نسبت حدود با نامحدود، چهارگونه قابل تبیین است:
۱- تسبیح: هر حدّی، در متن نامحدود واقع است، بنابراین برشی از کمال او را نمودار کرده است. به همین مقدار، نامحدود را از نقص، منزه و مبرا نموده است. بنابراین، حدود مسبّح متن نامحدود خود، هستند.
۲- تحمید: حدود، با نمودار کردن کمالات شئ نامحدود، در خویش، در واقع او را میستایند که دارای چنین کمالاتی است. پس حد، همواره، حامد نامحدود خواهد بود.
۳- تهلیل: از آنجا که حدود، متن مستقلی ندارند، و تنها بر متن شئ نامحدود استوار شدهاند. پس نشان میدهند که جز نامحدود متن دیگری نیست. پس حد، همواره مهلّل نامحدود، خواهد بود.
۴- تکبیر: با تمام این گزارشهایی که حدود از نامحدود میدهند، اما هرگز کنه او را آشکار نمیکنند و این عجز همواره در ایشان مستقر است. لذا حدود، خود میدانند که نامحدود بزرگتر از توصیفاتی است که آنها داشتهاند.
یادآوری: توصیفات چهارگانه مذکور، چهارگونه توصیف از یک نسبت هستند، نه چهار نوع نسبت؛ زیرا حدود و نامحدود، تنها یک نسبت دارند که این نسبت واحد، چهارگونه قابل توصیف است.
اکنون اگر بخواهیم آن نسبت واحد را به گونهای واحد توصیف کنیم که همه نسبتهای چهارگانه، یکجا بیان گردد، میگوییم: حدود، «اسم» و «وجه» نامحدودند؛ «اینما تولوا فثم وجه الله»؛ «ظهرت الموجودات من بسم الله الرحمن الرحیم».
در واقع اسم بودنِ حدود است که توصیفات چهارگانه را به ارمغان میآورد. لذا «بسم الله الرحمن الرحیم» عرشی است که بر چهار پایه تسبیح، تحمید، تهلیل و تکبیر استوار شده است. به دیگر بیان: اسم، چشمهای است که منشأ انهار اربعه خواهد بود.
خلاصه اینکه: «بسم الله الرحمن الرحیم» متنی است که با «سبحان الله و الحمد لله و لا اله الا الله، والله اکبر» شرح میشود.
#ر_س
#بسم_الله_الرحمن_الرحیم
#سبحانالله_الحمدلله_لاالهالاالله_اللهاکبر
@sooyesama