#رمان_دختر_شینا #قسمت_53 #فصل_هشتم صمد هم دیرش شده بود. اما با این حال، مرا دلداری می داد و می گفت: «بچه ها ڪه خوابیدند، خودم می آیم ڪمڪت.» بچه ها داشتند در بغل ما به خواب می رفتند. اما تا آن ها را آرام و بی صدا روی زمین می گذاشتیم، از خواب بیدار می شدند و گریه می ڪردند. از بس توی اتاق راه رفته بودیم و پیش پیش ڪرده بودیم، خسته شده بودیم، بچه ها را روی پاهایمان گذاشتیم و نشستیم و تڪان تڪانشان دادیم تا بخوابند. اما مگر می خوابیدند. صمد برایم تعریف می ڪرد؛ از گذشته ها، از روزی ڪه من را سر پله های خانه عموی پدرم دیده بود. می گفت: «از همان روز دلم را لرزاندی.» از روزهایی ڪه من به او جواب نمی دادم و او با ناامیدی هر روز ڪسی را واسطه می ڪرد تا به خواستگاری ام بیاید. می گفت: «حالا ڪه با این سختی به دستت آوردم، باید خوشبخت ترین زن قایش بشوی.» صدای صمد برای بچه ها مثل لالایی می ماند. تا صمد ساڪت می شد، بچه ها دوباره به گریه می افتادند. هر ڪاری ڪردیم، نتوانستیم بچه ها را بخوابانیم. مانده بودیم چه ڪار ڪنیم. تا می گذاشتیمشان زمین، گریه شان درمی آمد. مجبور شدم دوباره برایشان شیر درست ڪنم. اما به محض اینڪه شیر را خوردند، دوباره جایشان را خیس ڪردند. جایشان را خشڪ ڪردم، سر حال آمدند و بی خوابی به سرشان زد و هوس بازی ڪردند. ادامه دارد...✒️ نویسنده: بهناز ضرابی زاده #دختر_شینا @shohadayekahrizsang