میلاد حضرت مسیح فرخنده باد

"مسیح(ع) و شاعران نخستین پارسی" عيساي مسيح(ع)، چهارمين نام ديني پرحضور در مجموع شعر ساماني است. اگر حكايتي را كه در ديوان رودكي با او پيوند دارد از آن شاعر بدانيم، قديم‌ترين اشاره‏ي موجود از او در شعر فارسي،‌ تلميح به داستان عيسي و ديدن كشته‏اي بر سر راه است، حكايتي كه در دوره‏هاي بعد و دیگر نسخ به ناصرخسرو و دیگران انتساب يافته است: عیسی به رهی دید یکی کشته فتاده حیران شد و بگرفت به دندان سرِ انگشت گفتا که که چرا؟ کشتی تا کشته شدی زار تا باز که او را بکشد آن‌که تورا کشت (دیوان، ص ۴۹۴) به هرحال پيشينه‏ي تلميح به عيسي در شعر فارسي متاخر از زمان رودكي هم نيست؛‌ چنان كه رابعه‌ی كعب در وصف بهار و طبيعت، جان‏بخشي باد را به دم عيسي مانند كرده است. در اشعار ابوالعباس ربنجني ديگر شاعر اين عصر هم سخن از «عيسي» نامي رفته كه بعيد نيست مراد از آن مسيح نباشد. در شعر شاعران اواخر قرن چهارم، كسايي در توصيف‏هايش از طبيعت، نسيم نيمه‏شبان بهاري را به جبرئيل مانند كرده كه دختران درختان خشك را چون مريم بارور مي‏سازد: به نوبهار، جهان تازه گشت و خرم گشت درخت سبز، علَم گشت و خک معلَم گشت نسیم نیم‌شبان جبرئیل گشت مگر که بیخ و شاخ درختان خشک مریم گشت (دیوان، ص ۷۷) او همچنين در شعري انتقادي، از احترام ترسايان به «سمّ‌خر مسيحا» سخن مي گويد. خسروي سرخسي (ف.383) مداح شمس المعالي هم در وصف بهار ابر را مسيح حيات‏بخش و بلبل را انجيل‏خوان وصف كرده؛ او هم‏چنين زير لب معشوق مسيح را پنهان مي‏داند و به اين شيوه حيات‏بخشي عيسي را به عنوان اصلي‏ترين مضمون رايج در اشارات اين دوره مطرح كرده است. كمال عزي ديگر شاعر اواخر قرن چهارم، در مدح به سخن گفتن مسيح در گهواره گريز زده و مخلد گرگاني هم در قطعه‌اي كه پس از او به نام عنصري و عسجدي و مجلدي(شاید مخلدی) و شاه علي ابورجاي غزنوي و سنايي ثبت شده، رگ‏زن ممدوح را به مسيح مانند كرده است. جدا از اشعار غنايي، در شاهنامه‌ي فردوسي هم مسيح از شخصيت‌هاي ديني نسبتا حاضر است كه حكيم در داستان اسكندر و پس از او شاپور و قباد، بارها به نام این پیامبر تلميح كرده است. از عيسي در دوره‏ي ساماني و حتي غزنويان محمودي، ‌بيش‌تر با لقب مسيح ياد شده و از دوره‌ي سلجوقي غلبه‏ی نام عيسي را بر مسيح، در ابیات مي‌توان ديد. #عيسي #مسیح #تلمیحات_دینی #شعر_خراسانی #محمد_مرادی (پرویزن: اشعار، نقدها و یادداشت‌های محمد مرادی) https://eitaa.com/mmparvizan

هفته‌مون رو با خوندن یک کتاب خیلی خوب شروع کنیم. این کتاب به ما یاد می‌ده چطور از گفتگو برای وسعت دادن به شخصیت،صحنه و دیگر عناصر ضروری داستان کمک بگیریم😍 سیب نارنجی مکانی برای آموزش تجربه، رشد و لذت بردن از ادبیات

📢 #اعلان| کارگاه شیوه‌های قصه‌گویی 📚 برای عموم مردم به‌ویژه مربیان کودک و مادران علاقه‌مند 📔 با حضور نویسنده محبوب کشوری، محمدرضا یوسفی 📅 دوشنبه ۱۷ دی 🕰 ساعت ۱۴:۰۰ تا ۱۵:۳۰ 📌 چهارراه ادبیات، بلوار گلستان، خیابان شهید معزی، فرهنگسرای کتاب •┈┈••••✾••✾•••┈┈• ⭕️#سازمان_فرهنگی_شهرداری_شیراز 🔺سروش+🔻بله🔺روبیکا

