🔹اصول #نشانه‌گذاری:
منظور از نشانه‌گذاری، به کاربردن علامت‌ها و نشانه‌هایی است که برای درست فهمیده شدن جملات در نوشته به کار برده می‌شود.
۱. ویرگول (،)
ویرگول، نشانه مکثی کوتاه است.
▫️موارد استفاده:
الف: در بین عبارت‌های غیر مستقل که باهم در حکم یک جمله کامل می‌باشد.
آن را که حساب پاک است، از محاسبه چه باک است.
ب: برای توضیح در مورد یک کلمه.
فردوسی، حماسه‌سرای بزرگ ایران، در سال ۳۲۹ هجری قمری به دنیا آمد.
ج: در موردی که چند کلمه دارای اسناد واحدی باشد.
علی، حسن و احمد پسران او بودند.
د: در آدرس دادن.
تهران، شهریار، میدان امام.
۲. نقطه‌ویرگول (؛)
الف: برای جدا کردن جمله‌ها و عبارت‌های متعدد یک کلام طولانی که به ظاهر مستقل؛ اما در معنی به یکدیگر وابسته و مربوط می‌باشند.
فریب دشمن مخور و غرور مداح مخر؛ که این، دام زرق نهاده است.
ب: در جمله‌های توضیحی، پیش از کلماتی چون اما، زیرا، چرا که، یعنی، به عبارت دیگر، برای مثال و مانند آن‌ها؛ به شرط آنکه جمله پیش از آن طولانی باشد.
مال و جاه هیچ‌گاه نمی‌توانند آرامش‌بخش روان انسان باشند؛ چرا که تنها با یاد خدا دل‌ها آرامش می‌یابند.
۳. نقطه (.)
الف: در پایان جمله‌های کامل خبری.
عین‌القضات، عارف بزرگ ایران، در سال ۵۲۵ شهید شد.
ب: بعد از حروف اختصاری.
سال ۳۲۲ ق.م
ج: بعد از شماره ردیف.
۱. رضایت ۲. هدف
۴. دو نقطه (:)
الف: پس از نقل قول مستقیم.
فرزاد گفت: "دیگر هیچ‌وقت به آن خانه بر نمی‌گردم."
ب: پیش از بیان تفصیلی مطلبی که قبلاً خلاصه‌ای از آن گفته شده است.
آن سال برای من سال خوبی بود: در آزمون سراسری دانشگاه‌ها پذیرفته شده بودم.
ج: بعد از واژه‌ای که معنی‌اش در برابرش نوشته شده باشد.
صیف: تابستان
د: بعد از حروف ابجد برای استفاده از ترتیب.
الف: مورد یک
ب: مورد دو
۵. گیومه («»)
این نشانه برای آغاز و پایان سخن کسی غیر از نویسنده است؛ یا برای مشخص‌تر کردن و برجسته نشان دادن کلمه یا اصطلاحی خاص به کار می‌رود.
امیر مؤمنان می فرماید: «به دیدن یکدیگر روید تا یکدیگر را دوست داشته باشید و دست یکدیگر را بفشارید و به هم خشم نگیرید».
۶. نشانه سوال (؟)
الف: برای نشان دادن پرسش.
به چه می‌اندیشی؟
ب: برای نشان داد تردید و ابهام، در داخل پرانتز به کار می‌رود:
طبق آمار غیر رسمی، جمعیت تهران از مرز ده میلیون نفر (؟) گذشته است.
۷. نشان تعجب (!)
در پایان جمله‌هایی می‌آید که بیان کننده یکی از حالات خاص و شدید عاطفی یا نفسانی است؛ از قبیل: تعجب، تهدید، حسرت، آرزو و...
چه عجب! عجب آدم ریاکاری! وای بر من! ایست!
۸. خط فاصله (-)
الف: برای جدا کردن عبارت‌های توضیحی.
فردوسی -حماسه سرای بزرگ ایران- در سال ۳۲۹ ه.ق. به دنیا آمد.
ب: برای نشان مکالمه.
- الو!
- بله، بفرمایید!
- سلام!
