"مسیح(ع) و شاعران نخستین پارسی"
عيساي مسيح(ع)، چهارمين نام ديني پرحضور در مجموع شعر ساماني است. اگر حكايتي را كه در ديوان رودكي با او پيوند دارد از آن شاعر بدانيم، قديمترين اشارهي موجود از او در شعر فارسي، تلميح به داستان عيسي و ديدن كشتهاي بر سر راه است، حكايتي كه در دورههاي بعد و دیگر نسخ به ناصرخسرو و دیگران انتساب يافته است:
عیسی به رهی دید یکی کشته فتاده
حیران شد و بگرفت به دندان سرِ انگشت
گفتا که که چرا؟ کشتی تا کشته شدی زار
تا باز که او را بکشد آنکه تورا کشت
(دیوان، ص ۴۹۴)
به هرحال پيشينهي تلميح به عيسي در شعر فارسي متاخر از زمان رودكي هم نيست؛ چنان كه رابعهی كعب در وصف بهار و طبيعت، جانبخشي باد را به دم عيسي مانند كرده است. در اشعار ابوالعباس ربنجني ديگر شاعر اين عصر هم سخن از «عيسي» نامي رفته كه بعيد نيست مراد از آن مسيح نباشد.
در شعر شاعران اواخر قرن چهارم، كسايي در توصيفهايش از طبيعت، نسيم نيمهشبان بهاري را به جبرئيل مانند كرده كه دختران درختان خشك را چون مريم بارور ميسازد:
به نوبهار، جهان تازه گشت و خرم گشت
درخت سبز، علَم گشت و خک معلَم گشت
نسیم نیمشبان جبرئیل گشت مگر
که بیخ و شاخ درختان خشک مریم گشت
(دیوان، ص ۷۷)
او همچنين در شعري انتقادي، از احترام ترسايان به «سمّخر مسيحا» سخن مي گويد.
خسروي سرخسي (ف.383) مداح شمس المعالي هم در وصف بهار ابر را مسيح حياتبخش و بلبل را انجيلخوان وصف كرده؛ او همچنين زير لب معشوق مسيح را پنهان ميداند و به اين شيوه حياتبخشي عيسي را به عنوان اصليترين مضمون رايج در اشارات اين دوره مطرح كرده است.
كمال عزي ديگر شاعر اواخر قرن چهارم، در مدح به سخن گفتن مسيح در گهواره گريز زده و مخلد گرگاني هم در قطعهاي كه پس از او به نام عنصري و عسجدي و مجلدي(شاید مخلدی) و شاه علي ابورجاي غزنوي و سنايي ثبت شده، رگزن ممدوح را به مسيح مانند كرده است.
جدا از اشعار غنايي، در شاهنامهي فردوسي هم مسيح از شخصيتهاي ديني نسبتا حاضر است كه حكيم در داستان اسكندر و پس از او شاپور و قباد، بارها به نام این پیامبر تلميح كرده است.
از عيسي در دورهي ساماني و حتي غزنويان محمودي، بيشتر با لقب مسيح ياد شده و از دورهي سلجوقي غلبهی نام عيسي را بر مسيح، در ابیات ميتوان ديد.
#عيسي
#مسیح
#تلمیحات_دینی
#شعر_خراسانی
#محمد_مرادی
(پرویزن: اشعار، نقدها و یادداشتهای محمد مرادی)
https://eitaa.com/mmparvizan