۹:۱۰ صبح ، جمعه ، ۱۵ . ۱۱. ۱۴۰۰ #پارت_اول +آهو ، آهو مامان بلند شو دخترم بسه هرچقدر خوابیدی ، بلند شو ی عالمه کار داریم ، پاشو دخترم . _ماما جان من بزار یکم بخوابم، خیلی خستم بخدا . +پاشو ببینم ساعت ۱۰ صبحه ، ی چایی میخوری حالا روبراه میشی ، من میرم توم اومدیاااا . دوباره خستگی هایش شروع شد ، حالت عادی این است که تو وقتی میخواهی به بِنتاسیا وارد شوی ، خستگی های روزانه ات را بلیط میکنی تا دربان دنیای خواب اذن دخولت را صادر کند ، حالا هرچه میخواهی در آن خواب ببین ، از یک کابوس خوفناک تا یک رویای آبنباتی! هرچه که دیدی در نهایت با خودت انرژی خواب را به دنیای روزانه ات سوغات میبری ! اما انگار نیروی خواب روی این دختر اثری ندارد ، نمیدانم در بنتاسیا گوربانان به پیشواز او می آیند و دفنش میکنند که نفس کم می آورد یا در اتاق فرار حبسش میکنند که جیغ هایش هشدار خطر میشود برایمان . گفتم هشدار خطر ، نمیدانم منظور مرا از هشدار متوجه شدی یا نه ! اما منظور من همان موقع هاییست که یک مادر احساسات مادرانه اش را به دربان بنتاسیا پیشکش میکند تا فرزندش از آن خواب لعنتی بیدار شود . _ سلام + چه عجب ! بیدار شدی بالاخره ! علیک سلام آهو خانوم .بیا صبحونه بخوریم یکم جون بگیری ‌. چایی بریزم یا آبجوش نبات ؟! _ چایی . ببخشید خیلی خستم وگرنه خودم میریختم . جون راه رفتن ندارم مامان . + ای بابا . چی شده باز ؟! خواب بد دیدی ؟! _ چمدونم بابا ، اصلا اسمش و خواب نمیشه گذاشت که ، ببین باز گردنم کبود شده . + این یکیم رو بازوت بود یا اضافه شده دوباره ؟! _ بحححح ! بیا ! شبی یدونه کبودی بود که! چرا دوتا شده  دیشب ؟! + ولش کن حالا . خوب میشه ، بیا بخور . سخت است ، اینکه بخواهی نگرانی ات را پشت (ولش کن ها) به زور جا کنی تا مبادا باری اضافه به دوش دخترت شود . آهو دختر قوی هست ، در تمام پستی بلندی های زندگی ام با غول ناراحتی هایم جنگیده و کنارم بوده ، بماند که جاهایی کم می آورد که آن هم مقتضای سنش بود ، مگر یک دختر ۱۷ ساله چه صبری دارد که او در ۱۷ سال زندگی اش برایم فراترش را به میدان نیاورد ؟! همین کافیست تا نشان قدرت و صبر به روی سینه اش رخ نمایی کند .