واگویه‌ای از سر درد تقدیم به آنان که از کودک گفتن دستاویزی برای بالا رفتن از پله‌های شهوتشان است. خوابیده‌اند روی زمین سرد و بی صدا صدها هزار کودک آواره از وطن مثل شکوفه های شکسته میان باغ سرخ و سفید، ساکت و خاموش و بی‌کفن افتاده‌است روی زمین در هجوم باد یک دسته‌ی بزرگ کبوترنشان صلح در ازدحام وحشی کفتار صهیونیسم در زیر پای مدعيان جهان صلح خون است و داغ و تلخی ننگی بزرگ چون کودک برای تک‌تکشان یک وسیله است اندیشه‌‌هایشان همه رنگ تظاهر است ژست و شعار آینه‌ی این قبیله است ای نان به نرخ روزخوران پر از ریا دنیای آرزوی شماها چه کوچک است نفرین به لحظه‌های سیاه سکوتتان لعنت به هرچه مدعی درد کودک است معصومه مرادی https://eitaa.com/moradimasoome

خلاقانه ببینیم خلاقانه بنویسیم... برای نوشتن خلاقانه، لازم هست به جهان خلاقانه نگاه کنیم.👀 امروز با این تمرین مرا همراهی کنید: سعی کنید خودتان را در نقش یکی از اعضای بدن ببینید: به عنوان مثال دهان😃 حالا برای شخصیت بخشی به این عضو، لازم است او را محدودتر و منحصر به فردتر کنید: دهان یک انسان، یک حیوان و ... این انسان یا حیوان حتما ویژگی خاصی دارد: گربه‌ی خجالتی🐾 انسان چاپلوس🙄😶‍🌫️ حالا سعی کنید با استفاده از توصیف، هر کدام از این دهان‌ها را توسعه بدهید: من دهان یک گربه‌ی خجالتی‌ام. خیلی وقت‌ها که گربه دلش می‌خواهد با دوستانش بازی کند، مشکلاتی برایش پیش می‌آید. مثلا توی بازی دستش درد می گیرد. یا دلش نمی‌خواهد وسایلش را به دیگران بدهد. این جور وقت‌ها مغز گربه با من حرف می‌زند و می گوید باید چه حرفی بزنم اما هرچقدر مغز گربه به من می‌گوید به دوستانم بگو نه دوست ندارم این کار را بکنم، من فقط می گویم میو...آن هم یک میوی کوچولوی آهسته. بعدش بخاطر این کارم گربه کوچولو یک عالمه غصه می‌خورد... دهان آدم چاپلوس: من دهان یک آدم چاپلوسم. تا بخواهید بلدم از واژه‌های عجیب و غریب استفاده کنم. کلمه‌هایی که به عقل جن هم نمی‌رسد. مثلا به کسی که خیلی هم باهوش و مدیر نیست اما باید کار مرا راه بیندازد می‌گویم: به‌به چه تدبیر خوبی. الحق شما یک مدیر ممتازید. کاش کشور چند مدیر دیگر مثل شما داشت. او هم گونه‌هایش سرخ می‌شود. عرق می‌کند و زود کار مرا راه می‌اندازد و من همچنان ادامه می‌دهم. جایگاه شما اینجا نیست. کاش مدیران بالا دستی بدانند که باید برای افرادی چون شما چه شرایطی فراهم کنند. این جور مواقع آقای وجدان هی درِ دل من را می کوبد و می‌گوید: آهای اینقدر زبان‌بازی و چاپلوسی نکن. تو که می‌دانی داری دروغ می گویی اما من که دیگر به این نوع حرف زدن عادت کرده‌ام، در را روی او باز نمی کنم و می‌گذارم آنقدر بگوید و بگوید و بگوید تا خسته شود و برود. راستش را بخواهید دیروز اتفاق عجیبی افتاد. جناب گوش به من گفت: آقای دهان خودم شنیدم که عده‌ زیادی از کارمندان شرکت می‌گفتند باز این آقای چاپلوس و دروغگو آمد. تحویلش نگیرید تا برود. حالمان را به هم می‌زند. باور کنید از دیروز ذهنم مشغول شده است. نکند تنها بمانم یا دستم را بخوانند. نکند جناب گوش دارد راست می‌گوید؟ باید فکر کنم و فکر کنم... با دقت به پدیده‌های اطراف می‌توانید به تقویت خلاقیت و نویسندگی خود کمک کنید. برای مهارت‌آموزی بیشتر در عرصه نوشتن خلاق با من همراه باشید. معصومه مرادی #رشد_و_تربیت_کودک_با_ادبیات #سیب_نارنجی https://eitaa.com/moradimasoome