ج: به جای حرف اضافه تا و به بین تاریخ‌ها، اعداد و کلمات.
دهه ۱۳۵۰ - ۱۳۴۰
قطار تهران-مشهد
۹. سه نقطه (...)
برای نشان دادن کلمات، عبارات و جمله‌های محذوف و یا افتادگی‌ها به کار می‌رود.
... به این دلیل بود که از ادامه این شیوه صرف نظر کردم.
میازار موری که...
۱۰. ستاره (*)
از این نشانه برای ارجاع دادن به زیرنویس استفاده می‌شود.
۱۱. پرانتز یا دو هلال ( )
الف: به معنی "یا" و "یعنی" به کار می‌رود و یا برای توضیح بیشتر کلام.
شاهکار نظامی گنجوی (خسرو و شیرین) را باید به دقّت خواند.
ب: وقتی که نویسنده بخواهد آگاهی‌های بیشتر (اطلاعات تکمیلی) به خواننده عرضه کند.
ابوالفضل بیهقی (۳۸۵-۴۷۰ ه.ق) استاد کم‌نظیر نثر می‌باشد.
۱۲. قلاب [ ]
برای تصحیح متون کهن و الحاق احتمالی که از نسخه بدل‌ها و از سوی مصحح اضافه می‌شود، مورد استفاده قرار گرفته و در بین قلاب قرار می‌گیرد.
و این [راه مسلمانی] راه خدای توست.
🔹اصول #نشانه‌گذاری:
منظور از نشانه‌گذاری، به کاربردن علامت‌ها و نشانه‌هایی است که برای درست فهمیده شدن جملات در نوشته به کار برده می‌شود.
۱. ویرگول (،)
ویرگول، نشانه مکثی کوتاه است.
▫️موارد استفاده:
الف: در بین عبارت‌های غیر مستقل که باهم در حکم یک جمله کامل می‌باشد.
آن را که حساب پاک است، از محاسبه چه باک است.
ب: برای توضیح در مورد یک کلمه.
فردوسی، حماسه‌سرای بزرگ ایران، در سال ۳۲۹ هجری قمری به دنیا آمد.
ج: در موردی که چند کلمه دارای اسناد واحدی باشد.
علی، حسن و احمد پسران او بودند.
د: در آدرس دادن.
تهران، شهریار، میدان امام.
۲. نقطه‌ویرگول (؛)
الف: برای جدا کردن جمله‌ها و عبارت‌های متعدد یک کلام طولانی که به ظاهر مستقل؛ اما در معنی به یکدیگر وابسته و مربوط می‌باشند.
فریب دشمن مخور و غرور مداح مخر؛ که این، دام زرق نهاده است.
ب: در جمله‌های توضیحی، پیش از کلماتی چون اما، زیرا، چرا که، یعنی، به عبارت دیگر، برای مثال و مانند آن‌ها؛ به شرط آنکه جمله پیش از آن طولانی باشد.
مال و جاه هیچ‌گاه نمی‌توانند آرامش‌بخش روان انسان باشند؛ چرا که تنها با یاد خدا دل‌ها آرامش می‌یابند.
۳. نقطه (.)
الف: در پایان جمله‌های کامل خبری.
عین‌القضات، عارف بزرگ ایران، در سال ۵۲۵ شهید شد.
ب: بعد از حروف اختصاری.
سال ۳۲۲ ق.م
ج: بعد از شماره ردیف.
۱. رضایت ۲. هدف
۴. دو نقطه (:)
الف: پس از نقل قول مستقیم.
فرزاد گفت: "دیگر هیچ‌وقت به آن خانه بر نمی‌گردم."
ب: پیش از بیان تفصیلی مطلبی که قبلاً خلاصه‌ای از آن گفته شده است.
آن سال برای من سال خوبی بود: در آزمون سراسری دانشگاه‌ها پذیرفته شده بودم.
ج: بعد از واژه‌ای که معنی‌اش در برابرش نوشته شده باشد.
صیف: تابستان
د: بعد از حروف ابجد برای استفاده از ترتیب.
