امام علے (عليہ السلام) :
بہ خدا قسم هيچ بنده اے را نديده ام ڪہ #تقوايش سودمند باشد، مگر اينڪہ زبانش را نگہ دارد.
📔 نهج البلاغہ، خطبہ۱۷۶
#نهج_البلاغه
▫️وَاسْتَدِلُّوهُ عَلَى رَبِّکُمْ، وَ اسْتَنْصِحُوهُ عَلَى أَنْفُسِکُمْ، وَ اتَّهِمُوا عَلَيْهِ آرَاءَکُمْ، وَاسْتَغِشُّوا فِيهِ أَهْوَاءَکُمْ
🟠پروردگارتان را با قرآن بشناسيد و خويشتن را با آن اندرز دهيد (و هرگاه نظر شما بر خلاف قرآن بود) و در برابر قرآن، آراى خود را متهم کنيد و خواسته هاى نفسانى خويش را در برابر آن نادرست بشماريد»
✍امام(عليه السلام) در اين چند جمله کوتاه به سه نکته مهم اشاره مى فرمايد: نخست اين که اعتقادات صحيح را بايد از قرآن گرفت ; ديگر اين که اخلاق و رفتار مطلوب را از طريق قرآن کسب کرد و نکته سوّم اين که قرآن بايد مقياس و معيار سنجش حق و باطل باشد. آن چه با قرآن هماهنگ است صحيح و باارزش و آن چه مخالف آن است، باطل و بى ارزش است.
📚#خطبه_176 نهج البلاغه
❓چرا خدا به ما مهلت میدهد؟
🔻امام علی علیهالسلام :
ما ابتَلَى اللّهُ أحَدا بمِثلِ الإملاءِ لَهُ
🔹خداوند هيچ كس را به چيزى همانند مهلتدادن به او آزمايش نكرده است.
📚 نهج البلاغه، حكمت ۱۱۶
امام علی علیه السلام می فرمایند :
لا یَصدُقُ إیمُان عَبدٍ حَتَّی یَکونَ بِما فی یَدِ اللهِ سُبحانَهُ أوثَقَ مِنهُ بِما فی یَدِهِ.
ایمان هیچ بنده ای راستین نمی شود مگر زمانیکه اعتمادش به آنچه نزد خداست از اعتمادش به آنچه در دست خود دارد بیشتر باشد.
نهج البلاغه(صبحی صالح)،
ص 529
امیرالمؤمنین علیه السلام:
اگر مردم به هنگامى كه بلاها بر آنان فرود مى آيد و نعمت ها از ايشان زوال مى پذيرد، با نيّت هاى درست و دل هاى مشتاق، به پروردگارشان پناه برند، بى گمان هر گريخته اى را به آنان باز گرداند و هر فسادى را برايشان به اصلاح آورد.
و لَو أنّ النّاسَ حِينَ تَنزِلُ بِهِمُ النِّقَمُ و تَزولُ عَنهُمُ النِّعَمُ ، فَزِعوا إلى ربِّهِم بِصِدقٍ مِن نِيّاتِهِم و وَلَهٍ مِن قُلوبِهِم ، لَرَدَّ علَيهِم كُلَّ شارِدٍ ، و أصلَحَ لَهُم كُلَّ فاسِدٍ
نهج البلاغة : خطبة 178
امیرالمؤمنین عليه السلام:
در نعمتى كه براى تو پديد آورده، يا گناهى كه از تو فرو پوشانده، يا بلايى كه از تو دور ساخته، چشم بر هم زدنى از لطف او بى بهره نبوده اى.
لم تَخْلُ مِن لُطفِهِ مَطْرِفَ عَينٍ، فی نِعمَةٍ يُحدِثُها لَكَ، أو سَيِّئةٍ يَستُرُها علَيكَ، أو بَلِيَّةٍ يَصرِفُها عنكَ.
نهج البلاغه، از خطبه 223