*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_حجت الله آذرپیکان* * #نویسنده_منوچهر_ذوقی* * #قسمت_سیزدهم*. راننده بالاخره سرش را از روی موتور لندکروز برداشت نگاهی به من انداخت و گفت:کاری از دستم بر نمیاد تو بهتره بقیه راه را پیاده بری با عصبانیت فریاد زدم: پیاده توی این بیابان برهوت زیر این خورشید که همه چیز رو ذوب میکنه!؟ با دلسوزی سری تکان داد و گفت: به نفع اینجا بمونی بدتر داخل‌ماشین از جهنم هم داغ تر میشه برو بلکه پیداش کنی. می دانستم حق با اوست ولی چون کلافه و عصبی بودم دوست داشتم بهانه بگیرم. اما یادم آمد که در آن موقعیت و زیر آن آفتاب سوزان جای این کارها نیست .سری تکان دادم. خداحافظی کردم و به راه افتادم.تا چشم کار میکرد بیابان بود خشک و سوزان و عریان. تمام بدنم خیس عرق بود. نه سایه بانی نه سنگری. احساس می‌کردم پاهایم تویی پوتین مثل گوشت داخل زودپز له شده ولی چاره ای نبود.شانس و اقبال من این بود. با خودم فکر کردم میان این همه نیروی قدیمی و با تجربه چرا باید من تازه وارد را برای این ماموریت بفرستند ؟! محاله اونو پیدا کنم! آخه مگه عقل از کلش پریده که اینجا بمونه.!من یه نیروی عادی بیشتر نیز در مجبورم قبول کنم ولی او کله‌گنده است. جزء فرمانده هاست خیلی راحت میتونه هرجا دلش خواست بره. حتما هم همین کار رو کرده! باور کن الان که تو زیر آفتاب داغ وایه وایه بیابان شدی برای خودش توی یکی از سنگرها نشسته هی تند تند آب یخ میخوره و به ریشت میخنده! خورشید رسم را در آورده بود انگار اصلاً آن را آفریده بودند که بالای سر من بایستد و مغزم را بخار کند.حس می کردم ساعت‌ها دارم را می روم ولی چرا غروب نمی شد؟! یکدفعه شاید برای این که خودم را دلداری بدهم با خودم فکر کردم: «نکنه شیطون رفته توی دلت و داره ایمانت رو میبره !مواظب باش !وانمود کن خسته و تشنه نیستی محکم باش و به راهت ادامه بده» پاهایم انگار مال خودم نبود نمی‌توانستم به را ادامه بدهم این بود که همان جا نشستم.ناگهان چشمم به شبحی افتاد که کنار جاده تکان میخورد. جانی تازه گرفتم و بلند شدم و به طرفش رفتم. جاده ی کیلومتر بالاتر بود و کنارش سنگری زیر خاک پنهان شده بود.جوانی داد گونی‌های شم را جابجا می‌کرد تا دیواره های سنگر را محکم تر کند. تا چشمش به من افتاد لبخندی زد. سلام بفرما تشنه ای؟! _تشنه دارم؟!! هلاک میشم!! قمقمه را به طرفم دراز کرد و با ولع تمام نیمی از آب گرم آن را سر کشیدم. گفت: انگار خیلی خسته ای! بیا داخل سنگ خنک تره ‌. دنبالش راه افتادم و بی هیچ تعارفی کف سنگر دراز کشیدم. _شرمنده برادر خیلی خسته ام. _راحت باش تا حالا ندیدمت. _تازه اومدم منطقه .دنبال کسی میگردم ولی مگه دستم بهش نرسه. _چطور؟! _هیچی فقط اگه آدم خوش شانسی باشه که حتماً هم هست پیداش نمیکنم. جوان لبخندی زد 👈ادامه دارد .... https://chat.whatsapp.com/CzPsk4NOD9M9jH4vFR23gP •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🌹🌹🌹🌹🌹: *داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_مهدی_زارع* * #نویسنده_حمید_سجادی_منش* * #قسمت_سیزدهم*. یک هفته اقامت ما در شیراز می گذشت. یک سبک در منزل مادرم با بچه ها خوابیده بودیم،محمد علی و فاطمه هر دو در خواب جیغ کشیدند و وحشت‌زده برخاستند.