♦️درمان بیماری های دستگاه تناسلی ✍🏼 نسخه کوتاه درمان ناباروری در خانمها👇 یکی از عوامل مهم در درمان ناباروری تنظیم نبودن قاعدگی در خانم ها است درمان: 1⃣ جرجیر 2️⃣ حب البلسان 3️⃣ قراص (ترجیحا در فاصله شب ۱۱ تا ۱۴ قاعدگی مصرف شود) 4️⃣ ژل رویال و عسل و سیاهدانه 5️⃣ حجامت ساقین 6⃣ دستور اصلاح تغذیه 🛍 مشاوره طبّی و تهیه محصولات: 👉 🆔 @sniper_511 @teb1400islami

گیاه تباشیر درمان کیست ها

طریقه مصرف برای انواع کیستها عامل کیستها روغنهای امروزی هستند. .یک قاشق غذاخوری در حامل آن حل شده مصرف خوراکی و یا موضعی متناسب انجام می شود. گیاه تباشیر با آب پیاز برای کیست بیضه: پانصد گرم پیاز را در سه لیوان جوشانده تا یک لیوان باقی بماند و پس از صاف کردن بیست گرم تباشیر آسیاب شده در آن حل کرده و میل شود. شب موقع خواب مصرف شود. تباشیر با آب سداب برای کیست کلیه: دو قاشق غذاخوری سداب در دو لیوان آب جوشانده تا یک لیوان باقی بماند و پس از صاف کردن بیست گرم گیاه تباشیر آسیاب شده در آن حل کرده و میل شود. شب موقع خواب مصرف شود. گیاه تباشیر با آب ترب برای کیست کلیه: یک کیلو ترب سفید یا تربچه را در سه لیوان آب جوشانده تا یک لیوان باقی بماند و پس از صاف کردن بیست گرم تباشیر آسیاب شده در آن حل کرده و میل شود. شب موقع خواب مصرف شود. تباشیر با آب رازیانه برای کیست ریه ها و سینه: دو قاشق غذا خوری رازیانه در دو لیوان آب جوشنده تا یک لیوان بافی بماند پس از صاف کردن بیست گرم تباشیر آسیاب شده در آن حل کرده و میل شود. شب موقع خواب مصرف شود. گیاه تباشیر با آب زیره سیاه برای کیست: دو قاشق غذا خوری زیره سیاه در دو لیوان آب جوشنده تا یک لیوان بافی بماند پس از صاف کردن بیست گرم گیاه تباشیر آسیاب شده در آن حل کرده و میل شود. شب موقع خواب مصرف شود. تباشیر با آب مرزنجوش برای کیست سر و مغز: دو قاشق غذا خوری مرزنجوش در دو لیوان آب جوشنده تا یک لیوان بافی بماند پس از صاف کردن بیست گرم تباشیر آسیاب شده در آن حل کرده و میل شود. شب موقع خواب مصرف شود. گیاه تباشیر با آب سنا برای کیست کبد و صفرا: یک بسته سنا در یک لیوان آب جوش مانند چای به مدت ده دقیقه دم کرده و پس از صاف کردن بیست گرم تباشیر آسیاب شده در آن حل کرده و میل شود. شب موقع خواب مصرف شود. تباشیر با آب انجدان برای کیست زانو ها: دو قاشق غذا خوری انجدان در دو لیوان آب جوشنده تا یک لیوان بافی بماند پس از صاف کردن بیست گرم گیاه تباشیر آسیاب شده در آن حل کرده و میل شود. شب موقع خواب مصرف شود. تباشیر