🌷ظهر پنجم رمضان سال 57 بود. مزدوران رژیم پهلوی به نمازگزاران مسجد نو حمله کرده بودند. وسط درگیری متوجه صدایی شدم... - کُشتن ... کُشتن... چشمم به سمت صدا کشیده شد. روی بام یکی از خانه های مجاور کوچه مسجد، جوانی ایستاده و به سمت ارتشی های روی پشت بام و حیاط مسجد با قدرت و سرعت سنگ پرتاب می کرد و با عصبانیت و غیرت این کلمه را تکرار می کرد. تا متوجه من شد، فریاد زد: - سنگ... سنگ... به من سنگ بدین! شروع کردیم به جمع کردن و پرتاب کردن سنگ به بالای بام. او هم غیرتمندانه به سرعت سنگ ها را به سمت ارتشی ها پرتاب می کرد. به اندازه کافی که برایش سنگ انداختیم. ناگهان صدایش قطع شد. به سمت درِ خانه ای که او روی پشت بامش بود، دویدم. با احتیاط به سمت طبقه دوم رفتم و خودم را روی بالکن رساندم. در کمال حیرت دیدم که آن جوان از ناحیه سر تیر خورده و از پشت بام خانه با صورت بر روی بالکن کوچک طبقه دوم افتاده است. خون سرخش بالکن را فرش کرده و در حال جان دادن بود. با ترس و دلهره خودم را به او رساندم. او را به سمت خودم چرخاندم. صورت رنگ پریده و سفیدش در هاله ای سرخ رنگ از خون می درخشید. تیر به فرق سرش خورده و خون زیادی از او رفته بود. سینه اش هنوز بالا و پائین می شد. دست و پایم را گم کرده بودم. چند لحظه مات و مبهوت نگاهش کردم. با هر سختی بود او را بلند کردم و روی دوش کشیدم. با احتیاط از راه پله پائین آمدم. تا وارد کوچه شدم، مردم با دیدن من و آن مجروح و بدن خونی مان تهییج شدند و ولوله ای به پا شد... چند دقیقه بیشتر نگذشت تا در آغوش خودم به شهادت برسد... بخشی از خاطرات سردارسلطان آبادی 🌸🌷🌸 #شهیداحمدﻣﻔﺘﺎﺣﻲ