الف: مورد یک
ب: مورد دو
۵. گیومه («»)
این نشانه برای آغاز و پایان سخن کسی غیر از نویسنده است؛ یا برای مشخص‌تر کردن و برجسته نشان دادن کلمه یا اصطلاحی خاص به کار می‌رود.
امیر مؤمنان می فرماید: «به دیدن یکدیگر روید تا یکدیگر را دوست داشته باشید و دست یکدیگر را بفشارید و به هم خشم نگیرید».
۶. نشانه سوال (؟)
الف: برای نشان دادن پرسش.
به چه می‌اندیشی؟
ب: برای نشان داد تردید و ابهام، در داخل پرانتز به کار می‌رود:
طبق آمار غیر رسمی، جمعیت تهران از مرز ده میلیون نفر (؟) گذشته است.
۷. نشان تعجب (!)
در پایان جمله‌هایی می‌آید که بیان کننده یکی از حالات خاص و شدید عاطفی یا نفسانی است؛ از قبیل: تعجب، تهدید، حسرت، آرزو و...
چه عجب! عجب آدم ریاکاری! وای بر من! ایست!
۸. خط فاصله (-)
الف: برای جدا کردن عبارت‌های توضیحی.
فردوسی -حماسه سرای بزرگ ایران- در سال ۳۲۹ ه.ق. به دنیا آمد.
ب: برای نشان مکالمه.
- الو!
- بله، بفرمایید!
- سلام!
ج: به جای حرف اضافه تا و به بین تاریخ‌ها، اعداد و کلمات.
دهه ۱۳۵۰ - ۱۳۴۰
قطار تهران-مشهد
۹. سه نقطه (...)
برای نشان دادن کلمات، عبارات و جمله‌های محذوف و یا افتادگی‌ها به کار می‌رود.
... به این دلیل بود که از ادامه این شیوه صرف نظر کردم.
میازار موری که...
۱۰. ستاره (*)
از این نشانه برای ارجاع دادن به زیرنویس استفاده می‌شود.
۱۱. پرانتز یا دو هلال ( )
الف: به معنی "یا" و "یعنی" به کار می‌رود و یا برای توضیح بیشتر کلام.
شاهکار نظامی گنجوی (خسرو و شیرین) را باید به دقّت خواند.
ب: وقتی که نویسنده بخواهد آگاهی‌های بیشتر (اطلاعات تکمیلی) به خواننده عرضه کند.
ابوالفضل بیهقی (۳۸۵-۴۷۰ ه.ق) استاد کم‌نظیر نثر می‌باشد.
۱۲. قلاب [ ]
برای تصحیح متون کهن و الحاق احتمالی که از نسخه بدل‌ها و از سوی مصحح اضافه می‌شود، مورد استفاده قرار گرفته و در بین قلاب قرار می‌گیرد.
و این [راه مسلمانی] راه خدای توست.
🔹اصول #نشانه‌گذاری:
منظور از نشانه‌گذاری، به کاربردن علامت‌ها و نشانه‌هایی است که برای درست فهمیده شدن جملات در نوشته به کار برده می‌شود.
۱. ویرگول (،)
ویرگول، نشانه مکثی کوتاه است.
▫️موارد استفاده:
الف: در بین عبارت‌های غیر مستقل که باهم در حکم یک جمله کامل می‌باشد.
آن را که حساب پاک است، از محاسبه چه باک است.
ب: برای توضیح در مورد یک کلمه.
فردوسی، حماسه‌سرای بزرگ ایران، در سال ۳۲۹ هجری قمری به دنیا آمد.
ج: در موردی که چند کلمه دارای اسناد واحدی باشد.
علی، حسن و احمد پسران او بودند.
د: در آدرس دادن.
تهران، شهریار، میدان امام.
۲. نقطه‌ویرگول (؛)
الف: برای جدا کردن جمله‌ها و عبارت‌های متعدد یک کلام طولانی که به ظاهر مستقل؛ اما در معنی به یکدیگر وابسته و مربوط می‌باشند.
فریب دشمن مخور و غرور مداح مخر؛ که این، دام زرق نهاده است.