با آب کاسنی برای کیست کبد: دو قاشق غذا خوری کاسنی در دو لیوان آب جوشنده تا یک لیوان بافی بماند پس از صاف کردن بیست گرم گیاه تباشیر آسیاب شده در آن حل کرده و میل شود. شب موقع خواب مصرف شود. گیاه تباشیر با آب کاسنی و آب سداب برای کیست میان کبد و کلیه: دو قاشق غذا خوری کاسنی و سداب در دو لیوان آب جوشنده تا یک لیوان بافی بماند پس از صاف کردن بیست گرم تباشیر آسیاب شده در آن حل کرده و میل شود. شب موقع خواب مصرف شود. تباشیر با آب انیسون برای کیست پستان و سینه خانم ها: دو قاشق غذا خوری انیسون در دو لیوان آب جوشنده تا یک لیوان بافی بماند پس از صاف کردن بیست گرم تباشیر آسیاب شده در آن حل کرده و میل شود. شب موقع خواب مصرف شود. تباشیر با آب انار برای کیست دهان: بیست گرم گیاه تباشیر در یک لیوان آب انار حل کرده و میل شود. شب موقع خواب مصرف شود. >> نکته: همزمان با این دارو تباشیر با آب مرزنجوش نیز تجویز می شود. تباشیر با آب ولرم برای کیست معده: بیست گرم تباشر آسیاب شده در یک لیوان آب ولزم حل کرده و میل شود. تباشیر با جوشانده اذخر برای کیست تخمدان خصوصا رحم: تمام داروی اذخر بیست دقیقه در آب زیاد جوشانده و پس از سرد شدن بیست گرم گیاه تباشیر آسیاب شده در آن حل کرده و بانوان نیم ساعت و دوشیزگان چهل و پنج دقیقه در آن بنشینند. >> نکته :مقدار آب و شکل ظرف به گونه ای باشد که موقع نشستن آب تا ناف برسد. تباشیر با عسل: به اندازه سطح کیست تباشیر آسیاب شده با عسل مخلوط کرده و روی موضع مالیده شود. تباشیر با آب عسل برای کیست جاهای مختلف بدن که حامل ندارد: بیست گرم تباشیر آسیاب شده در یک لیوان آب عسل حل کرده و میل شود. شب موقع خواب مصرف شود. گیاه تباشیر با آب تره برای کیست طحال: بیست گرم تباشیر آسیاب شده در یک لیوان آب تره حل کرده و میل شود. شب موقع خواب مصرف شود. >> نکته:به دو شکل می توان آب تره تهیه کرد: ۱- سبزی تره را با چرخ کرده و یک لیوان از آن آب گرفت؛ ۲- پانصد گرم تره را در چهار لیوان آب جوشاند تا یک لیوان باقی بماند پس از صاف کردن با تباشیر مصرف شود. تباشیر با آب زردک برای کیست چشم و بیضه: بیست گرم گیاه تباشیر آسیاب شده در یک لیوان آب زردک (هویچ غیر فرنگی)حل کرده و میل شود. شب موقع خواب مصرف شود. گیاه تباشیر برای کیست ورم ها (مثل گلو و…): به اندازه لازم تباشیر روی موضع مورد نظر مالیده شود. >> نکته: زمانی که تباشیر به تنهایی تجویز شود مانند بالا عمل شود چه موضع سطح ظاهری بدن باشد و چه روی زبان و یا داخل دهان باشد.

