🌷برای فرار از هوای گرم خوزستان به خنکی آب کارون پناه برده بودیم. همه بچه به آب زده بودند جز جواد. هر چه اصرار کردیم نمی آمد. وقتی دید خیلی اصرار می کنیم گفت: «شما خیلی خامید، من الان حوریه های بهشتی را می بینم که با لیف و صابون منتظر ایستاده اند تا من شهید شوم و مرا غسل بدهند!» زدیم زیر خنده، فکر می کردیم شوخی می کند. بعد از آب تنی، رفتیم تا نسبت به منطقه عملیات توجیه شویم. یک کالک عملیات را روی زمین پهن کرده، دور آن حلقه زدیم، جواد هم آمد. هنوز چند دقیقه نگذشته بود که خمپاره شصت¬ی کنار ما به زمین نشست و منفجر شد. جواد و هاشم نظرعلی با همان خمپاره شهید شدند. 🌸🌷🌸 #شهیدجوادکامیاب #شهدای_فارس 👇 تولد: 20/9/1337 – شیراز سمت: فرمانده گردان شهادت: 4/1/1361 – عملیات فتح المبین 🌹🌷🌹🌷🌹 http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75

یاد شهدای فتح المبین🌷 ﻳﺎﺩﻱ اﺯ,ﺷﻬﻴﺪ ﺟﻮاﺩ ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ و ﺩﻳﮕﺮ ﺷﻬﺪاﻱ اﺳﺘﺎﻥ ﻓﺎﺭﺱ ﺩﺭ اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ .... 🌷نگاهش به آسمان است. یاد حاج شیرعلی ﺳﻠﻂﺎﻧﻲ از ذهن و فکرش بیرون نمی رود. شهادت حاج شیرعلی برایش عجیب نبود، نه برای او برای هیچ کدام از دوستان حاج شیرعلی دور از ذهن نبود، حتی اینکه گلوله آرپی جی بیاید و سرش را ببرد هم برایش دور از انتظار نبود، اما اینکه دو روز از است پیکر حاج شیرعلی در آفتاب، روی رمل های داغ افتاده آزارش می داد. از وقتی خبر شهادت حاج شیرعلی را شنید، روی پا بند نبود که جنازه حاج شیرعلی برگردد، خودش چند بار رفت، اما نشد که نشد... در حال و هوای خودش بود که چشمم به رسول قائد شرف افتاد که با عجله به سمت مقر فرماندهی می رفت. جلویش را گرفت. - حاجی برام یه دم می گیری؟ - خبریه؟ - به آسمان نگاه کن، حوری ها را نمی بینی؟ حاج رسول چشم در آسمان چرخواند، شانه ای بالا انداخت، صدایش را صاف کرد و خواند: ای کامیاب، ای کامیاب به کام خود رسیدی از دوستان خود بریدی... جواد شروع کرد همراه با نوحه من در آوردی حاج رسول سینه زدن. حاج رسول که با خنده دور شد، باز رفت در حال و هوای خودش. دوست داشت به مادرش فکر کند، مادری که در یتیمی او را بزرگ کرد، خیلی او را دوست داشت، اصلاً اگر گاهی دل از جبهه می کند به خاطر دیدن مادرش بود، اما باید از مادر هم دل می کند. بار آخری که می آمد مادر خیلی اصرار کرد بماند. می دانست خانواده اش به بودن او نیاز دارند و با تنگدستی دست به گریبان. لبخند نمکینش را نثار مادر کرد و گفت: مادر، خیلی دوستت دارم اما خدا را بیش از همه دوست دارم، شما هم تا خدا را داری نگران نباش! چند روز پیش هم، قبل از عملیات زنگ زد و خداحافظی آخر را با او کرد و گفت منتظر من نباش. به روستای رقابیه نزدیک می شد و همچنان چشمش به آسمان بود. زندگی اش که توأم بود با سختی از جلو چشمانش رژه می رفت. اینکه چه طور چرخش روزگار یک کارگر شیشه بر را به یک فرمانده کارکشته نظامی تبدیل کرده است. یاد خواب دیشبش که می افتاد چشمش به سمت آسمان می گشت و در آسمان می چرخید. دیشب توی سنگر از خستگی عملیات به خواب رفته بود. روز پیش شرایط سختی را پشت سر گذاشته بود. گردانش از همه طرف زیر آتش بود. همه را فرستاد عقب، اما خودش در برگشت دو دل بود. دل داد به قرآن کوچک جیبی اش. جواب استخاره اش عقب نشینی بود، عقب نشست. از خستگی کف یک سنگر بی هوش شد که خواب مولایش را دید و مژده ای که امرزو محقق می شد... گرما عرق را از چهار ستون بدنش جاری کرده بود. به