"دریچه‌ای بر جهان شعر چینی" همه‌ی ما شناختی نسبی از اجناس رایج چینی داریم و از روی بی‌توجهی یا به ناچار، بسیاری از اقلام متعلق به این اقتصاد را در حافظه‌ی اتاق یا محل کارمان جا داده‌ایم.  البته در فرهنگ اقتصادی ایرانیان کالاهای چینی به دلایل مختلف تبلیغاتی و فرهنگی چندان جایگاه شریفی ندارد و بسیاری حتی در هنگام استفاده نیز به آن‌ها با نگاه محترمانه نمی‌نگرند. این جای بسی شکر است؛ اما خانوارهای ایرانی به دلیل گران‌بودن اقلام درجه اول و مناسب، و اغلب به دلیل فقر مادی ناچارند اجناس و کالاهای درجه چندم چینی یا متعلق به هر کشور دیگر را در سبد زندگی خود جا دهند. با این حال کمتر کسی، کالای چینی را با دید ارزش تهیه می‌کند و کسی الگوی مصرف خود را ولو در خیال، بر اساس اجناس بنجل چینی تنظیم نمی‌کند. حال فرض کنید، جامعه‌ی ایرانی به اندازه‌ای به خط فقر نزدیک شود که دیگر کسی در جامعه نتواند اجناس درجه اول تهیه کند و همه‌ی ایرانیان چه مصرف‌کنندگان و چه تولید و توزیع کنندگان، به مصرف کالاهای چینی یا شبیه آن گرایش پیدا کنند. نتیجه‌ی این اقبال، فراموشی آهسته‌ی کالاهای اصیل و تغییر ذائقه‌ی مصرف ایرانیان خواهد بود. شاید بعید نباشد اگر در چنین جامعه‌ای، پس از مد شدن اقلام درجه چندم، افراد که به‌مرور زمان، حافظه‌ی اصیل خود را از دست داده اند، در مواجهه با اجناس درجه‌یک احساس سردرگمی کنند یا بدتر از آن، آن اجناس را  غیرطبیعی قلمداد کنند. اما در اقتصاد چنین وارونگیی به دشواری اتفاق می‌افتد. حال جامعه‌ی ادبی سالیان اخیر را در نظر بگیریم. شاعران و مخاطبان به دلیل فقر ادبی از شناخت شعر اصیل عاجز شده‌اند و فوج‌فوج شعرهای یک‌بار مصرف چینی (بخوانید رایج در محافل مجازی و جز آن) تولید می شود. این ویژگی از آفت‌های شاعران جوان  و جز آن است و جای بسی تاسف که به دلیل جایگاه حاشیه‌ای شعر در مقایسه با اقتصاد، شاعران عزیز حتی فقر ادبی خود را نمی‌پذیرند. شبیه گرسنگان سومالی شعرهای بیمار و لاغر می‌زایند و قبول ندارند سوء هاضمه دارند و چون قربانيان هیروشیما فرزندان ناقص می‌پرورند و به این جهش ژنتیک خطا بی‌توجهند. تاسف بیش‌تر این که اگر شعری یا شاعری با جهان اصیل بیابند او را عظیم‌الجثه‌ای غیرطبیعی می‌خوانند؛ چونان استبان در زیباترین غریق جهان مارکز، و دانش را نشان گسست از شعر و جهان شاعرانه می‌دانند و بی‌دانشی را نشانه‌ی طراوت ادبی خود می دانند. اینک در قرن جدید شمسی، ماییم شاعرانی که چون ماهیان اسیر در تنگ سفره‌ی عید، حافظه‌ی ادبی خود را در حد چند ثانیه‌ی محدود تقلیل داده‌ایم و از دریای بی‌کران ادب خاطره‌ای نداریم و اگر تصویری از دریا در دوردست ببینیم  تنها خمیازه می‌کشیم. #نقد #شعر_معاصر #باز_نشر (پرویزن: اشعار، نقدها و یادداشت‌های محمد مرادی) https://eitaa.com/mmparvizan