خواص گیاهان دارویی

بادنجان، بادروج، بادرنجبویه، بادآور، بابونه، اوکالیپتوس، انیسون، انگور، انجیر، انبه، انار، اسفناج، اسطوخودوس، اسپند، ارزن، آویشن کوهی، آویشن، آلو، آلبالو، آفتابگردان، برنج، برگ بو، باقالا، بخور مریم

بادنجان امام صادق (ع) فرمود:« علیکم بالبادنجان البورانی، فانّه شفاء یؤمن البرص و المقلی بالزیت ». یعنی: بر شما باد بادنجان بورانی که شفایی است، از برص امان می دهد در حالی که مخلوط با روغن زیتون باشد. امام صادق (ع) فرمود:« اکثروا من البادنجان عند جذاذ النخل، فانّه شفاء من کل داء، یزید فی البهاء الوجه و یبین العروق و یزید فی ماء الصلب». یعنی: بادنجان را وقت بریدن شاخه های درخت خرما بخورید که شفاست از هردرد، روشنایی صورت را زیاد میکند و رگها را آشکار می سازد و آب پشت را می زداید. دانستنیهایی چند از بادنجان: برای رژیم لاغری مفید است، به شرط آنکه آبپز خورده شود. اشخاصی که مبتلا به ورم کلیه و درد مفاصل هستند بهتر است کمتر میل نمایند. بادنجان چون هنگام سرخ کردن زیاد روغن به خود جذب می کند هضم را مشکل می سازد و لذا برای کسانی که روده و معده حساس دارند، خوب نیست. بادنجان خام کرم کش است. خاصیت غذاییی بادنجان کم است، لینت می دهد و مدراست و اگر کاملاً نرسیده باشد دارای مقداری سولانین است،این ماده درساقه تاجریزی و برگ و میوۀ مرل نوار Morelle noere و در جوانه های سیب زمینی نیز یافت می شود وداروی آرام کنندۀ درد های معده، اعصاب و تسکین دهندۀ خارش اگزما ها و بیماریهای زیر جلدی است. مصرف آن ۵/۰ – ۲/۰ گرم به صورت قرص یا تزریقات زیر جلدی می باشد و بیش از این کشنده است. اگر بادنجان نارس زیاد خورده شود مسمومیت ایجاد می نماید. تخم بادنجان برای نزله و تنگی نفس خوب است ولی خود بادنجان برای بیماریهای پوستی ممنوع است. صد گرم آن ۲۸ کالری گرما ایجاد می کند، برای پرخورها و فشار خونیها، بیماران اولسری و خازیری مفید است. بادنجان دارای ۶/۹۲ درصد آب، ۲۷/۱ درصد پروتئین، ۲۴/۰ چربی، ۳۷/۵ گلوسید و ۹۷/۰ درصد مواد معدنی می باشد. آنچه از گیاهان گروه خانواده بادنجانیان اهمیت دارد، وجود الکالوئید های آنهاست که نیتروژنه آلی دارد. بادنجان از رازی: برای معده ای که غذا را نگه می دارد، خوب است، برای چشم و سر مضر است، خون سیاه کمی دربدن تولید می کند، از خوردن بادنجان بیماری بواسیر، لکه های جلدی قوبا، چشم درد و بیماریهای سوداوی عارض می گردد. سده کبد و طحال را می گشاید و چون با سرکه بپزند و بخورند دیگر ایجاد سر درد و چشم درد نمی کند و خاصیت معالجۀ سده کبد و طحال را در خود نگه می دارد، اگر پوست آن را بکنند و با روغن و سرکه یا روغن بادام بپزد تندی و تیزی او بر طرف می شود. تندی و تیزی بادنجان بریان شده با پوست و بدون روغن باقی می ماند همچنین بورانی آن اگر با پوست باشد باز اندکی تندی و تیزی خواهد داشت. بورانی برای معده هایی که غذا را نگاه می دارند سازگار است و برای محرورین و صاحبان جگر گرم و طحالهای بزرگ بادنجان پخته با سرکه بهتر است بطوری که سود آن بطور وضوح در مزاج آنان محسوس می گردد. بادنجان پوست کنده را اگربا روغن بادام و سرکه بجوشانند بهترین غذاست. امام صادق (ع) روایت کرده که فرمود: علی بن الحسین (ع) در برابرش بادنجان مخلوط با زیتون بود و از آن می خورد در حالی که چشمهایش درد می کرد، راوی عرض کرد یابن رسول الله (ص) از آن می خوری در حالی که آن آتش است ؟! فرمود:« ساکت باش. پدرم از جدّم روایت کرده که فرمود: بادنجان از پیه زمینی است و در همه چیز که واقع شود پاک و نظیف است ». روزی پیغمبر خدا (ص) در خانۀ جابر بود، بادنجان برایش آوردند. آن حضرت از آن می خورد، جابر گفت: در آن حرارت هست، فرمود: ساکت باش ای جابر، آن نخستین گیاهی است که به خدا ایمان آورده، آن را پاره پاره کنید و بپزید و زینت دهید و نرمش کنید که بر حکمت انسان می افزاید. امام صادق (ع) فرمود:« کلوا البادنجان، فانّه یذهب بالدّاء و