خیلی سعی کردم آنها را آرام کنم اما مرتب فریاد می زدند و پدرشان را می خواستند.با یک بدبختی آرامشان کردم. سر بچه ها را نوازش می کردم و بی صدا اشک می ریختم. فکر بود که پشت فکر می‌آمد به ذهنم. تاریکی شب برای زنی که شوهرش خانه نیست می دانید چقدر هول آفرین است. با کوچکترین صدای حس می کردم حاج‌مهدی است که برگشته،اما امان از وقتی که دل آدم از چیزی خبردار شود.آدم های مرتب می شکند مثل آن شب که  آشوبی در دلم برپاشد و تا صبح موقع نماز یک لحظه خوابم نبرد. دوشب بعد خواب عجیبی دیدم. چند نفر آمدند و در مقابل آن چند تابوت گذاشتند. ازپشت چوبهای یکی از تابوت ها حاجی را دیدم. همان لباسی بر تنش بود که خودم برایش بافته بودم و خیلی هم دوستش داشت. گفتم: «مهدی بلند شو تو که هنوز شهید نشده ای!» چیزی نگفت. دست راستش را تکان داد. اول آرام آرام و بعد با صدای بلند تری خندید و پارچه سفیدی را روی صورتش کشید. هراسان از خواب برخاستم. مضطرب بودم گریه میکردم. به نماز ایستادم. برای سلامتی ادا کردم اما قلبم گواهی می داد که او شهید شده و خداوند سرنوشت دیگری برایم رقم زده است «زندگی بدون حاج مهدی!» چیزی نگذشت که برادرش با یکی از بچه های سپاه به خانه مادرم آمدند و بعد از مدتی این پا و آن پا کردن گفتند: «حاج مهدی زخمی شده و در یکی از بیمارستان‌ها بستری است» از من خواستند برای ملاقات همراهشان بروم. من که چند روزی در انتظار بودم گفتم: «حاجی شهید شده !مرا بی جهت سرگردان نکنید .حقیقت را بگویید» آنها وقت روحیه مرا دیدند به حرف آمدند که بله حاج مهدی به همراه آقای اسلامی نسب شهید شدند. بعد از من خواستند به خاطر آشنایی بیشتر با همسر شهید اسلامی نسب او را مطلع کنم. پذیرفتم و خیلی راحت این موضوع را به او گفتم. باور نمی کرد و می گفت اگر شهید شدند را چطور راحت صحبت می کنی؟! من که قبلا گریه هایم را کرده بودم و آرامش دادم و گفتم: آنها در انتظار چنین روزی بودند و با خواست خداوند نمی توان مقابله کرد. مراسم تشییع نشان یکی از بهترین تشییع جنازه های شهدا در شیراز بود.خیلی باشکوه برگزار شد و من با روحی بالا چند دقیقه ای در شاهچراغ در مورد وظیفه خانواده شهدا در دفاع از آرمان‌های انقلاب صحبت کردم و یادآور شدم که حفظ اسلام مرهون خون شهدا است و باید به هر قیمتی از تجاوز دشمن جلوگیری کرد. حاج مهدی رفت. او به آرزوی خود رسید و من تنها ماندم.اما او از من خواست زندگی کنم هدفش را پی بگیرم به فرزندانش بگویم که شاگرد خوب مکتب پدر باشند. او را زنده بدانند و با یاد و نام او زندگی خود را گرم نگه دارند.اگرچه سال‌ها از شهادتش می‌گذرد اما هنوز یاد شیرینش در تمام وجودم می دود. ⁦✔️⁩پایان روایت همسر شهید #ادامه دارد.... •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

