#آشپزی_مادرانه #جهاد_زن ✿ تو فقط لیلی باش ܓ✿ 🌺 جهاد زیبای زن در خاکریزی به نام خانه، برای فتح الفتوحی به عظمت "لتسکنوا الیها" 🌺 تو شروع شادی و لحظه پایان غمی نیمه گمشده من، نه زیادی، نه کمی  تو نگاهت به تموم آرزوهام میرسم یه فرشته از بهشتی که تو سرنوشتمی تو فقط لیلی باش، دل مجنون با من گذر از این هفت خوان سخت و آسون با من لحظه های شادی، همه شون مال تو غم اگه پیدا شد، تو نترس، اون با من این یه بخشی از تیتراژ برنامه سیمای خانواده شبکه یک هست. مدتها قبل شنیدمش و یادمه که همون موقع هم به فکر فرو رفتم که آیا من برای #همسرم همچین چیزی هستم؟! بعد هم راست و حسینی به خودم جواب دادم : نع ! ... اما این جواب به قدری برام دردناک بود که طبق معمول سریع صورت مسئله رو پاک کردم و به خودم گفتم: " نیستم که نیستم! حالا مگه اون خودش چی هست و چقدر برای من خودکشون میکنه؟ برای کسی بمیر که برات تب کنه. واااااالا ! اما خیلی زود فهمیدم این موضوع تفریحانه و دلبخواهی نیست که بگم: نیستم که نیستم! ... موضوع فقط مربوط به این دنیا نیست، که بگم خوب یه چند سالی خوب یا بد کنار هم سر می کنیم و بعدش تموم میشه.  آیه " و من آیاته ان خلق لکم من انفسکم ازواجا لتسکنوا الیها و جعل بینکم موده و رحمه" به وضوح و صراحت کامل داره میگه تمام هویت من به عنوان یک انسان از نوع زن در این تعریف شده که همسرم در کنار من به #آرامش برسه و در ارتباط بین ما از طرف من نسبت به اون مودت و از طرف اون نسبت به من رحمت جاری باشه. یعنی من به عنوان یک زن فقط وقتی #کارکرد_واقعی خودم رو دارم که بتوانم به عنوان همسر یک مرد، اون رو وقتی که شب خسته از کار روزانه به خانه اش برمیگرده، به آرامش برسانم. یعنی اگر حتی بهترین زن عالم هم باشم، تا ازدواج نکنم و در این موقعیت قرار نگیرم که بتونم مردی رو در خانه اش به آرامش برسانم، بخشی از ظرفیتهای وجودم به #فعلیت نمیرسه و نمیتوانم آنطور که باید و شاید به کمال برسم. باید تلاش کنم برای "لیلی شدن" . تا وقتی که بتوانم ادعا کنم اگر بمیرم همسرجان از ته قلب روی سنگ قبرم خواهد نوشت : ♥ او خورشید خانه ی ما بود ♥ 🆔 @sofrebanovanbeheshti