لا داء له ». یعنی: بادنجان بخورید که درد را می برد و مرضی در آن نیست. در روایت دیگر امام صادق (ع) فرمود: « کلوا البادنجان، فانه جیّد للمرّه السوداء ». یعنی بادنجان بخورید که برای زهرۀ سیاه خوب است. سیّاری، از بعضی از بغدادیین، از ابی الحسن ثالث امام علی النّقی (ع) که فرمود: بادنجان را بخورید زیرا در وقت گرمی، گرم و در وقت سردی، سرد و در همۀ وقتها معتدل و در هر وقت خوب است. ابن ابی یغفور از امام صادق (ع) روایت می کند که فرمود: « کلوا البادنجان، فانّه شفاء من کلّ داء ». یعنی:« بادنجان بخورید که شفاست برای هر درد ». باز امام فرمود:« البادنجان جیّد للمرّه السوداء و لا یضر بالصفراء » یعنی بادنجان خوب است برای زهرۀ سیاه و به صفراء ضرری نمی رساند. امام صادق (ع) فرمود:« اذا ادرک الرطب و نضج العنب ذهب ضرر البادنجان ». یعنی: « وقتی خرما رسید و انگور خوردنی شد ضرر بادنجان از بین می رود ». توضیح: مقصود امام صادق (ع) شاید این باشد که وقتیس میوه های نام برده بوجود می آید ضرر بادنجان از بین می رود و یا هوا در این وقت در حد اعتدال می باشد. بادنجان در بیشتر اوقات کمک گ

وشت و بیشتر خورشت را بطور دلمه و کوکو، قیمه و… تأمین می نماید امّا این میوه گیاهی و به عبارت دیگر از خانوادۀ سبزیجات است و دارای هیدرات دو کربن، آلبومین،چربی و مواد معدنی می باشد و لذا برای مبتلایان به نقرس و قند نیز خوردن آن تجویز شده است. بادنجان دارای پتاسیم و کلسیم است و درجۀ قلیایی بدن را تأمین می کند و بر مبتلایان به فشار خون مفید می باشد. ویتامینهای ب ۱ و ب ۲ در آن موجود است. بادروج امام صادق (ع) فرمود:« حوک (بادروج) سبزی انبیاء است و درآن هشت خاصیت هست: غذا را هضم می کند، بند ها را باز می نماید، بوی بدرا پاک می گرداند، بر غذا اشتها می آورد، راه خون را آسان می سازد، از جذام خاطرجمع می نماید و موقعی که در درون آدمی برقرار گردید، مرض را از بین می برد ». ایوب بن نوح از کسی که بر سفرۀ ابی الحسن اول (ع) حاضر شده نقل کرده که آن حضرت بادروج (ریحان کوهی) خواست، فرمود:« دوست دارم غذا را با آن آغاز نمایم زیرا آن بندها را باز میکند و بر غذا اشتها می آورد و سل را می برد ». بعد فرمود:« باکی ندارم از اینکه پس از آن غذا بخورم در حالی که اول با آن غذا خوردم زیرا از مرض و ناراحتی نمی ترسم ». راوی می گوید پس از غذا باز برگهایی از آن را می خورد و به من نیز می داد و می فرمود: غذا را با آن ختم کن که غذای قبلی را هضم می کند و برای غذای بعدی اشتها می آورد و سنگینی را می برد و بوی بد و غیره را پاک می گرداند. پیغمبر خدا (ص): بادروج از گیاهان بهشت نامیده شده است. شعیری گفته: محبوبترین گیاه نزد رسول خدا (ص) بادروج بود. حماد بن عیسی گوید: از امام صادق (ع) دربارۀ حوک (بادروج) پرسیدند فرمود: آن دوست مردم است سپس فرمود: « انها تبخر والدّیدان تسرع الیها ». بادروج بخار می شود و کرمها به سوی آن به سرعت می آیند. امام باقر (ع) و امام صادق (ع) هر دو فرمودند: بادروج از آن ماست و جرجیر از آن بنی امیه است. علی بن ابی طالب (ع) از پیغمبر (ص) روایت می کند که فرمود: بادروج سبزی ما و سبزی پیامبران پیش از من است. من آن را دوست دارم و می خورم و ریشۀ آن ازبهشت است. بادروج معرب بادرو فارسی است و به سریانی جوکا و تباری و حوک خوانند. بادروج نوعی از ریحان است که به فارسی ریحان کوهی می نامند، برگش ریزه و ساقش مربع، پرشاخ و کم بوتر از ریحان، گلش مایل به سرخی و درمصر ریحان احمر می نامند و برّی و بستانی می باشد و خریفی است نه ربیعی. بادرنجویه این گیاه را به عربی مفرح القلب می گویند. دکتر نفیسی معروف به ناظم الأطباء، مؤلف پزشکی نامه در باب تسمیۀ بادرنگبویه می نویسد: اگر برگ این گیاه را بین انگشتان فشار دهید بوی بادرنگ (لیمو) می دهد. عرق این گیاه درگزیدگی عقرب، مار، زنبور و غیزه مفید است. جالینوس گیاه فرانسیون را از لحاظ خواص مشابه بادرنجبویه می داند.

