#روایت_دیدار 🌷 شعر بدون نوبت ربِّ أدخلنی مُدخلَ صِدق؛ و لاله‌هایی که به استقبال صف کشیده بودند. پایشان در این خاک محکم بود. لاله‌هایی به رنگ آرمان شهیدان. و این جور وقت‌ها که پای تو سست می‌شود برای رفتن" از خود پلی بساز برای عبور خویش"(افشین علاء).* این چند قدم تا حسینیه همه از هم سراغ شعرخوانی‌ها را می‌گیرند و روی شانه‌های یکدیگر خیره می‌شوند تا ردّ همای سعادت را بجویند."او ترانی گفت و دیدم لن نمی‌آید به من"(حسن خسروی وقار). و اینک حسینیه که دور تا دور، کاشی‌نوشته‌های کبودش، سلامی است به محضر حضرت مادر. "هر یک نشسته گوشه‌ای از خوان مادرم"(الهام صفالو). در صف نماز خود را بین شاعرانی می‌بینی که یک سر‌و‌گردن بالاترند از تو و طنین هیچ در گوشت می‌پیچد. "همین هیچم همین هم بر درت کم ادعایی نیست"(علی‌محمّد مؤدب). در آرامش طوفانِ قبل از آمدن راهبر، مسئولان جلسه قرارهایی می‌گذارند که با آمدن او همه‌ی قرارها به هم می‌ریزد و شاعران مشتاق برمی‌خیزند به عربی و ترکی ولری و فارسی با صدای بلند به شعرخواندن."هجوم صداها از این سو از آن سو"(محمدجواد شرافت). تو هم برخاسته‌ای و خیز گرفته‌ای که شعرت را بین شعرهای بدون نوبت بخوانی: "من یک زنم….". که ناگهان اذان. به دوستانت می‌سپاری یادت بیندازند مسافری در این خانه‌ی پدری! و نماز مسافر، شکسته. چرا که نماز پشت سر ولایت، تمام و کمال است. موقع سجده چشمت به زیلوی آبی یزدبافت می‌افتد و یاد مستندی که چندی پیش دیده‌ای می‌افتی؛ که سلول رهبر با همین‌ها مفروش بوده." فرشی ز دل شکسته انداخته‌ام"(میلاد عرفانپور). بر سر افطار در دلت می‌گویی نکند فقط خودت این میان رسوا شده‌ای و چشم‌های دیگر شاعران را نگاه می‌کنی" تا در آن آئینه‌ها اشک شعف را بنگری"(محمّدحسین انصاری‌نژاد). از سر سفره‌ی افطار بلند می‌شوی"کم بود نان سفره‌اش امّا حلال بود"(علیرضا نورعلی‌پور). لقمه‌ی نان و مرغی را به تبرک برمیداری و به دنبال شماره‌ی صندلی‌ات می‌گردی و آرزو می‌کنی نزدیک‌تر باشد به "فی مقعد صدق". پس از درخواست دسته‌جمعی خواهران برای نزدیک‌تر شدن به ایشان قبل از رسمی شدن جلسه، خودت را در چند قدمی‌‌شان می‌بینی . می‌شنوی کسی می‌گوید که توسّل به آرمان علی‌وردی او را به توفیق این حضور رسانده که "بل أحیاءٌ…". وقتی در جواب سلام رساندن‌ها می‌گویند سلام و اخلاص مرا به مردم شهر و دیارتان برسانید، بوی یاس در همه جا می‌پیچد و دلت قرص می‌شود که این همه نشانه از سر اتفاق کنار هم ننشسته‌اند."هر چه بینی از او نشان دارد/برترین شان بی‌نشان زهراست"(یوسفعلی میرشکاک). پرده‌ی سبزی که در زاویه‌ی دیدت است کنار می‌رود و نوه‌ی راهبر، آهسته سرک می‌کشد که شاید ببیند شاعرانی که "فی کلّ وادٍ يهيمون" نیستند و اهل "ذکروالله کثیرا"هستند، چه شکلی‌اند! و تویی که تا آن وقت، خودت را هم از یاد برده بودی، آرزو می‌کنی کاش فرزندانت بودند و این شعاع آفتاب را از نزدیک می‌دیدند و گرمای زندگی‌‌شان تضمین می‌شد."و چشم کودک من سوی آفتاب من است"(فائزه زرافشان). بدون اضطرابِ شعرخوانی و فارغ از دوجهان گوشه‌ای به تماشا نشسته‌ای."