▪️هرگز از یاد نبردم منِ مدهوش تو را من نه آنَم که توان کرد فراموش تو را...💔 #سربازولایت #یادشهداباصلوات🥀 به کانال همراه باشهدا تا آسمان بپیوندید↙️↙️ @shohadabarahin_amar

🏴🏴...از علی دل بریدی خیلی زود ..... ریحانه و مونس پدر باشی و مرهم و سنگ صبور دردهای همسر ،دامن پر مهرت پناهگاه امن چهار نوگل بهشتی باشد و سرور و کلید دار جنت الماوا برای زنان عالم ....آری تو فاطمه ای ،گوهر و دردانه نبی ،مونس نفس‌های علی ، و ....دیگر واژه ها قاصرند بانو و زبان الکن از بیان عظمتت .... دریاب این دل ما را یا صدیقه کبری سلام الله علیها .... حاجت روا و التماس دعا . #فاطمیه #السلام_علیک_ایهاصدیقه_الشهیده #یادشهداباصلوات🥀 به کانال همراه باشهدا تا آسمان بپیوندید↙️↙️ @shohadabarahin_amar

🥀انس و رفاقت با شهدا دلت رو آروم میکنه و از های و هوی دل مشغولی‌های ناتموم دنیا رها خواهی شد . "تو قاب چشمام هر شب جانم به این جوونا و جانم به لشکر زینب.." تصاویری از شهید مدافع حریم آل الله #شهید_حسن_رجایی_فر #یادشهداباصلوات🥀 به کانال همراه باشهدا تا آسمان بپیوندید↙️↙️ @shohadabarahin_amar

