امام على علیه السلام فرمودند:
كسى كه استبداد راى داشته باشد هلاك مى شود و کسی که با مردم مشورت کند در عقل آنها شریک میشود.
🔹نهج البلاغه، حکمت ۱۶۱🔹
🌄 بهانهای برای رشد
✍🏻 عینصاد
❞ گاهى ما رفت و آمدها و صلۀ رحمهايمان براى خوشى است، نه براى برّ و خوبى و اين دو فرقشان روشن است.
بارها گفتهام كه خربزه براى مريض خوش است، ولى خوب نيست و دارو براى او خوب است، ولى خوش نيست.
چيزهايى براى ما خوش هستند كه خوب نيستند و رشدى در ما نمىآورند.
صلۀ رحم بايد مبنايى براى زيادتى و رشد ما باشد؛ در نتيجه بايد به نحو برّ (خوبى) باشد نه خوشى: «نَصِلَ أَرْحَامَنَا بِالْبِرِّ».
مطلوب اين نيست كه طرف از من خوشش بيايد و تعريف كند و سورش را اين بار چربتر كند، بل كسرى او بايد پر بشود؛ حتى شده مرا زير پايش بگذارد، ولى خودش حركتش را ادامه بدهد. نه اينكه مرا روى سرش بگذارد تا كمرش بشكند!
📚 #بهار_رویش| ص 84
امام علی:
خانه ای واحد در آن روز در اسلام جمع نشد غیر از رسول خدا صلی الله علیه و آله و خدیجه علیهاالسلام و من سومین آن دو بودم. نور وحی و رسالت را می دیدم و بوی نبوت را استشمام می کردم.
لم یجمع بیت واحد یومئذ فی الاسلام غیر رسول الله و خدیجه و انا ثالثهم اری نور الوحی و الرسالة و اشم ریح النبوة.
شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج 13، ص 197.
غيبت نشانه ناتوانى است:
امام علی(عليه السلام) مى فرمايد: «غيبت كردن، آخرين تلاش شخص ناتوان است»; (الْغِيبَةُ جُهْدُ الْعَاجِزِ).
اشاره به اين كه تنها فرومايگان و افراد پست و ناتوان به سراغ غيبت مى روند چراكه اگر انسان در خود، توانايى و استعداد پيشرفت ببيند به جاى اين كه با غيبت مقام كسى را خدشه دار كند خودش مى كوشد و به آن مقام و برتر از آن مى رسد ولى چون عاجز و ناتوان و فرومايه است سعى مى كند به وسيله غيبت آبروى ديگرى را در انظار عموم بريزد. ازاين رو امام(عليه السلام) مى فرمايد: غيبت، آخرين تلاش افراد ناتوان است.
در ميان گناهان كبيره كمتر گناهى است كه همانند غيبت، نشانه پستى و ضعف و زبونى و ناجوانمردى باشد. به تعبير ديگر، آن ها كه پشت سر مردم به مذمت و عيب جويى مى پردازند و آبرو و حيثيت افراد را با افشاى عيوب پنهانى، كه غالب مردم به يكى از اين عيوب گرفتارند، مى برند، و آتش حسد و كينه خود را به اين وسيله فرو مى نشانند، افرادى ناتوان و فاقد شخصيت اند كه حتى در مبارزه بى دليل وظالمانه خود شهامت ندارند و تمام قدرتشان اين است كه از پشت خنجر بزنند.
#نهج_البلاغه_حکمت۴۶۱
امام علی:
يا فرد ديگرى كه سخت در پى لذّت بوده، و اختيار خود را به شهوت داده است، يا آن كه در ثروت اندوزى حرص مى ورزد، هيچ كدام از آنان نمى توانند از دين پاسدارى كنند، و بيشتر به چهارپايان چرنده شباهت دارند، و چنين است كه دانش با مرگ دارندگان دانش مى ميرد،
💥💥💥💥💥💥
أَوْ مَنْهُوماً بِاللَّذَّهِ سَلِسَ الْقِيَادِ لِلشَّهْوَهِ أَوْ مُغْرَماً بِالْجَمْعِ وَ الاِدِّخَارِ لَيْسَا مِنْ رُعَاهِ الدِّينِ فِي شَيْ ءٍ أَقْرَبُ شَيْ ءٍ شَبَهاً بِهِمَا الأَْنْعَامُ السَّائِمَهُ كَذَلِكَ يَمُوتُ الْعِلْمُ بِمَوْتِ حَامِلِيهِ.
نهج البلاغه
حکمت ۱۴۷
امام على عليه السلام
بدانيد كه اين دنيايى كه شما آرزومند و مشتاق آنيد
و آن شما را گاه ناخشنود و گاه خشنود مى سازد،
سراى شما و سرمنزلى نيست كه براى آن آفريده يا به آن فرا خوانده شده باشيد···
پس،خوبى هايش را به خاطر برحذر داشتن هايش
و طمع هايش را به خاطر ترساندن هايش رها كنيد
و در آن به سوى سرايى بشتابيد كه بدان فرا خوانده شده ايد.;
ألا و إنّ هذهِ الدُّنيا الّتي أصبَحتُم تَتَمنَّونَها و تَرغَبونَ فيها ، و أصبَحَت تُغضِبُكُم و تُرضِيكُم ، لَيسَت بِدارِكُم، و لا مَنزِلِكُمُ الّذي خُلِقتُم لَهُ و لا الّذي دُعيتُم إلَيهِ ··· فدَعُوا غُرورَها لِتَحذيرِها ، و أطماعَها لِتَخويفِها ، و سابِقوا فيها إلَى الدّارِ الّتي دُعِيتُم إلَيها .
نهج البلاغة : الخطبة ۱۷۳ .
💎 ای مردم، نهراسید
🔻امام علی علیهالسلام:
أَیُّهَا النَّاسُ لَا تَسْتَوْحِشُوا فِی طَرِیقِ الْهُدَی لِقِلَّةِ أَهْلِهِ فَإِنَّ النَّاسَ قَدِ اجْتَمَعُوا عَلَی مَائِدَةٍ شِبَعُهَا قَصِیرٌ وَ جُوعُهَا طَوِیلٌ
❇️ ای مردم؛ از راه حق براى كمى اهلش هراس نكنيد، زيرا مردم گِرد سفره دنيا فراهم شدند كه دوران سيرى آن اندك و گرسنگى آن دراز است.
📚 نهج البلاغه، خطبه ۱۹۹
امام على عليه السلام :
اَلنّاسُ اَعْداءُ ماجَهِلوُا؛
مردم با آنچه آشنا نيستند دشمنى مى ورزند.
نهج البلاغه، حكمت 172
🔰❣امام علی علیه السلام
💠عظَمُ الْخَالِقِ عِنْدَكَ، يُصَغِّرُ الْمَخْلُوقَ فِي عَيْنِكَ
🌸«عظمت خالق هستی نزد تو، پدیده ها را در چشمت کوچک می کند».
📚نهج البلاغه، حکمت 129
┄┄┅┅┅❅❁❅┅┅┅┄┄
🔰 قَالَ علی(علیه السلام): احْذَرُوا نِفَارَ النِّعَمِ، فَمَا كُلُّ شَارِدٍ بِمَرْدُودٍ.
هشدار از پشت كردن نعمت ها (معنوى):
و درود خدا بر او، فرمود: از فرار نعمت ها بپرهيزيد، زيرا هر گريخته اى باز نمى گردد.
حکمت ۲۴۶ نهج البلاغه