انگور انگور میوۀ حیاتی، غذای کامل، شربت مقوی که به علت وجود اسید در آن، خاصیت ضد عفونی کننده نیز دارد. بچه های ضعیف و کم خون و بی اشتها را می توان به وسیله آن به نشاط و قدرت درآورد. زیرا مادۀ پتاسیم در آن وجود دارد. انگور دارای مواد نشاسته ای و مقدار زیادی ویتامین A,C,B1,BوPP است. انگور دارای خاصیت ادرار آور است و سموم بدن را دفع می کند. انگور برای همۀ افراد خوب است جز مبتلایان به دیابت، بیماری روده، معده و… دانشمندان گفته اند: انگور روی دستگاه های گوارشی و مجاری ادرار نقش مؤثری دارد. بقراط و گالی بر استعمال شیرۀ انگور در التهابات قسمتهای دستگاه گوارش اشاره کرده و در موارد درمانی چنی آن را تجویز کرده اند. بخصوص در ابتلای به ضعفهای عضلانی و استخوانی. متأسفانه برخی از افراد بجای اینکه انگور را در مواقع لزوم و صحت بدن بکار ببرند آن را به حالتی در می آورند و بکار می برند که عقل خدادادی را از بین می ب رند (شراب) و ضررهای فردی و اجتماعی و جسمی و روحی دارد. رسول خدا (ص) فرمود: «بهتری غذای شما نان است و بهترین میوه انگور » و فرمود: «خرما، انار و انگور از زیادی طینت و اصل آدم آفریده شده » و فرمود: «بهار امّت من هندوانه و انگور است». حضرت علی (ع) فرمود: انگور خورشت، میوه، غذا و حلواست». منصوربن یونس گوید: موسی بن جعفر (ع) فرمود:«سه چیز ضرر نمی رساند: انگور رازقی، نیشکر و سیب لبنانی». از امام رضا (ع) از پدرانش از رسول خدا (ص) که فرمودند:«انگور را دانه دانه بخورید که گوارا و هضم کننده می شود». «قال: شکی نوح الی الله الغم، فاوحی الله الیه ان یأکل العنب، فانه یذهب بالغم». پیغمبر (ص) فرمود: نوح (ع) به خدا شکایت نمود از غم و غصه، خدا به وی وحی نمود که انگور بخورد، زیرا انگور غصه را از بین می برد. دکتر چهرازی می گوید:« انگور مقدار زیادی پتاس و فلزات دیگر مثل آهک، منیزیم، آهن، منگنز، کلر، ید، ارسنیک، فسفر و سیلیس دارد و دارای ویتامینهای A,B,C است ». انگور ترشی خون و مایعات بدن را کم می کند، از سرطان جلوگیری می نماید و سموم بدن را خارج می سازد. انگور برای امراض قلبی سودمند است و برای بیمارانی که قادر به خوردن غذا نی ستند، سِرُمی است مقوی. از ترش کردن غذا، سوء هاضمه، خونریزی معده، پیدا شدن سنگ در کلیه و مثانه، مسمومیت جیوه و سرب، بعضی از امراض جلدی، بیماری سل، باد مفاصل از روماتیسم، امراض شریانی و وریدی، نقرس، فشار خون، زیاد شدن اوره در خون و… جلو گیری می نماید. به نقل معروف بن خربوذ از یک راوی، امیرالمؤمنین (ع) نان را با انگور می خورد. بکربن صالح در مرفوعۀ خود از امام صادق (ع) نقل می کند که پیامبری از پیامبران، به خدا از غم و حزن شکایت نمود، خداوند او را به خوردن انگور امر فرمود. و در روایتی از کتاب محاسن، آن پیغمبر نوح (ع) بود. و در روایتی این غم جهت دیدن استخوان