💥💥رمان #سپر_سرخ💥💥 قسمت 6⃣7⃣ ▫️پیش از آنکه ناله بزنم، خونم روی صورت مهدی پاشید اما انگار دل او بیشتر از دست من آتش گرفت که فریاد زد و من از شدت درد و ترس گلوله‌ای که بازویم را دریده بود، روی زمین افتادم. ▪️رانا بالای سرم ایستاده بود، کلتش همچنان رو به من بود، مهدی خودش را به سمتم می‌کشید و من با لب‌هایی که از ترس می‌لرزید، حتی نمی‌توانستم یک ناله بزنم که فقط از درد روی زمین پا می‌کشیدم و می‌شنیدم رانا رو به مهدی نعره می‌زند: «حرف می‌زنی یا بعدی رو تو سرش بزنم؟» ▫️مهدی با رعشه‌ای که به صدای مردانه‌اش افتاده بود، برای نجات من داد می‌زد و با همان نگاه نیمه جانم دیدم از چشمان سرخش به جای اشک خون می‌چکد، با دستان بسته روی سر زانو خودش را به سمت من می‌کشید و همان لحظه، صدای شلیک بعدی جانم را از وحشت گرفت. ▪️درد از هر دو بازویم در تمام بدنم می‌دوید؛ احساس می‌کردم فاصله‌ای با مرگ ندارم و فقط با آخرین نوری که به نگاهم مانده بود، دلم می‌خواست مهدی را ببینم و به سختی صدایش را می‌شنیدم که نامم را فریاد می‌زد و هم‌زمان رگبار گلوله، پرده گوشم را از هم شکافت. ▫️هیاهوی عجیبی به پا شده بود؛ چیز زیادی از موقعیت اطرافم نمی‌فهمیدم و فقط تقلای مهدی را می‌دیدم که جانی برایش نمانده و برای زنده ماندنم، با زمین و زمان می‌جنگید. ▪️با اینهمه گلوله‌ای که اطرافم شلیک می‌شد مطمئن بودم فرشته مرگ به ملاقاتم آمده و سبکی بدنم به حدی بود که احساس کردم روح از تنم رفته و در همان لحظات، همچنان ناله‌های مهدی را می‌شنیدم؛ صدایش هنوز می‌لرزید و انگار به کسی التماس می‌کرد: «برید سراغ آمال...من خوبم...بیسیم بزنید آمبولانس بیاد...» ▫️آخرین تصویری که دیدم چشمان خیس و نگاه نگران مهدی بود و در برزخی بین مرگ و زندگی و میان غریبه‌هایی که دورم را گرفته بودند، از هوش رفتم. ▪️نفهمیدم چند ساعت گذشت تا از حرارت سرانگشتی که روی صورتم دست می‌کشید، چشمانم را گشودم و اولین تصویری که دیدم، باز صورت مهدی بود که با لبخندی غرق اشک به تماشایم نشسته بود. ▪️انگار از آنسوی مرگ برگشته باشم، درک موقعیت اطرافم دشوار بود؛ تمام تنم کرخت بود و استخوان‌هایم از درد فریاد می‌زد. ▫️نگاهم گیج و گنگ دورم می‌چرخید، هنوز از همه چیز می‌ترسیدم و ترنم لحن مهربان مهدی شبیه ترانۀ زندگی بود: «عزیزم! به من نگاه کن... دلم برای چشمات تنگ شده... ۲۴ ساعته چشمات رو ندیدم...» ▪️نگاهم تا چشمانش کشیده شد و همینکه روی صورتش جا خوش کرد، یک قطره اشک روی گونه‌اش چکید و با لحنی لبریز عشق زمزمه کرد: «با من حرف بزن... دلم می‌خواد دوباره صدات رو بشنوم...» ▫️اما من هنوز باورم نمی‌شد زنده باشم و نمی‌توانستم دستانم را تکان دهم که احساس کردم بازوانم قطع شده و وحشتزده پرسیدم: «دستام... دستام سالمن؟» ▪️از اینهمه وحشت و شاید از یادآوری دردی که کشیده بودم، کاسۀ چشمانش از گریه پُر شد و لب‌هایش دلبرانه می‌خندید: «آره فدات بشم... هر دو دستت سالم هستن... دیشب تو اتاق عمل گلوله‌ها رو دراوردن... ای ‌کاش من مرده بودم و نمی‌دیدم...» ▫️تازه متوجه شدم روی تخت بیمارستان هستم، هر دو دستم باند پیچی شده بود و نشد نغمه احساس مهدی به آخر برسد که پرستاری وارد اتاق شد و همانطورکه دارویی در سرم تزریق می‌کرد، رو به مهدی شوخی کرد: «همسرت به هوش اومد، خیالت راحت شد؟ از صبح خودت رو کُشتی!» ▪️مهدی با خنده سر به زیر انداخت و شاید نمی‌خواست جوابی به شوخی پرستار زن بدهد و او همچنان برای خودش می‌گفت و می‌خندید: «هنوز خودش به هوش نیومده، هی میگه همسرم چطوره؟ همسرم خوبه؟ بیا اینم همسرت!» ▫️نمی‌دانستم چطور از آن جهنم نجات پیدا کردیم و تازه می‌دیدم سرشانه و کتف مهدی باند پیچی شده و پیراهن آبی بیمارستان به تن دارد که از هجوم وحشت دوباره قلبم لرزید و پرسیدم: «اینجا کجاست؟ چقدر وقت گذشته؟» ▪️پرستار بی خبر از وحشتی که تحمل کرده بودم، با تعجب به صورتم خیره ماند؛ شاید خیال کرد هذیان می‌گویم و به حساب خودش خواست خیال مهدی را راحت کند: «چیزی نیس، هنوز اثر داروهای بی هوشیه!» ▫️سپس نگاهی به رنگ پریدۀ مهدی کرد و تا فشارم را می گرفت با لحنی جدی هشدار داد: «شما هم خیلی اینجا نشین، برو اتاق خودت دراز بکش.» ▪️تنم گُر گرفته و نفسم تنگ بود که تا پرستار از اتاق بیرون رفت، رو به مهدی با صدایی ناتوان خواهش کردم: «میشه پنجره رو باز کنی؟» ▫️با جراحتی که روی شانه‌اش بود و دردی که به گمانم هنوز آزارش می‌داد، به کُندی از جا بلند شد؛ پردۀ سبز اتاق را کنار زد و تا پنجره را گشود، سیاهی شب و بادی که به رویم دست کشید، وحشت همان شب را مثل سیلی به صورتم کوبید و غرق اضطراب پرسیدم: «کدوم بیمارستان هستیم؟ چقدر وقته من اینجام؟»... 📖 ادامه دارد... ✍️ نویسنده: فاطمه ولی‌نژاد

🍃🌸 عرض سلام و ادب خدمت همراهان گرامی و شب عزیزان بخیر به لطف خدا، ان‌شاءالله فردا شب با قسمت‌ پایانی رمان #سپر_سرخ در خدمت شما عزیزان خواهیم بود. و با عنایت حضرت حق و بشرط حیات بعد از پایان روایتی دیگر را به اشتراک خواهیم گذاشت . سپاس از همراهی همه سروران گرامی 🙏🌷

🌷🌷نغمه های ماندگار/بازنشر؛ ▪️کرببلا ای حرم و تربت خونبار حسین(ع)/این همه لشکر آمده عاشق دیدار حسین(ع)... حسین جانم امشب را با گذری بر سنگر نشینان دیروز که با تاسی بر مکتب حماسی ات ،جنود ظالم را از پای در آوردند به در خانه ات آمده ام . یک شب جمعه چو یادت نکنم میمیرم... 🎙حاج صادق آهنگران #شب_زیارتی_ارباب #صلی_الله_علیک_یا_ابا_عبدالله #یادشهداباصلوات🥀 به کانال همراه باشهدا تا آسمان بپیوندید↙️↙️ @shohadabarahin_amar