کنار رودخانه رسید. حاشیه رودخانه، با چمن هایی که تازه سر از زمین بیرون زده بودند هاشور خورده بود. چند دست لباس خاکی، گوشه ای روی چمن ها افتاده بود. سر و صدای بچه ها از درون آب می آمد. خودش را تا لبه رودخانه کشید. قبل از هر کس جثه درشت عبدالله رودکی که یک سر و گردن از بقیه بلند تر بود به چشمش نشست. هاشم نظرعلی، احمد کشاورز، سید حجت حسینی هم بودند. همه فرمانده گردان های تیپ بودند. از شر گرما و خستگی این چن روز به آب زده بودند. صدای حاج عبدالله بلند شد: - به به، آقا جواد. چه عجب رسیدی، زودباش بیا تو آب... چند نفر دیگر هم اصرار کردند. جواد خندید. نگاهش را از آب رودخانه به آسمان چرخواند و خندید و گفت: خیلی خامید، من الان حوریه های بهشتی را می بینم که با لیف و صابون منتظر ایستاده اند تا من شهید شوم و مرا غسل بدهند! خنده حاج عبدالله در موج های آب پیچید... خشک شده نشده، همه دور هم نشستند. کالک عملیات فتح المبین وسط فرماندهان پهن شد. جواد خودش را کنار هاشم و حاج عبدالله جا کرد. عبدالله هنوز از حوریه های لیف به دست می خندید! سر همه روی نقشه خم شده بود که صدای مهمانی ناخوانده آمد. چشمش به آسمان کشیده شد، خمپاره به مرکز جمع آنها می آمد. فرصتی نشد تا از هم جدا شوند. موج انفجار همه را از زمین کند. چشمش به زمین بود و یاد الهامی که شب گذشته به او شده بود: زمین شوش رنگ و بوی کربلا دارد... صدای یا زهرا و یا حسین را در زمین و هوا از دوستانش می شنید و خود هم همنوا با آنها می گفت. ترکشی سر هاشم را برد، ترکشی سید حجت و احمد کشاورز را به دست بهشتی ها داد، ترکشی هم حاج عبدالله را به زمین دوخت. یکی دو تا از بی سیم چی ها را هم ترکش بی نصیب نگذاشت به فرماندهانشان سپرد و جواد، ترکشی که بازویش را برید، نوید از اجابت دعاهایش داشت... چمن های تازه روئیده، شده بود فرشی قرمز برای استقبال حوریه های بهشتی از جواد و دوستانش... 🌷🌾🌷 #شهیدجوادکامیاب #شهدای فارس سمت: فرمانده گردان شهادت: 4/1/1361 – عملیات فتح المبین - رقابیه 🌷🌷 ﺑﺎ ﻧﺸﺮ ﻣﻂﺎﻟﺐ ﺩﺭ ﺗﺮﻭﻳﺞ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺷﻬﺪا ﺳﻬﻴﻢ ﺑﺎﺷﻴﺪ *** #ﻛﺎﻧﺎﻝ_ﺷﻬﺪاﻱ_ﻏﺮﻳﺐ_ﺷﻴﺮاﺯ: ﺩﺭ اﻳﺘﺎ : http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75 ﺩﺭ ﺳﺮﻭﺵ: https://sapp.ir/shohadaye_shiraz ﺩﺭ ﻭاﺗﺴﺎﭖ: https://chat.whatsapp.com/BE71umQBe1UB84MK8aPoYv

🌷بمناسبت مراسم گرامیداشت شهید کامیاب امروز در گلزار شهدای شیراز 🌷نگاهش به آسمان است. یاد حاج شیرعلی ﺳﻠﻂﺎﻧﻲ از ذهن و فکرش بیرون نمی رود. شهادت حاج شیرعلی برایش عجیب نبود، نه برای او برای هیچ کدام از دوستان حاج شیرعلی دور از ذهن نبود، حتی اینکه گلوله آرپی جی بیاید و سرش را ببرد هم برایش دور از انتظار نبود، اما اینکه دو روز از است پیکر حاج شیرعلی در آفتاب، روی رمل های داغ افتاده آزارش می داد. از وقتی خبر شهادت حاج شیرعلی را شنید، روی پا بند نبود که جنازه حاج شیرعلی برگردد، خودش چند بار رفت، اما نشد که نشد... در حال و هوای خودش بود که چشمم به رسول قائد شرف افتاد که با عجله به سمت مقر فرماندهی می رفت. جلویش را گرفت. - حاجی برام یه دم می گیری؟ - خبریه؟ - به آسمان نگاه کن، حوری ها را نمی بینی؟ حاج رسول چشم در آسمان چرخواند، شانه ای بالا انداخت، صدایش را صاف کرد و خواند: ای کامیاب، ای کامیاب به کام خود رسیدی از دوستان خود بریدی... جواد شروع کرد همراه با نوحه من در آوردی حاج رسول سینه زدن. حاج رسول که با خنده دور شد، باز رفت در حال و هوای خودش. دوست داشت به مادرش فکر کند، مادری که در یتیمی او را بزرگ کرد، خیلی او را دوست داشت، اصلاً اگر گاهی دل از جبهه می کند به خاطر دیدن مادرش بود، اما باید از مادر هم دل می کند. بار آخری که می آمد مادر خیلی اصرار کرد بماند. می دانست خانواده اش به بودن او نیاز دارند و با تنگدستی دست به گریبان. لبخند نمکینش را نثار مادر کرد و گفت: مادر، خیلی دوستت دارم اما خدا را بیش از همه دوست دارم، شما هم تا خدا را داری نگران نباش! چند روز پیش هم، قبل از عملیات زنگ زد و خداحافظی آخر را با او کرد و گفت منتظر من نباش. به روستای رقابیه نزدیک می شد و همچنان چشمش به آسمان بود. زندگی اش که توأم بود با سختی از جلو چشمانش رژه می رفت. اینکه چه طور چرخش روزگار یک کارگر شیشه بر را به یک فرمانده کارکشته نظامی تبدیل کرده است. یاد خواب دیشبش که می افتاد چشمش به سمت آسمان می گشت و در آسمان می چرخید. دیشب توی سنگر از خستگی عملیات به خواب رفته بود. روز پیش شرایط سختی را پشت سر گذاشته بود. گردانش از همه طرف زیر آتش بود. همه را فرستاد عقب، اما خودش در برگشت دو دل بود. دل داد به قرآن کوچک جیبی اش. جواب استخاره اش عقب نشینی بود، عقب نشست. از خستگی کف یک سنگر بی هوش شد که خواب مولایش را دید و مژده ای که امرزو محقق می شد... گرما عرق را از چهار ستون بدنش جاری کرده بود. به کنار رودخانه رسید. حاشیه رودخانه، با چمن هایی که تازه سر از زمین بیرون زده بودند هاشور خورده بود. چند دست لباس خاکی، گوشه ای روی چمن ها افتاده بود. سر و صدای بچه ها از درون آب می آمد. خودش را تا لبه رودخانه کشید. قبل از هر کس جثه درشت عبدالله رودکی که یک سر و گردن از بقیه بلند تر بود به چشمش نشست. هاشم نظرعلی، احمد کشاورز، سید حجت حسینی هم بودند. همه فرمانده گردان های تیپ بودند. از شر گرما و خستگی این چن روز به آب زده بودند. صدای حاج عبدالله بلند شد: - به به، آقا جواد. چه عجب رسیدی، زودباش بیا تو آب... چند نفر دیگر هم اصرار کردند. جواد خندید. نگاهش را از آب رودخانه به آسمان چرخواند و خندید و گفت: خیلی خامید، من الان حوریه های بهشتی را می بینم که با لیف و صابون منتظر ایستاده اند تا من شهید شوم و مرا غسل بدهند! خنده حاج عبدالله در موج های آب پیچید... خشک شده نشده، همه دور هم نشستند. کالک عملیات فتح المبین وسط فرماندهان پهن شد. جواد خودش را کنار هاشم و حاج عبدالله جا کرد. عبدالله هنوز از حوریه های لیف به دست می خندید! سر همه روی نقشه خم شده بود که صدای مهمانی ناخوانده آمد. چشمش به آسمان کشیده شد، خمپاره به مرکز جمع آنها می آمد. فرصتی نشد تا از هم جدا شوند. موج انفجار همه را از زمین کند. چشمش به زمین بود و یاد الهامی که شب گذشته به او شده بود: زمین شوش رنگ و بوی کربلا دارد... صدای یا زهرا و یا حسین را در زمین و هوا از دوستانش می شنید و خود هم همنوا با آنها می گفت. ترکشی سر هاشم را برد، ترکشی سید حجت و احمد کشاورز را به دست بهشتی ها داد، ترکشی هم حاج عبدالله را به زمین دوخت. یکی دو تا از بی سیم چی ها را هم ترکش بی نصیب نگذاشت به فرماندهانشان سپرد و جواد، ترکشی که بازویش را برید، نوید از اجابت دعاهایش داشت... چمن های تازه روئیده، شده بود فرشی قرمز برای استقبال حوریه های بهشتی از جواد و دوستانش... 🌷🌾🌷 #شهیدجوادکامیاب #شهدای فارس سمت: فرمانده گردان شهادت: 4/1/1361 – عملیات فتح المبین - رقابیه 🌷🍃🌷 #ﻛﺎﻧﺎﻝ_ﺷﻬﺪاﻱ_ﻏﺮﻳﺐ_ﺷﻴﺮاﺯ: ﺩﺭ اﻳﺘﺎ : http://eitaa.com/joinchat/2304966656C7c3f274f75