"بابا نوئل" فرض کنیم بابا نوئلی در کار باشد گیریم کوله‌پشتی هم دارد؛ با سورتمه و گوزن و کادوهای جورواجور برای سال نو؛ و گیریم برف هم بیاید؛ عید هم از راه برسد ولی باز به نفع بچه‌پولدارهاست و زنان انگلیسی که به طور متوسط بیست و سه جفت کفش دارند برای هر جفت: یک هدیه * حالا کودکان گرسنه‌ی عراق دختران بی‌مادر افغانستان‌ و فلسطین هم می‌توانند به دمپایی‌هاشان دل خوش کنند اما زغال_سیاه‌های آفریقا با کفش‌های نداشته‌شان چطور می‌توانند منتظر هدیه‌ی سال نو باشند؟ * بابا نوئل سیاه‌ها گوزن و سورتمه‌اش را فروخته برای بچه‌ها نان بخرد تا پای پیاده بیاید از عید خبری نیست تازه آن‌وقت خودش هم کفش ندارد #تو_بودی_و_خورشید_نبود #محمد_مرادی #فصل_پنجم #کریسمس https://eitaa.com/mmparvizan

📝| #کارگاه_شعر 📚 کنگره‌ٔ ملی شعر مکتب گمنامی (حوزه‌ی هنری استان فارس) با هدف «معرفی محتوایی مکتب گمنامی» برگزار می‌کند: 📍 کارگاه‌های شعر یکپارچهٔ محتوایی-آموزشی در استان‌های قم، مازندران، اصفهان و بندرعباس ⏰ در روز‌های دوشنبه، سه شنبه و چهارشنبه معادل ۱۷، ۱۸ و ۱۹ دی ماه رأس ساعت ۱۶ ☑️ با ارائه شاعران مطرح کشوری، آقایان محمود حبیبی کسبی، محمودرضا اکرامی فرد، سورنا جوکار و هاشم کرونی 🏔| کنگره‌ٔ ملی شعر «مکتب گمنامی» 🇮🇷| @maktabegomnami ●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○●○ سایت | ایتا | بله | سروش