*داستان دنباله دار هر روز یک قسمت* * #براساس_زندگینامه_شهید_عبدالمجید_سپاسی* * #نویسنده_غلامرضا_کافی* * #قسمت_سیزدهم* قبه آسمانی شاهچراغ، با رواقهای آینه بند و معطر و فضای معنوی شبستان دلنشین مسجد عتیق، بانگ خوش اذان و لرزه صدای دلنشین روحانی شهیر شهر ، در جان زلال مجید می‌نشست و تلفیق مقدس این طیف نور و صدا ،چیزی شبیه ایمان در ضمیر روشنش ته‌نشین می‌شد. عطش تند تابستان در افطار دیرگاه عرق و آب گرم و شبهای ستاره باران قدر با تلاوت هزار نام خداوند او را تا بام ملکوت بالا میبرد. نشستن در صفه ی آب زده و سایه سنگین مسجد، لطفی آزموده بود که مجید حتی می توانست در خاطرات ۱۰ سالگی از پیدا کند اما سال ۵۷ از نوع دیگری بود ‌. سخنان شیخ شهر که از سر درد و آگاهی بود خشم مقدس را در دل او و هم پالانانش شعله ور می کرد. آتشی که رفته رفته بالا می گرفت .در پیدا و پنهان بگومگو هایی بوده سر و صداهایی خبرهایی از این شهر و آن شهر که طاقت ها طاق شده بود. شیراز هم از این شور و شر آشوب برکنار نبود. شبگردی ،شعارنویسی، جلسات شبانه و مخفیانه پیش از بلوغ مجید شروع شده بود ‌حالا مجید در سنی بود که می توانست در این کارها سهیم باشد با دوستانش بنشیند و نقشه بریزد گروه تشکیل بدهد و مسجد عتیق را پایگاهی کنند برای این فعالیت ها. و این کارها قدر سرگرم شکند که سه روز از خانه غافل باشد تا اینکه سر و صداها در شهر بالا بگیرد دلهره‌ی به جان مادر بیفتد. به شاپور که تازه خانه جدا کرده است زنگ بزند و از او بخواهد هر طور که شده مجید را پیدایش کند. دیشب مردم محل صدای تیر شنیدند و صدای مکرر پاکوبه هایی سنگین که به چکمه شبیه بوده است .قضیه واقعاً جدی است .راست و دروغ از در و همسایه شنیده می شود که چندتایی زخمی توی بیمارستان بستری شده اند. البته عاطفه خواهر مجید که از شیفت بیاید ماجرا روشن تر میشود .اما فعلاً مادر نگران پسر کله خراب است .دل از هزار جا می رود خیال براش می دارد دیشب اگر پلک هم زده است کابوس دیده است. صبح سردی است. شاپور پشیمان است که چرا مغازه را باز کرده .گوشی را میگذارد و غرور لند کنان با سایه مجید می جنگد. «آقا تابستون ریلی گشت حاضر نشد که دست کم کم ما کنه ..حالا هم که هیچ افتاده پای چند تا جوون جغله! بابا حساب تیر و تفنگ....» با این غر و لند کردن نمیشد از حرف مادرش بگذرد باید میرفت و مجید را پیدا می کرد. #ادامه دارد.... •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_سیدمحمد_کدخدا* #نویسنده_علی_سلیمی* #قسمت_سیزدهم در حالی که لبخند میزد گفت الان موقع این حرفا نیست هرکی هرچی دم دستش اومد بپوشه و سریع آماده بشه. بعد هم اشاره کرد به برادران ظل انوار که همراهش اومده بودن و گفت :راستی اگر چند دست لباس پیدا میشه بیارید این بچه ها هم بپوشن» سه دست لباس دیگر گیر آوردم و به آنها دادم.آن موقع آقا مهدی ظل انوار کتفش مجروح بود. نزد سید رفتم و گفتم: «این بنده خدا که نمیتونه با یک دست کار کنه» سید جواب داد:« اگه میتونی خودتو جلوشو بگیر» میدونستم نمیتونم این کارو بکنم .