سیدابراهیم(شهیدصدرزاده)
🎇🎇🎇🎇🌿🌹🌿🎇🎇🎇🎇 💠 انسان در این دنیا هدفى است که تیرهاى مرگ همواره به سوى او نشانه‌گیرى مى‌کند و ثروتى
(فَنَحْنُ أَعْوَانُ الْمَنُونِ وَأَنْفُسُنَا نَصْبُ الْحُتُوفِ فَمِنْ أَیْنَ نَرْجُو الْبَقَاءَ).
🔺 «منون» از ریشه «منّ» به معناى قطع و نقصان گرفته شده و از آنجا که مرگ عمر انسان را قطع مى‌کند و مایه نقصان عدد انسان‌ها مى‌گردد به آن «منون» گفته شده است. تعبیر به «أعْوانُ الْمَنُون» (یاران و کمک کاران مرگ) از این نظر است که انسان با گذراندن عمر خود گویى به مرگ خویش کمک مى‌کند و تعبیر به «نَصْبُ الْحُتُوف» (حتُوف جمع «حَتف» به معناى مرگ) اشاره به این است که عوامل نابودى، بیمارى‌ها، سیل‌ها، زلزله‌ها، جنگ‌ها و حادثه‌هاى ناگوار هر کدام جان انسان را نشانه گرفته‌اند و سرانجام یکى از آنها تیر خود را به هدف مى‌زند و به زندگى انسان پایان مى‌دهد و به این دلیل امام (علیه السلام) مى‌فرماید: با وجود این عوامل مرگبار ما چگونه امید بقا داریم؟
✨ هیچ کس از یک روز بعد از این و یا حتى یک ساعت بعد آگاه نیست که چه سرنوشتى دارد. آیا در زمره زندگان است، یا در کنار مردگان آرمیده؛ خواه پیر باشد یا جوان، سالم باشد یا بیمار.
6⃣ حضرت در ششمین و آخرین نکته در تکمیل بحث‌هاى گذشته مى‌فرماید: «این شب و روز هرگز ارزش چیزى را بالا نبرده جز این که به سرعت باز مى‌گردند و آنچه را بنا کرده ویران مى‌سازند و هرچه را جمع کرده پراکنده مى‌کنند»؛ (وَهَذَا اللَّیْلُ وَ النَّهَارُ لَمْ یَرْفَعَا مِنْ شَیْء شَرَفاً إِلاَّ أَسْرَعَا الْکَرَّةَ فِی هَدْمِ مَا بَنَیَا وَتَفْرِیقِ مَا جَمَعَا).
🔺 شب و روز در واقع واحدهاى زندگى انسان را تشکیل مى‌دهند که عمر انسان با گذشت آنها سپرى مى‌شود و نسبت حوادث به شب و روز (با آنکه آنها ظرف زمانند نه عامل حوادث) نوعى مجاز در نسبت است.
🔸 شبیه آنچه در خطبه‌اى از پیغمبر اکرم (صلى الله علیه وآله) آمده که مى‌فرماید: «شما مردم شب و روز را دیده‌اید که چگونه هرچیز نو و جدیدى را کهنه و هر دورى را نزدیک مى‌سازند».
🔹 امیرمؤمنان (علیه السلام) با تعبیر دیگرى در خطبه ۹۰ آن را بیان فرموده و به جاى شب و روز، خورشید و ماه را عامل کهنه شدن نوها و دور شدن نزدیک‌ها مى‌شمرد.
❇️ در یک جمع‌بندى از مجموع این گفتار حکیمانه مى.توان چنین گفت: از آنجا که «حُبُّ الدُّنْیا رَأْسُ کُلِّ خَطیئَة» و علاقه به مادیات سرچشمه همه یا اغلب گناهان است، امام (علیه السلام) براى کاستن حب دنیا به ناپایدارى آن از تعبیرات بسیار پرمعنا در این کلام نورانى استفاده کرده است.
💠 نخست هدف بودن انسان را در برابر تیرهاى مرگ که سرانجام هر کسى است مطرح مى‌کند و سپس به خطراتى که در هر لحظه حیات انسان را تهدید مى‌کند ـ مانند گلوگیر شدن جرعه آب یا لقمه غذا ـ اشاره مى‌فرماید، سپس به این نکته مهم توجه مى‌دهد که همیشه مواهب دنیا با محرومیت‌هایى همراه است و هرگز انسان نمى‌تواند تمام آنها را یکجا در اختیار بگیرد. آن‌گاه هشدار مى‌دهد که روزهاى عمر پى‌درپى در گذرند و هر روز، انسان گام تازه‌اى به سوى مرگ بر مى‌دارد و مهم اینجاست که از دست‌دادن سرمایه عمر در اختیار ما نیست؛ چه بخواهیم و چه نخواهیم پى‌درپى از ما گرفته مى‌شود.
✨ مجموع این سخن درس عبرتى است براى همگان تا #زهد در دنیا را پیشه کنند و از حرص و آز و طمع و غرق شدن در لذات بپرهیزند و از این دنیا براى #سعادت_جاویدان خود در سراى آخرت بیندوزند.
@syed213