پوسیده بود. ابی ایوب از امام صادق (ع) نقل می کند که آن حضرت فرمود: دو چیز با دست خورده می شود: انگورو انار. در روایتی امام باقر (ع) به پسرش امام صادق (ع) فرمود: انگور را دانه دانه بخور و فرمود: شفا در میوه ای است که رسیده باشد، چنانکه خداوند فرموده:« کلوا من ثمره اذا اثمر » یعنی از میوۀ درخت بخورید وقتی که برسد. در مکارم الاخلاق گوید: پیغمبر (ص) انگور را دانه دانه و گاهی از شاخه اش گرفته انگور را به طرف پائین می کشید و می خورد تا آنکه آبش مانند درّ از زیر پوستش ریخته می شد. انجیر قرآن کریم از برخی میوه ها نام برده که یکی از آن ها انجیر است، این مسأله نشان می دهد که چه حد با ارزش است. آنجا که فرمود:« والتین و الزیتون » سوگند به انجیر و زیتون. و خوشبختانه علم روز نیز به این واقعیت صحه گذارده و انجیر را از لحاظ تأمین سلامتی برای همه ضروری می داند. خواصی از انجیر: انجیر خشک کمتر از انجیر تازه ملین است. اما قدرت غذایی بیشتری دارد و مقوی کودکان و ناقهین از بیماران است، انجیر با حرارت نباید خشک شود بلکه باید بوسیله ی آفتاب باشد ا دیاستازهای انجیر فرصت یابند قند انجیر را زیاد نمایند. نسخه: 5-8 دانه انجیر خشک را از وسط نصف کرده روغن زیتون و چند قطره آبلیمو بیفزایند و صبح ناشتا بخورند وضع معده را مرتب می نماید. از جوشاندن انجیر در شیر شربتی بدست می آید که برای تحیکات گلو و مخاط دهان و تورم لثه خوب است. جوشانده پوست انجیر برای اسهالهای خونی و جوشانده شاخه های جوان انجیر در استسقاء اثر خوب دارد. نان و شیرینی که با انجیر هم اکنون در شمال آفریقا تهیه می شود، سابقه بسیار قدیمی دارد. هومر شاعر یونان از شخصی به نام تانتال نامی یاد می کند که زخم داشته و برای شفای زخمش انجیر بکار برده است. افلاطون به قدری انجیر را دوست داشت که بعضی انجیر را دوست فیلسوفان نامیدند. سقراط انجیر را رسانندۀ مواد نافع و دافع مواد مضر می دانسته، جالینوس رژیم مخصوصی از انج

یر برای پهلوانان منظور داشته است. به پهلوانان ر وم و یونان قدیم انجیر داده می شد. «پلین» گیاه شناس رومی از ۲۹ انجیر نام می برد. انجیر برای بیماران قندی و کسانی که زیاد چاق هستند. در اختلالات گوارشی مصرفش ممنوع است. کسانی که یبوست دارند، ورزشکارند، ضعف و پیری دارند. کودکان نیز می توانند انجیر بخورند. انجیر را باید چون از درخت چیده شد، خورد زیرا انجیر زود تخمیر می شود. خیساندن انجیرهای خشک (۵-۱۰ عدد) در آب تمیز یا روغن زیتون در صبحانه مصرف نمودن به مدت دو ماه بنابر عقایدی بهترین درمان یبوست و خشکی مزاج است. از شیرۀ انجیر می توان به عنوان قند طبیعی جهت کودکان استفاده نمود، زیرا انجیر دارای تمام خواص قندهای طبیعی است. وجود مقدار زیادی فسفر در انجیر در پرورش هوش و حافظه نقش مؤثری دارد. از طرفی دیگر انجیر چون سرشار از آهن و کلسیم