اونا با یک روحیه ای این لباس ها را پوشیدن که خجالت کشیدم حرفی بزنم . البته با غواصی و لباس هاش اصلا آشنایی نداشتند. برای همین چند ساعت مانده تا شروع عملیات را به آموزش آنها مشغول شدیم .خدا میدونه چقدر خندیدیم .بچه ها می خواستند بال در بیاورند. هر کسی هول بود زودتر خودش را آماده کنه .آقا مهدی هم که دستش از لباس بیرون مانده بود داد میزد :« بابامحض رضای خدا یکی به داد من برسه »و فقط خنده بود که بچه‌ها تحویلش می‌دادند. تا اینکه بعد از کلی خندیدن لباسش را برایش مرتب کردیم. از وقتی حاج مهدی شهید شده بود اولین باری بود که سید را سرحال و خندان دیدم. اون چند ساعت شیرین‌ترین و خاطره انگیزترین لحظات زندگی منه. به هرحال بعد از اینکه لباسامون رو پوشیدیم به سمت منطقه راه افتادیم.قبل از اینکه وارد آب بشیم ،هرکسی با دوست و رفیق اش و افراد دور و برش روبوسی کرد و حلالیت طلبید. سید رو بغل کردم .سرم را نزدیک گوشش بردم و گفتم : شما که انشالله عزمت جزمه .حواست به ما هم باشه » لبخند کوچکی زد: هوای بچه ها رو داشته باش ته چشماش شوق دیدار حاج مهدی موج میزد. عملیات شروع شد .از همون اول ورود ما به آب درگیری رخ داد.همه‌حواسم به نیروها و جلو رفتن بود.آخرای عملیات خبر شهادت سید رو شنیدم .ای کاش آخرین لحظات بالای سرش بودم ... #ادامه دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_مرتضی_جاویدی* #نویسنده_داریوش_مهبودی* #قسمت_سیزدهم من هم مثل هر تازه عروسی ،در حالی که خیالاتی را در سر می پروراندم خوشحال نیز بودم و ناگفته نماند که احساس غرور هم می کردم که با چنین مردی ازدواج کرده ام🙂 آن روز از فسا به روستا برگشتیم .آنچنان گرم صحبت بودیم که زمان از دستمان در رفته بود .به روستا که رسیدیم ،سفره مختصری عصر همان روز پهن کردند و جشن مختصری گرفتیم. آن روزهای باشکوه و خوش هیچ گاه از یادم نمی رود.چند روزی با همین حال و هوای نامزدی روزگار گذراندیم که یک روز در خانه ما آمد و بی مقدمه گفت:«می خوام برم جبهه» تعجب کردم .چیزی شبیه بهت یا همان هراس لعنتی. _آقا مرتضی .ما تازه با هم وصلت کردیم .یه مدت بخونید .بعد هر کجا خواستید برید من حرفی ندارم. رو کرد به من ،درست به چشمهایم زل زده بود و انگار با خنده اش بخواهد گلی بچیند . دست آخر گفت:«خودت میدونی که جبهه بیشتر به من احتیاج داره تا....» ♥️یک ، دو ، سه _شهید _یک ، دو ، سه _شهید عمو پشت میکروفن بر سکوی جایگاه می گفت و پا به پای بچه ها عرق می ریخت .«شهید»مثل نارنجکی در فضا منفجر مشد و دوباره پروانه می زدند . یک...کف دست راست به نوک پوتین چپ دو ..کف دست چپ به نوک پوتین راست سه ...که می گفتیم ،چند صد نفر ایستاده با هم از کمربند خم می بشوند و تو فکر کنی در نماز جماعت به رکوع رفته آمد .یکدفعه «شهید» مثل نارنجکی بترکد و یک لشکر بسیجی برجهند از جا .....!!!و تا بیست بار طنین «یک ، دو ، سه ، شهید» بپیچد در میدان صبحگاه .