"رمانتیسیسم نیمه‏‌سنتی نیما" دوره‏‌ی دوم در گونه‏‌شناسی شعر نیما، از سرایش افسانه در سال 1301 آغاز می‏‌شود و تا زمان آفرینش ققنوس در سال 1316 را در بر می‏‌گیرد. در این دوران، نیما تفنن و آزمون و خطا و تقلید از شگردهای تجربه‌شده‏‌ی ایرانی و ترجمه‏‌ای را در پیش گرفته و اشعارش در چهار شاخه‏‌ی اصلی قابل تحلیل است: نخست اشعاری که در قالب‏‌های سنتی به‏‌ویژه مثنوی و قطعه سروده شده و چارچوبی کهن دارد؛ دیگر اشعاری که بیانی نمادین و تمثیلی یافته‏‌ و تا حدودی تاثیرپذیری شیوه‏‌ی بیان رمانتیک‌ها در آن‏ها دیده می‏‌شود. این دسته از اشعار نیما با بسیاری از شعرهای این دوره که تحت تاثیر ترجمه‏‌ها سروده شده‏ شباهت دارد. در همین اشعار است که می‏‌توان نیما را با پروین مقایسه کرد. دسته‏‌ی دیگر اشعاری است که از منظر قالب و شیوه‏‌ی قرار گرفتن قافیه و بلند و کوتاهی مصراع‏‌ها تاحدودی نو شده‏؛ هرچند در اغلب این سروده‏‌ها تحولی اساسی در شیوه‏‌ی بیان، زبان و صور خیال نیما نمی‏‌توان دید؛ البته شعرهایی چون: شیر، خارکن، خانواده‏‌ی سرباز، شمع کرجی، گرگ، شهید گمنام، سرباز فولادین و چند شعر دیگر را تاحدودی می‏‌توان در میان این دسته متمایز دانست. در این دست از اشعار، نیما از زبانی عاطفی، ساده و گاه ترکیب‏‌ساز استفاده می‏‌کند و این نوع اشعار او را می‏‌توان زمینه‏‌ساز شکل‏‌گیری شاخه‏‌ای از رمانتیسیسم فردی در شعر دهه‏‌ی 30 و40 دانست. از این اشعار، «شهید گمنام» و «سرباز فولادین» تاحدودی زمینه‏‌ی حماسی- اجتماعی یافته‏ و با رمانتیسیسم اجتماعی دهه‏‌های قبل قابل مقایسه‏‌اند. در کنار سه شاخه‏‌ی یادشده، مهم‏‌ترین جلوه‏ ی شعر نیما در این دوران را در سروده‏‌ی آغازین او، «افسانه» می‏‌توان رصد کرد. هرچند این شعر هم در گروه اشعار تغزلی نیما قرار می‏‌گیرد، ویژگی‏‌هایی دارد که آن را به شعرهای متمایز نیما پس از «ققنوس» شبیه می‏‌کند. نیما در سرودن این شعر نیز از نمونه‏‌های فرانسوی تاثیر پذیرفته؛ نکته‏‌ای که شاید یکی از دلایل تفاوت شیوه‏‌ی بیان این شعر، با دیگر اشعار او باشد. تمایزهای شعری افسانه‏‌ی نیما، صرفا برآمده از تفنن‌طلبی و نوآوری‏‌های سطحی در صورت شعر نیست؛ بلکه با جهان‏‌بینی تازه‏‌ی نیما پیوندی مستقیم دارد. این منظومه، بیان‏گر گفتگوی درونی نیما است که بین «عشق» به عنوان، دریافت و حس بینش سنتی او و «عقل خودبنیاد» به عنوان ساحت جستجوگر و مدرن شخصیت نیما، شکل گرفته است.(ر.ک. فاموری، مهدی، مجله‌ی شعر، ش۵۸، ص ۱۳) حاصل این نگاه تازه که نیما خواسته یا ناخواسته آن را دریافته، پدیدآمدن شعری است که علاوه بر نگاه متفاوت فلسفی به هستی، توجه به بیان تمثیلی و نمادین از منظری نسبتا تازه، تمرکز بر جنبه‏‌های ذهنی و درونی در بیان عواطف فردی، استفاده از گفتگو و بیان نمایشی و استفاده از قالب ترکیبی مسمط -قطعه با مصرع پایانی خارج از نظام قوافی، از ویژگی‏‌های اصلی آن است. در این شعر که حد فاصل رمانتیسیسم نیما و سمبولیسم فردی او قرار گرفته است، زبان و تصویرسازی‏‌های نیما بی‎شباهت با اشعار شاعران رمانتیک فردگرای دهه‏‌های بعد نیست؛ البته اوج بیان تغزلی نیما در سمبولیسم فردی را پس از این در اشعاری چون «ری را» خواهیم دید. در ادامه بخشی از این منظومه را مرور می‌کنیم: افسانه در شب تیره، دیوانه‏‌ای کاو دل به رنگی گریزان سپرده، در در‏ه‏‌ي سرد و خلوت نشسته همچو ساقه‏‌ي گیاهی فسرده می‏‌کند داستانی غم‌آور. در میان بس آشفته مانده، قصه‏‌ي دانه‏ا‌ش هست و دامی. وز همه گفته‌ناگفته مانده از دلی رفته دارد پیامی. داستان از خیالی پریشان: - «ای دل من، دل من، دل من! بی‏‌نوا، مضطرا ، قابل من! با همه خوبی و قدر و دعوی از تو آخر چه شد حاصل من، جزسرشکی به رخساره‏‌ي غم؟ ...تا به سرمستی و غمگساری با «فسانه» کنی دوستاری عالمی دایم از وی گریزد، با تو او را بود سازگاری مبتلایی نیابد به از تو.» افسانه: -«مبتلایی که ماننده‏‌ی او کس در این راه لغزان ندیده آه! دیری است کاین قصه گویند: از برِ شاخه مرغی پرید مانده بر جای او آشیانه لیک این آشیان‏‌ها سراسر بر کف بادها اندر آیند رهروان اندر این راه هستند کاندر این غم، به غم می‎سرایند... او یکی نیز از رهروان بود... عاشق: « سال‏‌ها با هم افسرده بودیم سال‏ها همچو واماندگانی لیک موجی که آشفته می‏‌رفت بودش از تو به لب داستانی می‌زدت لب در آن موج لبخند..." "نیما و پیروانش/ محمد مرادی" #نیما_یوشیج #شعر_معاصر https://eitaa.com/mmparvizan