است برای سلامتی کودکان ضعیف و کم خون توصیه می شود. ارزش غذایی انجیر: انجیر دارای ارزش غذاییی نسبتاً خوب است. دارای قند، مواد پروتئیک، نشاسته، مواد چرب، سلولز، مواد معدنی و آب می باشد (مواد پروتئینی ۸/۰ درصد). از لحاظ موادی که دارد غذای خوبی بوده و در شیرینی سازی و غیره موارد استعمال دارد. ارزش غذایی انجیر خشک به مراتب بیشتر از انجیر تازه است، زیرا مقدار زیادی آب را که ارزش غذایی ندارد از دست داده است و با کم شدن نسبت مواد غیر مؤثر است ارزش غذایی آن بالا رفته است. از انجیر الکل، قهوه و سایر کالاهای تجارتی تهیه می نمایند. صد گرم انجیر ۸۰ کالری حرارت ایجاد می نماید. خواص دارویی انجیر: درخت انجیر دارای پاپایین papaine و لاتکس Latex می باشد که بعضی از انواع آن را ترشح می کند و دارای یک نوع آنزیم است که خاصیت ضد کرم قوی دارد (آنزیم مذکور روی تریکو سفال و تری شین مؤثر بوده و لاتکس تازه خیلی مؤثر است).< /P> ابی ذر گوید: انجیر برای رسول خدا (ص) هدیه آورده بودند، آن حضرت به اصحاب خود فرمود: بخورید، اگر بگویم میوه ای از بهشت نازل شده، آن انجیر است چون میوۀ بدون دانه است. انجیر بواسیر را قطع می کند و برای نقرس مفید است. و در حدیث آمده:« هر کس بخواهد دلش رقیق و نرم شود همواره انجیر بخورد» و در حدیث دیگر وارد شده که رسول خدا (ص) فرمود: انجیر را خشک و تر بخورید که جماع را می افزاید، بواسیر را قطع می نماید، برای نقرس و سردی درون مفید است. « قال: اکل التین امان من القولنج و اکل السفرجل یذهب ظلمه البصر » خوردن انجیر امان است از قولنج و خوردن به، تاریکی چشم را از بین می برد. انجیر و زخم کبد: & lt;/o:p> ثمالی از ابی جعفر (ع) نقل می کند که وقتی پادشاه قبطی خروج کرد و خواست بیت المقدس را خراب کند، مردم به اطراف حزقیل پیغمبر جمع شده به وی شکوه نمودند، حزقیل وقت شب با خدا مناجات کرد، خداوند به رئیس هوا وحی کرد که نفوس و ارواح آنان را بگیرد و همگی مردند، حزقیل بر قوم خود این موضوع را خبر داد، آنها بیرون رفتند دیدند همۀ آنها مرده اند، اما عُجب و خود پسندی بر حزقیل عارض شد و با خود فکر کرد که سلیمان پیغمبر (ص) بیش از من فضیلتی ندارد چون بر من نیز اختیارهوا داده شد. در این حال زخمی برکبد حزقیل عارض شد و او را اذیت نمود، با خدا مناجات و خشوع کرد و روی خاکستر نشست، خداوند بر وی وحی نمود که شیرۀ انجیر را بگیر و از بیرون بر سینۀ خود بمال، حزقیل چنین کرد و خوب شد. در مخزن الأدویه آمده است: انجیر ملطف، محلل، جالی قوی، صرع را نافع، کثیرالغذاتر از سایر میوه ها، سریع الانحدار، مسکّن حرارت، تشنگی، معرّق، ملیّن طبع، مسهل به رفق، کاسر قوّت غضبی، مبرد دل و مسمن بدن است. خصوصاً اگر چهل صباح با قدری انیسون تناول نمایند، جهت خفقان، سرفه، درد سینه، خشونت قصبه الریه، تقویت کبد، رفع سده، ورم