ب: در جمله‌های توضیحی، پیش از کلماتی چون اما، زیرا، چرا که، یعنی، به عبارت دیگر، برای مثال و مانند آن‌ها؛ به شرط آنکه جمله پیش از آن طولانی باشد.
مال و جاه هیچ‌گاه نمی‌توانند آرامش‌بخش روان انسان باشند؛ چرا که تنها با یاد خدا دل‌ها آرامش می‌یابند.
۳. نقطه (.)
الف: در پایان جمله‌های کامل خبری.
عین‌القضات، عارف بزرگ ایران، در سال ۵۲۵ شهید شد.
ب: بعد از حروف اختصاری.
سال ۳۲۲ ق.م
ج: بعد از شماره ردیف.
۱. رضایت ۲. هدف
۴. دو نقطه (:)
الف: پس از نقل قول مستقیم.
فرزاد گفت: "دیگر هیچ‌وقت به آن خانه بر نمی‌گردم."
ب: پیش از بیان تفصیلی مطلبی که قبلاً خلاصه‌ای از آن گفته شده است.
آن سال برای من سال خوبی بود: در آزمون سراسری دانشگاه‌ها پذیرفته شده بودم.
ج: بعد از واژه‌ای که معنی‌اش در برابرش نوشته شده باشد.
صیف: تابستان
د: بعد از حروف ابجد برای استفاده از ترتیب.
الف: مورد یک
ب: مورد دو
۵. گیومه («»)
این نشانه برای آغاز و پایان سخن کسی غیر از نویسنده است؛ یا برای مشخص‌تر کردن و برجسته نشان دادن کلمه یا اصطلاحی خاص به کار می‌رود.
امیر مؤمنان می فرماید: «به دیدن یکدیگر روید تا یکدیگر را دوست داشته باشید و دست یکدیگر را بفشارید و به هم خشم نگیرید».
۶. نشانه سوال (؟)
الف: برای نشان دادن پرسش.
به چه می‌اندیشی؟
ب: برای نشان داد تردید و ابهام، در داخل پرانتز به کار می‌رود:
طبق آمار غیر رسمی، جمعیت تهران از مرز ده میلیون نفر (؟) گذشته است.
۷. نشان تعجب (!)
در پایان جمله‌هایی می‌آید که بیان کننده یکی از حالات خاص و شدید عاطفی یا نفسانی است؛ از قبیل: تعجب، تهدید، حسرت، آرزو و...
چه عجب! عجب آدم ریاکاری! وای بر من! ایست!
۸. خط فاصله (-)
الف: برای جدا کردن عبارت‌های توضیحی.
فردوسی -حماسه سرای بزرگ ایران- در سال ۳۲۹ ه.ق. به دنیا آمد.
ب: برای نشان مکالمه.
- الو!
- بله، بفرمایید!
- سلام!
ج: به جای حرف اضافه تا و به بین تاریخ‌ها، اعداد و کلمات.
دهه ۱۳۵۰ - ۱۳۴۰
قطار تهران-مشهد
۹. سه نقطه (...)
برای نشان دادن کلمات، عبارات و جمله‌های محذوف و یا افتادگی‌ها به کار می‌رود.
... به این دلیل بود که از ادامه این شیوه صرف نظر کردم.
میازار موری که...
۱۰. ستاره (*)
از این نشانه برای ارجاع دادن به زیرنویس استفاده می‌شود.
۱۱. پرانتز یا دو هلال ( )
الف: به معنی "یا" و "یعنی" به کار می‌رود و یا برای توضیح بیشتر کلام.
شاهکار نظامی گنجوی (خسرو و شیرین) را باید به دقّت خواند.
ب: وقتی که نویسنده بخواهد آگاهی‌های بیشتر (اطلاعات تکمیلی) به خواننده عرضه کند.
ابوالفضل بیهقی (۳۸۵-۴۷۰ ه.ق) استاد کم‌نظیر نثر می‌باشد.
۱۲. قلاب [ ]
برای تصحیح متون کهن و الحاق احتمالی که از نسخه بدل‌ها و از سوی مصحح اضافه می‌شود، مورد استفاده قرار گرفته و در بین قلاب قرار می‌گیرد.
و این [راه مسلمانی] راه خدای توست.