نکوداشت علامه ذوالفنون آیت‌الله حسن‌زاده آملی (ره) نکوداشت سالک توحیدی و عالم انقلابی علامه آیت‌الله حسن‌زاده آملی قدس‌سره برگزار می‌گردد. در این مراسم که با پیام آیت‌الله‌العظمی جوادی آملی حفظه‌الله آغاز می‌شود، جمعی از شاگردان و شخصیت‌های حوزوی و دانشگاهی سخنرانی خواهند کرد و آثار مربوط به علامه ذوالفنون رونمایی می‌گردد. زمان: پنج‌شنبه، ۲۱ مهرماه ۱۴۰۱، ساعت ۹ تا ۱۱:۳۰ مکان: قم، مرکز همایش‌های مدرسه دارالشفاء #نکوداشت #علامه_حسن‌زاده @sooyesama @nafahat_eri

به‌نام خدا درد دلی دارم چند، که این روزها گوش شنوایی برایش نیست. این روزها که تظاهر و تفاخر، جای اخلاص و حقیقت را گرفته. و بشر سرمست تکثر در شئون گوناگون زندگی فردی و اجتماعی است. دردم را این‌جا می‌گویم، در گوشی که به‌سوی سما باز شده است. شاید کسی که می‌باید شنید و جانم از درد رهید. این روزها سال‌گرد ارتحال علامه ذوفنون حسن‌زاده آملی است. کوچ همیشگی این سالک توحیدی به ساحت والای توحید احدی صمدی، گرچه برای خود و دل‌دادگانش، مایه ارتقای وجودی است. اما به اقتضای نشئه بشری داغ دوری آن خورشید مهر، بر دل دوستان سنگین است. ازاین‌رو افراد، نهادها و مراکز علمی و فرهنگی، پیام می‌دهند و همایش می‌گیرند. سعی همگی مشکور. اما آیا همه ایشان جویای آن حقیقت والایند؟ ‌یا جویای بودجه‌های فرهنگی و هزینه‌کرد آن‌ها در قالب‌های گوناگون؟ گاه تشخیص آن واقعا دشوار است. رویکرد این همایش‌ها از حقیقت تلخی پرده برمی‌دارد. دعوت از مقام‌های سیاسی و مذهبی را در اولویت قرار داده‌اند و شاگردان حقیقی آن بزرگمرد، کتاب‌ها و مقالات را به لایه‌های سوم و چهارم رانده‌اند. به‌گونه کلی، این سبک همایش‌ها در این روزگار بسیارند که در آن‌ها همه چیز بزرگ داشته می‌شود، مگر اندیشه و اندیش‌مند. تنها کسی که می‌تواند ابعاد علمی و معنوی استاد حسن‌زاده را بشکافد، کتاب‌ها و شاگردان اویند. کسانی که هیچ جایگاهی در این مراسم‌ها ندارند. البته مسئولین زیرک این‌گونه مراسم‌ها می‌آیند، دعوت می‌کنند اما به نصایح و سفارش‌ها گوش نمی‌دهند؛ زیرا با اهداف اداری، اقتصادی و سیاسی آن‌ها سازگاری ندارد. دست آخر با قیافه‌ای مظلوم و حق به‌جانب می‌روند ‌و می‌گویند: شاگردان آقا با ما همکاری نکردند. البته شما می‌توانید به‌جای همکاری از واژه بیگاری بهره جویید؛ زیرا مراد جدی آن‌ها نیز همین است. توقع دارند چون مقام و منصبی دارند عالمان ربانی را رام خود کنند و برای مقاصد خود به‌کار گمارند. چه‌قدر دلم می‌گیرد که می‌بینم والاترین شاگردان ایشان در گوشه و کنار مشغولند و این همایش‌ها از آن‌ها بی‌بهره است. به‌عنوان کسی‌که بیش‌تر شاگردان علمی و عملی ایشان را از نزدیک می‌شناسم باید بگویم این همایش‌ها نه‌تنها زاویه‌ای از وجود متعالی علامه را نگشودند، که گره‌ها فزودند ‌و دورتر نمودند. آقایان مسئول، شارح علامه شاگردان و کتاب‌های اویند، نه استان‌دار و آیت‌الله و نه حتی فرزندان بزرگوارش. فرزندان بدن محترمند، اما فرزندان اندیشه شارح اندیشه‌اند. باید فراخوان دهید در مراکز علمی گوناگون حوزوی و دانشگاهی و اساتید فن را جذب کنید تا بپژوهند و بنویسند. شما حتی قواعد ساده یک همایش علمی را نمی‌دانید و آن‌را به روی‌دادی عوامانه فرو می‌کاهید. حتی به این نیز بسنده نمی‌کنید و همان روی‌داد عوامانه را به صحنه سهم‌خواهی نهادها و ارگان‌ها تبدیل می‌نمایید. جای شگفتی است که خود را ارادتمند رهبری معظم می‌خوانید اما به سخنان ایشان نیز پشت کرده و کار خود را پیش می‌برید. یادم می‌آید در آغاز آشنایی از شاگردان علامه گلایه می‌کردم که چرا در مجامع بروز نمی‌کنند و انزوا می‌جویند. اما اکنون که اندکی با این همایش‌ها و مسئولان آن‌ها نشست و برخاست کردم می‌یابم که استادانم درست یافتند و درست کردند. چه زیبا فرمود آن پیرمرد الهی، روزی که آرام و بالبخندی ملیح، فرمود: یا باید آقا را پایین بیاوریم تا آن‌ها بپسندند و یا باید حقیقت را بگوییم تا ما را بیرون کنند. نه این درست است و نه آن. پس گوشه‌ای می‌نشینیم ‌و تماشا می‌کنیم تاچه می‌کنند. بگذار این درددل را به سخنان علامه ختم کنم که هم‌واره می‌فرمود: دست مرا نبوسید، برای اسم من صلوات ندهید، بل‌که حرف مرا گوش دهید. همین. حرف بشنوید. حرف گوش دهید. حرف... #ر_س #درد_دل #نکوداشت #علامه_حسن‌زاده_آملی @sooyesama