بچه ها را دو سه دور دوانده باشند و در جا زده باشیم و آنجور که مرتضی روی سکو ، زیر سقف پلیتی،درجا زده بود و بعد صلواتمان بلند شده باشد یعنی که جان مادرت دست بردار عمو!! #ادامه دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_محمودرضا_بیضایی* ✍از تبریز تا دمشق / #قسمت_سیزدهم 🔹خود شکنی مثل آب خوردن محمودرضا شکسته بود خودش را و به راحتی می شکست خودش را. در این خصوصیت اخلاقی در اوج بود. بدون اغراق میگویم که به جز مقابل دشمن و آدم های زورگو، مقابل همه ی بندگان خدا این جور بود؛ افتاده و متواضع و بی ادعا. آن قدر تمرین کرده بود که خودشکنی برایش آسان شده بود. وقتی اولین بار حدود بیست سال مربی کاراته اش، استاد علی برپور را که سال ۱۳۷۰ با هم پیش ایشان تعلیم می دیدیم ملاقات کرد، خم شد و دست ایشان را بوسید؛ کاری که هیچ وقت من برای مربیانم نکرده بودم. حتی در برخورد با مردم عادی که شاید سلوک بسیجی اش را قبول نداشتند هم همین طور متواضع بود. اوایل دوره ی پاسداری اش در تهران، از این جور برخوردهایش با مردم، زیاد تعریف می کرد؛ برخوردهایی که موجب علاقه مندی مردم به محمودرضا می شد 🔹فیـلم‌شنـاس🎞 آمده بـود تبریـز. من داشتم توی لپ تاپم قسمتی از سریال آمریکایی «فرار از زندان» را میدیدم. آمد نشست و بی مقدمہ گفت:«می بینی چہ طور دارد آمریکا را تبلیغ می کند؟» نمی دانستم سریال را دیده است. من بار سومی بود کہ داشتم این سریال را از اول می دیدم، اما هیچ وقت درباره اش این طور فکر نکرده بودم. همیشہ این سریال را بہ خاطر اینکہ زوایای تاریڪ سیاست داخلی آمریکا را بہ تصویر کشیده تحسین کرده بودم و این البتہ تبلیغی بود کہ خود شبکہ ی سازنده ی این سریال،درباره ی سریال کرده بود! از حرفے کہ محمودرضا درباره ی سریال زد تعجب کردم. بہ نظر من سریال تِمِ ضد آمریکایی داشت. روی یکی دو سکانس سریال بحث کردیم و دیدم تحلیل دارد. ✍به روایت"احمدرضا بیضائی" #ادامه_دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_غلامعلی_دست_بالا* #نویسنده_بیژن_کیا* #قسمت_سیزدهم دستی بر شانه ام نشست. برگشتم ‌. علی بود و با دیدن من خندید و گفت :«مگر دو هفته مرخصی نداشتی؟!» _خوب آره داشتم _اینجا چیکار می کنی؟! _تو خودت مگه قرار نبود بری کردستان؟! _میخواستم برم. اینجا یه خبرایی هست که وادارم کرد بمونم. _چه خبری؟! _یعنی تو نمیدونی؟! _نه! _پس واسه چی برگشتی منطقه!؟ محمد به جای من جواب داد :شربت شهادت میخواد! _ای بابا ما را چه به شهادت! محمد رو به من و علی کرد و گفت: می خواهید با هم بریم جایی که شهادت نصیبمون بشه؟! من و علی جا خوردیم. محمد اما منتظر پاسخ ما بود. من من کنان گفتم: آخه من که از این لیاقتا ندارم. حالا اگه علی آقا رو بگید یه چیزی..» علی جواب داد: قیاس به نفس نفرمایید ‌... محمد پادرمیانی کرد و گفت: ای بابا چقدر تعارف تیکه پاره می کنین.. خندید و ادامه داد: بنده های خدا مگه من نماینده تقسیم شهادتم. فقط خواستم اتمام حجت کرده باشم و بدونید شرایط این عملیات چقدر حساسه‌. هر دو قبول کردیم. محمد اسلامی نسب خندید و گفت :شما را برای گروهان ویژه ضدکمین می خوام. رو به من کرد و گفت: اول برو برگ مرخصی ات را تحویل بده و اسلحه بگیر. هنوز چند قدم بیشتر دور نشده بودم که محمد داد زد: نیم ساعت دیگه منتظرتم. مقر حال و هوای خاصی داشت .