طحال، بواسیر، عسر البول مفید است. با بادام و پسته جهت اصلاح بدنهای ضعیف، زیاد کردن عقل، جوهر دماغ و با مغز گردو جهت امان از سموم قتاله وبا سداب، نائب مناب تریاق و چون ناشتا بخورند مجاری غذا را گشاد کند و بدن را فربه سازد. خوردن آن پیش از طعام تلیین بطن نماید. و چون بر طبع مکروه آید سکنجبین با آن بنوشند و ان جیر خشک، ملطف و در جمیع افعال ضعیف تر از تازه آن، معطش، ثقیل، ملین طبع و دافع مواد عفنه به طرف جلد است. لهذا زیادی آن مولد شپش و جهت فالج، وجع ظهر، تقطیرالبول، نافع و منعظ است به سبب گرم کردن آن گرده را، با زوفای خشک جهت تنقیۀ فضول سینه، سرفۀ کهنه، و اوجاع مزمنۀ ریه، با مغز گردو جهت معتادین به قولنج و صاحبان یبوست طبع مفید است. چون انجیر را در سرکه انگوری قند نُه روز بخیسانند و هر روز ۵ عدد آن را با قدری سرکۀ آن بنوشند و بعضی را کوبیده ضماد نمایند جهت تحلیل سپرز مجرب دانسته اند و چون با مساوی آن مغز گردو کوبیده روزی بیست مثقال آن را بخورند باالخاصیه اطلاق می نماید و مجرب است. مضر جگر ضعیف، مصلحش گردو، صعتر انیسون و مصلح آن

انجیر تازه سکنجبین، شربت ترنج و ریباس می باشد. آنچه در تحفه حکیم مومن آمده است مختصری تفاوت دارد و لازم به تکرار نیست. انجیر و روایات: امام ابی الحسن رضا (ع) فرمود: اجیر بوی دهان را می برد، استخوان را محکم می کند، موی را می رویاند، درد را می برد که با آن احتیاجی بر دوایی نداشته باشد. در ر وایتی دیگر چنین است:« یشدّ الفم و العظم ». یعنی: دهان و استخوان را محکم می نماید. باز در روایتی دیگر امام رضا (ع) فرمود:« هو جید للقولنج ». یعنی انجیر برای قولنج خوب است. باز امام باقر (ع) که از امرالمؤمنین (ع) فرمود: انجیر را بخورید که برای قولنج نافع است. ولی گوشت ماهی را کم بخورید، که بدن را از بین می برد و بلغم را زیاد می نماید و نفس و روح را غلیظ می کند. امیرالمؤمنین (ع) فرمود:« اکل التّین یلیّن السدد و هو نافع لریاح القولنج ». خوردن انجیر سده های بدن را نرم می کند. برای بادهای قولنج مفید است. بعد فرمود: شبها ا ز آن کم بخورید. دانشمندان طب می گویند: انجیر مزاج را لینت می دهد، دملهای چرکین را درمان می کند، شیرابۀ آن را اگر به ریشۀ دندان بمالند درد را ساکت می نماید. انجیر غذای نرم، لطیف و دارویی بی ضرر و سودمند است. شربت آن با روغن بادام مسهل خوبی برای اطفال است. این میوه سینه را نرم و مضمضۀ آن لثه ها را محکم می نماید، حرارت و تشنگی را تسکین می کند، عرق را زیاد نموده، سموم و چربی بدن را با عرق بیرون می آورد. دکتر جزایری گوید: « انجیر کبد را تقویت نموده، ورم طحال را فرو می نشاند و خوردن آن با گردو مقاومت بدن را در برابر سموم بالا می برد، بوی بد دهان را از بین می برد. نسخه: سوختۀ میوۀ آن با روغن، خضابی است که موهای سفید را مشکی می نماید ».