در شمار ارچه نیاورد کسی حافظ را /شکر…" که ناگهان نوبت به همسرت می‌رسد. داری در ذهنت یکی‌یکی غزل‌های تازه‌ا‌ش را مرور می‌کنی که چه خواهد خواند، و او در کمال ناباوری نوبتش را به خانم‌های جلسه می‌دهد. صلوات بلند خانم‌ها قبل از آنی که آقای مجری موافقت یا مخالفتی ابراز کند، مهر تأئيد این پیشنهاد می‌شود. هنوز در ذهنت داری سبک‌سنگین میکنی از بین خانم‌ها، کرباسی یا مهرابی یا جوشقانیان یا فروغی کدام مقدّمند در این به خط مقدم رفتن، که "آهسته در گوشم کسی گفت اسم شب صبح است"(محمدمهدی سیار). و مجری نام تو را صدا می‌زند. یکی از معانی بیت، خانه است و امشب در این بیت، حضور خانواده تجلی پیدا کرد و تو بی‌خیال از قضاوت دیگران می‌خوانی:"من همسر مردادی‌ام را دوست دارم". "بگذار بر من تهمت مستی ببندند/مردم چه می‌دانند شاید خورده باشم".(قادر طهماسبی). در سخنرانی کوتاهِ بعد از شعرخوانی‌های بلند، راهبر اشاره می‌کند به شعری که درباره‌ی زن خوانده شد، با عبارت: "و چقدر هم خوب"؛ و تو هنوز در هیجانی که منظورشان شعر زیبای فائزه زرافشان است یا شعر تو : "من یک زنم آزادی‌ام را دوست دارم". و تأكید می‌کنند که از این دست شعرها زیاد باید اتفاق بیفتد. و در همان سخنرانی 20 دقیقه‌ای از 300 دقیقه‌ی دیدار، یاد آرمان عزیز، می‌کنند که در این تاخت‌و‌تازها صحنه را درست شناخت و چه اثرگذار احساس تکلیف کرد . و باز در أخرجنی مخرج صدق، لاله‌ها را می‌بینی که دم در به بدرقه ایستاده‌اند و هوای سرو تناور باغ را دارند و شب از سرخی‌شان چیزی نکاسته‌است. "گفتی میان آتش عشقم چه می‌کنی/گفتم خلیل بین گلستان چه‌می‌کند"(رباب کلامی). * (شعرهای خوانده شده در جلسه) #زهرا_سپهکار @zahra_sepahkar @sobhetazedam

#روایت_دیدار 🌷 برداشت اول فرمولای شیمی تجزیه تو مخم نمیره .همش چشمم به صفحه ی تلویزیونه و اشک میریزم . به حال تک تک شاعرایی که چند ساعتی تو هوای شما نفس میکشن غبطه میخورم . سیر نشدم . سی دی شعرخوانی این‌چند سال رو از نمایشگاه گرفتم و نشستم به تماشا و تماشا ... برداشت دوم تو یکی از نشست ها آقا گله کردن که چرا شاعرای امروز عرفان رو نمی شناسن و تو شعرهاشون ازش استفاده نمی کنن . تغییر رشته دادم . از شیمی محض به عرفان ! برداشت سوم اولین روز کلاسهای ارشده . بیشتر هم کلاسیام حوزه هم درس خوندن . استاد وارد شد . یه کلمه هم فارسی حرف نمیزنه . من جز چند تا کلمه مثل ذهب و تلمیذ چیزی از عربی مدرسه یادم نیست . نکنه نباید ... . کتابهای عربی دبیرستان رو از یکی از بچه های فامیل گرفتم . معدلم شد ۱۹/۹۸ برداشت چهارم : سر خیابونمون یه انجمن شعر هست. اونا هیچ جوره شبیه من نیستن ولی تا دلت بخواد شاعرای خوبین . شعرای آیینیم رو که میخونم میگن اینا چیه روضه است ؟! و باز سنگینی نگاهها و حرفها و ... سارا میگه : " حالا که این قدر اذیت میشی خوب چرا میری ؟ گفتم : ". من باید شعر گفتنو یاد بگیرم ! یه روز بعد خوندن شعرم یکی از آقایون دستشو بالا گرفت و گفت‌: " خانم صفالو ! نه من می فهمم حرفهاتون رو ، نه اعتقادی بهشون دارم . ولی اجازه بدید در برابر این شعر دستام رو به نشانه ی تسلیم بالا بیارم. شعر خوبی بود! برداشت ...: زنگ زدن که شما دعوتین به دیدار رهبری با شعرا ... تمام وجودم شروع کرد به لرزیدن ..." کد ملیتون چنده ؟ خانم با شمام ! " ببخشید نمی دونم ... صبر کنین ...۰۰۶ ... نه ... برداشت ...: موقع سوار شدن به اتوبوس گفتن قراره منم شعر بخونم . من‌؟!!!! قلبم داشت از سینه ام خارج میشد . رو کردم به دو تا شهید وسط حیاط حوزه و گفتم : " یه هفته براتون یاسین میخونم ، دلمو آروم کنین " آروم شدم ...بی اندازه آروم برداشت ... : استاد اسفندقه اسم منو صدا زدن . آقا دو بار پرسیدن چی ؟ و استاد جواب دادن : الهام صفالو .اره من الهامم آقا . هنوز دارم تلاش میکنم ... نه ، من منصوره ام . همون که امروز وقتی گفتن کارت شما برای دیدار نیست رنگم پرید . من نصیبام که با هر سختیی که بود علیرغم حال بد جسمی خودم رو برای دیدار رسوندم . من سمانه ام که برق نگاهم از اون ور حیاط حوزه هم پیداست . من ربابم که مدام زنگ‌میزنم خونه تا ببینم تب دخترم پایین اومده یا نه ! من محدثه ام که اروم و قرار ندارم ‌. من فاطمه ام که هر چی محافظا بهم گفتن خانم اینجا نباید بشینی، نزدیک ترین‌جا کنار سفره نشستم . من عارفه ام که از سر شوق مدام با همه شوخی میکنم . من ریحانه ام که همه تن چشم شدم تا لحظه ای رو از دست ندم . من نفیسه ام که چشمام هواش بارونیه . من عاطفه ام که دلم میخواد یه صله از آقا بگیرم ...من سمیه ام که نفهمیدم افطاری چی خوردم ... من شایدم مهدیه ام که تو خونه پای تلویزیون دارم اشک میریزم ...من ماهرخم ...من الهامم ...من ... من همه ام آقا ...که راه درازی رو تا اینجا اومدم . و با اولین‌نگاه پدرانه ی شما هیچ شدم ...من هیچ ! من نگاه! سلام آقا جان ! اجازه بدین امانت دار باشم و سلام همه رو بهتون برسونم . الهام صفالو @sobhetazedam

#روایت_دیدار 🌹 روز موعود رسید. حیاط حوزه هنری را که نگاه می‌کردی، اول برق خوشحالی چشم‌ها چشمت را می‌گرفت. شوق و هیجان، مثل جلوه‌های ویژه‌ی صورت نورانی روزه‌دارها، از نگاه ها و لبخندها می‌پاشید توی فضا. جمعی گرم سلام و علیک، عده‌ای مشغول مصاحبه، چند نفر در حال قدم زدن و رصد کردن، من هم که روی ابرها سیر می‌کردم، کلوزآپ میگرفتم از لحظه‌ها. وارد بیت شدیم و هنوز باورم نبود. تا اینکه همهمه ‌ای شد و دیدم که حصرت آقا وارد شدند. پلک‌هایم شاتر دوربین ‌‌شده بود. تند و تند روی هم می‌آمد و فریم به فریم ثبت می‌کرد. لبخند آقا، دست بلند کردنش، نگاه محبت آمیزش، به اسم صدا کردنش، اسم بابا را هم مطابق معمول شنیدم از لب‌هایشان و ذوق کردم. همهمه که خوابید چند نفری از بین صف‌ها بلند شدند و شعر خواندند. بدون برنامه و دلی. بابا یک دو بیتی ترکی خواندند و کیف کردم اینور و زیر لب گفتم عمرت بلند باد. از جمع خانوم‌ها هم یکی دو نفری بلند شدند و شعری خواندند. لطف خاص آقا شامل همه‌ می‌شد و به‌به و آفرین صله می‌گرفتند شاعرها از ایشان. دلتان نخواهد نماز خواندیم پشت سر پدر امت و چه نمازی... سر سفره‌ی ایشان افطار کردیم و چه افطاری... موقع شعرخوانی که شد مضطرب بودم. شعرهای خوب هم شنیدیم. عاشقانه‌ها به نسبت کم بود و منی که بنا بود عاشقانه بخوانم داشتم غریبی می‌کردم. اسمم را که صدا زدند نگاه‌ آقا چرخید سمت من، قلبم میگفت بگذار جای تو من بلند بلند بتپم! چشمم میگفت بگذار محبت و ارادتت را اشک کنم، دستم میگفت بگذار پس‌لرزه‌های شوقت را نشان بدهم، زبانم گفت حضرت آقا سلام... بعضی خوشی‌ها بدون رفیق و عزیز نصفه نیمه‌ است... سلام رسان‌همه‌تان بودم محضر مهربانترین رهبر ادیب دنیا نفهمیدم چطور خواندم و چطور تمام شد، فقط یک‌هو صدای آقا توی گوشم پیچید که با مهر خطاب به بابا گفتند "الولد سرّ ابیه" بابا به احترام ایستاد و دست ادب به سینه گذاشت. نفس عمیقی کشیدم، تأییدهای آقا و نگاه مهربان بابا و آفرین‌های دور و نزدیک را قاب کردم. فریم‌های آن دیدار تا ابد در قلبم می‌ماند. حالا به امید روزی که آنجا شعر آئینی بخوانم قلم می‌زنم. آمین گویِ آرزویم می‌شوید؟ رباب کلامی🌷 @sobhetazedam