همه در جنب و جوش بودند. ۲۰ دقیقه بعد من و علی و چند رزمنده دیگر در چادر اسلامی نصب بودیم ‌ _همه اومدن؟! _بعللههه محمد طرح عملیات را برای ما تشریح کرد و ادامه داد :«این عملیات اهمیت حیاتی دارد برای ما و به خاطر همین یک عده باید جلوتر از گردان خط شکن بروند و منطقه را آماده کنند. باید بی سر و صدا خودمان را به پشت سنگر های کمینه دشمن برسانیم و آن را پاکسازی کنیم کار باید بدون درگیری باشد.» #ادامه_دارد http://eitaa.com/joinchat/2795372568C39e6bb54eb •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_شمس_الدین_غازی* #نویسنده_غلامرضا_کافی* #قسمت_سیزدهم 🎙️به روایت زهره غازی آن روز پدرم طبق معمول وضو گرفت و نشست به ذکر گفتن و تلاوت قرآن و با آنکه شمس شیطنت کرد و ضبط را با صدای بلندِ نوار از پنجره بیرون گذاشت تا امنیه ها بشنوند، هرگز به داخل نیامدند. تنها با ایجاد رعب و وحشت قصد داشتند جلو حرکت مردم را بگیرند که موفق هم نبودند؛ زیرا مردم سپیدان در تظاهرات انقلاب همت و شجاعت بالایی از خود نشان دادند و از معدود شهرهای استان به حساب می آیند که در زمان انقلاب شهید دادند. خلاصه شمس پیش چشم ژاندارمها به بازار رفت و باروت خرید و دم دمای غروب که مأمورها حلقه ی محاصره را باز کردند و به پاسگاه برگشتند به بهانه ی نماز مغرب و زیارت امامزاده به حیاط پشت امامزاده رفت و به کمک چند نفر از دوستانش تعدادی نارنجک دستی تهیه کرد . پرتاب این نارنجکها که با صدای مهیبی منفجر می شد، نیروهای امنیتی شاه را به شدت نگران میکرد. وضع طوری شده بود که خیلی از امنیه ها جرأت نداشتند به اردکان بیایند و بیشتر در پاسگاه دالین اعمال قدرت میکردند. این که شمس بعدها یک تخریب چی زبردست و استاد خنثی کردن بمب های ناشناخته شد و بارها این مهارت خود را وسیله ی تأمین جانی نیروهای نظامی و مردم عادی کرد ریشه اش در همین کارهای کوچکی بود که در دوران انقلاب انجام می داد. البته او علاقه ی وافری به ابتکار و اختراع داشت و از طرفی نبوغ و استعدادی خدادادی در کار با مواد منفجره که در نهایت از او شخصیتی قابل اعتماد و اتکا در این امر خطیر پدید آورد به مدد همین نبوغ بود که یک کلت چوبی ساخته بود و می توانست با آن شلیک کند. در بحبوبه ی ،انقلاب کم کم دامنه ی مبارزاتی شمس الدین به شیراز کشیده شد و با آشنایی اش با گروههای حزب اللهی و مبارزان انقلابی در شیراز که زیر نظر آیت الله سید عبدالحسین دستغیب فعالیت میکردند به شیراز آمد ،ولی همچنان با اردکان در ارتباط بود خاصه این که ساخت وسایل انفجاری را در منزل و با همراهی دیگر برادرانم و پسرهای فامیل انجام میداد. #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #براساس_زندگینامه_شهید_کرامت_الله_غلامی* #نویسنده_غلامرضا_کافی* #قسمت_سیزدهم 🎙️به روایت محمدیوسف غلامی - صبر کن برات توضیح میدم به خاطری که دیگه تو جمع سؤال نپرسه دست به سرش کردم. شب که خواستم بخوابم بازم اومد پیشم _یوسف نگفتی که؟! برام توضیح ندادی؟! کلی با خودم کلنجار رفتم که بهش بگم یا نه؟! آخه فکر نمیکردم زیاد بره تو ریز رساله، گفتم با مسائل شرعی آشنا بشه. - در اتاق رو ببند تا برات توضیح بدم ببین کرامت هرچی بهت میگم باید از این اتاق بیرون نره و به هیچ کس نگی اگه میتونی راز نگهدار باشی تا برات توضیح بدم؟ _چشم قول میدم بین خودمون بمونه... نشست و سراپا گوش بود. _ اینجا که نقطه چین گذاشته نظر آقای خمینی هست. آقای خمینی به دلیل مسائل سیاسی در تبعیده و الآن هم عراق هست و به خاطر همین اینجور نوشته تا حکومتیها نفهمن. ببین کرامت، اسم آقای خمینی آوردن هم جرمه همۀ مسائل رو نشستم تو دو ساعت بهش گفتم و کرامت هم گوش میکرد و سؤال می پرسید. حالا دیگه کرامت بیشتر با مسائل سیاسی آشنا شده بود و زیاد تو مسجد میرفت کلاً افتاده بود تو خط انقلاب و دائم کتابهایی که من براش میآوردم مطالعه میکرد و مثل یک آدم تشنه که سیر نمیشد میگفت - برام کتاب نمی یاری؟! - ،چشم رفتم مسجد مییارم برات مسجد ولیعصر اتاقکی داشت که باریک سازی شده بود و آیت الله شیخ بهاءالدین محلاتی مسئولیت اونجا رو داده بود به من و با یکی دو تا از بچه های دیگه اونجا بودیم. #ادامه_دارد ... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_دفاع_مقدس* #نویسنده_محمد_محمودی* #گلابی_های_وحشی #قسمت_سیزدهم از صبح تا ظهر و از ظهر تا غروب مدام در حال یادگیری آموزش نظامی بودیم.آموزش آن قدر فشرده بود که حتی جمعه ها هم به سختی آزادمان میکردند. معمولاً پنج شنبه ها به زیارت قبور شهدا و امامزاده میرفتیم . دوستی داشتم به نام محمدرضا رهبر، لر زبان و شوخ طبع بود .هنرش خنداندن بچه ها بود .بچه ها را در زیر سایه ی درخت کنار جمع میکرد و با شوخیهای خود آنها را میخنداند، خیلی طبیعی و قشنگ صدای قورباغه در می آورد هرگاه صدای قورباغه بلند می شد، معلوم بـود کـه محمدرضا شوخی اش گل کرده. یک شب در میان و گاهی پی در پی رزم شبانه داشتیم. آنهایی که قبل به جبهه آمده بودند و تجربه داشتند میگفتند که عملیات از نوع آبی خاکی است. دلیل را می پرسیدیم می گفتند چون آموزش آبی خاکی هست. بعداً معلوم شد حدس آنها درست بوده است. چند روزی که آموزش داشتیم، کار برای جثه ی کرچکی من سخت و طاقت فرسا بود .مثل حمل اسلحه کوله پشتی، کلاه آهنی، جیب خشاب، ماسک قوطی ،امداد قمقمه آب و بیل کلنگی که از کوله پشتی آویزان بود. ولی من که برای رسیدن به چنین روزهایی انتظار طولانی کشیده بودم خستگی را به روی خود نمی آوردم .هرگاه احساس خستگی میکردم با زبیر که هم محلی بودم بنای شوخی و مزاح میگذاشتیم .زبیر خنده رو و شوخ بود و شوخی هایش خستگی را از تنم بیرون میکرد. شبها که رزم شبانه میرفتیم آن قدر از مسیرها و آبگرفتگی ها عبور میکردیم که واقعاً طاقت فرسا بود رفیقی هیکل مند پیدا کرده بودم که میگفت: _خسته شدی اسلحه ات را به من بده برات میآرم. احساس خستگی میکردم اما به خودم اجازه چنین کاری را نمی دادم. هر چه رفیقم میگفت: بچه این قدر لجوج نباش میخوای اسلحه ات رو برایت بردارم.زیر بار نمی رفتم. #ادامه_دارد ... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید •┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

