که داد میزنی ، که اشتباه میکنی بیای مثل دیشب ، کنارم بشینی ، منو تو بغلت بگیری ، بزاری راحت گریه هامو بکنم ، من به همین راضی ام ، اصلا همین رو می خوام . صدای خنده اش رو شنیدم .شاید میان این همه حرف جدی ، این خنده ، تضاد ایجاد کرده بود که باعث تعجبم شد: _به چی داری میخندی؟! _به تو .... به تو چون تازه فهمیدم یکی دیوونه تر از منم توی این دنیا هست و اون تویی ...خیلی میخوامت ارغوان. نفس بلندی کشیدم به بلندای همه ثانیه هایی که دیروز ، قلبم را به درد آورده بود. گاهی دلم میخواست رادوین ، از قلبش ، از احساسش برایم می گفت . که اگر قرار بود میگفت ، خوب می توانست مرا آرام کند. آن روز منیر خانم مامور مراقبت از من شده بود . من هم کار خاصی نکردم و فقط استراحت و بازی با رادین . بعد از ظهر بود که رادوین آمد. با دیدن دسته گل رادوین زیبایش که در کاغذ رنگی بنفشی پیچیده شده بود و کادویی که میان دستش بود ، باز غافلگیر شدم... و شاید ذوق زده! زندگی کنار تو احساس عجیبیست. با آنکه گاهی درگیر تلاطم پر التهاب طوفانی ، اما... در عمق نگاهت ، باز هم صدایم میزنی... نگفته ، خوانده ام دفتر صد برگ قلبت را... که میگویی: بمان با من... بمان که بودنت ، یک جهان آرامش است... بمان با من... بمان که زندگی در اسم ت