🌷شهید محمد اسلام نسب نقل می کرد: یک شب دلم گرفته بود، گفتم برم پیش دست بالا... تا نیمه شب سرگرم صحبت بودیم، بعد هم در همان چادر غلامعلی خوابیدم. هوا سرد بود و خوابم نمی برد. حدود ساعت 3 شب بود که دیدم غلامعلی آرام بلند شد و به نماز قامت بست. تا اذان صبح، در حال رکوع و سجود بود. "الله اکبر" اذان که در محوطه پیچید، خودش را از سجاده کند و خزید زیر پتو... اذان به "حی علی خیر العمل" که رسید یکی از بچه ها ما را برای نماز صدا زد. غلامعلی بلند شد، دستی به چشم هایش کشید. چشمانش که باز شد دست هایش را به دو سمت کشید تا مثلاً خستگی خواب از تنش برود. جوری ادا در می آورد که انگار چند روز است خواب بوده. به اتفاق برای گرفتن وضو به سمت تانکر آب رفتیم. گفتم: غلامعلی، تو که وضو داری... سرخ و سفید شد و گفت: هیس... خواب دیدی خیر باشه... آقای اسلام نسب در مورد روز شهادت غلامعلی هم تعریف می کرد: غلامعلی بهترین مربی ما در آموزش بود، همزمان کار چهار مربی را انجام می داد. برای همین مانع حضورش در عملیات می شدم، اما این عملیات آخر حریفش نشدم. قبل از اینکه به سمت خط برود، فانسقه اش را باز کرد، به من داد و گفت: محمد، فانسقه ام نو است، دوست ندارم وقتی شهید شدم عراقی ها آن را از کمرم باز کنند! فانسقه اش را به عنوان یادگار برای خودم برداشتم، کمربند یکی از راننده ها که مندرس و کهنه بود را به او دادم. در چشمانش درخشش خاصی بود. قلبم تکان خورد، زیر لب گفتم: دست بالا هم رفت! دیگر طاقت نیاوردم، خودم را در آغوش غلامعلی رها کردم و آن دریای نور را بوسیدم. 🌸🌷 #شهیدغلامعلی_دست_بالا #ﺷﻬﺪاﻱﺷﻴﺮاﺯ 🌹🌹