🥀 داستان روزانه هر روز یک قسمت🥀 #خاطرات_جبهه #نویسنده_حبیب_صفری #حلاوت_ایثار #قسمت_سیزدهم پشت خاکریز بودیم یکی از فرماندهان تیپ امام سجاد (ع) گفت فرمانده یکی از گردانهای تیپ امام حسین (ع) اصفهان شهید شده جنازه او بین خط آتش نیروهای خودی و نیروهای عراقی روی زمین افتاده است ، دو سه نفر از شما که آمادگی دارند بروند و جنازه او را به پشت خط منتقل نمایند. من به اتفاق دو برادر رزمنده بلند شدیم و اعلام آمادگی کردیم و پس از گرفتن آدرس دقیق به طرف محل مورد نظر حرکت کردیم . از آنجایی که مسیر کاملاً در دید و تیررس دشمن بود با زحمت فراوان خود را به نزدیکیهای جنازه رساندیم. چند ترکش خمپاره به بدنه ماشین اصابت کرد ولی به ما آسیبی نرسید خودرو را در بین تپه ماهورها پارک کردیم و بارانکارد را برداشتیم و به سمت جنازه به راه افتادیم. دشمن ما را میدید و مرتب با آتش خمپاره و تیر مستقیم هدف قرار میداد. چند متر زیگزاگ می دویدیم و روی زمین میخوابیدیم مجدداً همین حرکت را تکرار میکردیم تا به محل حادثه رسیدیم. بر اثر اصابت مستقیم گلوله آرپی جی بدن شهید کاملاً متلاشی شده بود . ابتدا دوپای او را که از پایین تنه از بدن جدا شده بود برداشتیم ، با سینه خیز دنبال بقیه اعضا گشتیم، سرش را که حدود بیست متر پرت شده بود پیدا کردیم رداشتیم و به جستجو ادامه دادیم ، سپس یک دست و مقداری تکه پر گوشت را چند متر آن طرف تر یافتیم اعضای جمع آوری شده را روی بارانکارد گذاشتیم - صورت شهید کاملاً سالم و بسیار نورانی بود بارانکارد را برداشته و به طرف ماشین حرکت کردیم . حدود دویست متر با ماشین فاصله داشتیم، به صورت زیگزاگ چند متر میدویدیم و بعد روی زمین میخوابیدیم مقداری هم بارانکارد را روی زمین میکشیدیم ، ناگهان گلوله دشمن مستقیماً به پای یکی از دوستان رزمنده که همراه ما بود اصابت کرد و روی زمین افتاد. کارمان سخت تر شد، زیر آتش دشمن گرفتار شدیم. دو نفر سالم مانده ،بودیم امکان اینکه یک بار دوست مجروح را به ماشین برسانیم و برگردیم دوباره جنازه را از میدان خارج کنیم میسر نبود چرا که در این صورت ما دو نفر هم یا مجروح و یا کشته میشدیم و در زیر آتش ماندیم. با همین وضعیت که روی زمین خوابیده بودیم چفیه ای را از دور گردن باز کرده و محکم محل اصابت گلوله را ..بستیم چاره ای جز اینکه در یک مرحله هم مجروح و هم جنازه شهید را به ماشین برسانیم نداشتیم. با مشقت فراوان یک نفرمان با سینه خیز جنازه را روی زمین میکشید و یک نفر هم دوست مجروح را با دشمن می سینه خیز حمل میکرد. #ادامه_دارد... #ڪانال_شهداےغریـب_شیـراﺯ: ﺩﺭ ایتا : https://eitaa.com/shohadaye_shiraz #نشردهیـد یادشهدازنده شـود اجرشهادت ببرید ┈┈••✾❀🍃♥️🍃❀✾••┈┈•*

📓#کتاب_صوتی #جنگ_فرخنده روایت زندگی فرخنده قلعه نوخشتی# نویسنده: زینب بابکی راوی معصومه عزیز محمدی . #قسمت_سیزدهم🌱🌸 https://eitaa.com/shohadaye_shiraz