. + لابد حالا هر چه حرف بوده را گفته‌اند. از مظلومیت اهواز. از تیرهای سرد نشسته بر داغی رگ مردها، زن‌ها و کودک‌ها. از رژه‌ منظم و دست‌‌های هماهنگ گردان، که با هم بالا می‌رفت و پایین می‌آمد، سر رو به جایگاه بود و شعارهای یک‌صدای الله اکبر و رگبار ناگهانی. لابد از کودکی با شلوار زرد هم گفته‌اند که خیره شده بر روی ژ-3 ی سربازی تنها یا از ترس درجه‌دارهای پنهان شده در جویی خشک. و از خون، خون پاک رفیق‌های ما، که ریخته بر آسفالت تازه جارو خورده‌ی اهواز و راه افتاده به جنوب، همان‌طور که همیشه، و سایه سنگین نبودن‌شان، بغض شده، بغضی تلخ و گس، بر گلوی ما که دیگر توان فریاد ندارد. و شاید گفته باشند از مادری که توی تاریک و روشن صبح، سربازش را به آغوش کشیده، قربان قد و بالاش رفته، دختر زیبای همسایه را برایش زیر سر گرفته و حالا غرق تصاویری است مهیب و تکان دهنده و به دلش افتاده که دیگر، پسرش به خانه نمی‌آید. من، اما امروز می‌خواهم از دلبری بگویم. از دلبریِ دو پیشاهنگ ترسیده، که بدن تیرخورده دخترکی چادری را به دوش می‌کشیدند. از شهامت سرباز گروه موسیقی، که ساکسیفونش را نینداخته، اما با دست‌ دیگرش، هوای زنی ترسیده را دارد. یا شجاعت آن سرگرد ارتشی که دست زنی میانسال را گرفته، بادست‌کش‌های سفید و از روی مچ. که مبادا حلال خدا حرام شود و می‌دواندش به سمتی امن. و یک سرباز سپاهی، پسربچه‌ای در آغوش می‌گریزد از مهلکه و دیگری، جان دختر بچه‌ای با مانتوی #قرمز را به خون خودش و به انتظار خانواده‌اش ترجیح می‌دهد. اینجا دیگر درجه‌ها ارزشی ندارند. جنسیت‌ها. قبیله‌ها. نجات، در وحدت است. در کنار هم بودن. این روزها، ما بیش‌تر از همیشه به یکدیگر نیاز داریم. به ماندن پای هم. به مهربان‌تر شدن. به گذشتن از خود برای دیگری. به لبخند. امید. آرامش. من، امروز بیش‌تر از همیشه به زینب(ع) فکر می‌کنم که ایستاده بود بالای قتلگاه و شمر، تیغ می‌کشید بر گلوی تشنه‌ی حسین(ع) و بعد، سرهای عزیزانش را دید بر نیزه، اما فرمود «و لا رایت الا جمیلا.» #مرتضى_برزگر #اهواز

مامانده ایم و یک سوال بی پاسخ!!!! آن ظالمان و زورگویان کجا رفتند؟؟؟؟ 🔸تیم #فوتبال پرسپولیس توانست قهرمان جام حذفی فوتبال ایران شود؛ مبارک است. این تیم حدود یک ماه پیش و در لیگ برتر فوتبال هم به مقام قهرمانی رسید. معمولا در فضای فوتبال ایران، هر تیمی ببرد تیم بازنده می‌گوید که حق ما ضایع شده و یا هر تیمی قهرمان شود، رقبایش می‌گویند، از آن تیم حمایت شده تا قهرمان شود. 🔸ماجرا درباره #پرسپولیس اما کمی عجیب‌تر است و این نکته عجیب به یک اظهار نظر باز می‌گردد. #یحیی_گل‌محمدی سرمربی پرسپولیس، در بهمن‌ماه سال گذشته یعنی درست در روزهایی که آشوب‌ها، آرامش را از کشور گرفته بودند و برخی او را به دلیل مواضعش، قهرمان خطاب می‌کردند گفت: «اراده این است که ما #قهرمان نشویم، چون من سرمربی تیم هستم. 🔸جای تاسف دارد برای کسانی که تصمیم گرفتند این اتفاق برای پرسپولیس بیفتد. یک سری چیزها بین پرسپولیس و مردم است که نمی‌توانید از این تیم بگیرید. شاید #جام را بگیرید اما شرف و غیرت و مردانگی تیم را نمی‌توانید بگیرید. مردم پشتش هستند، این تیم حکومتی نیست و مردمی است. حالا بزنید و بکوبید اما همه چیز مشخص است برای #مردم. » 🔸پیش‌تر هم #امیر_قلعه‌نویی وقتی هدایت گل‌گهر سیرجان را برعهده داشت گفته بود: «در این چهل‌سال تنها چیزی که ندیدیم عدالت بود و فقط ظلم بود و ظلم بود و ظلم» حالا حدود پنج ماه از آن اظهارنظر یحیی گل‌محمدی گذشته و پرسپولیس دو قهرمانی به دست آورده است. که حتما بخش عمده این قهرمانی‌ها علاوه بر تلاش بازیکنان پرسپولیس مدیون یحیی گل‌محمدی است. 🔸امیرقلعه‌نویی هم یکسال بعد از آن اظهارنظر سرمربی تیم ملی فوتبال شد؛ انتخابی که مخالفانش بیشتر از موافقانش بود؛ اما فارغ از رنگ‌ها و #قرمز و #آبی‌ ها، افکار عمومی مانده و یک سوال؛ آن کسانی که یحیی گل‌محمدی می‌گفت قرار نیست بگذارند پرسپولیس قهرمان شود چه کسانی بودند؟ واقعی بودند یا تخیلی؟ پس این دو قهرمانی پرسپولیس چطور به دست آمد؟ آن ظلم‌هایی که قلعه‌نویی می‌گفت علیه او روا می‌دارند چرا وقتی قرار بود به عنوان سرمربی تیم ملی انتخاب شود، اعمال نشدند؟ 🔸و یک سوال اساسی‌تر؛ ماجرا چیست که هرکسی به خود اجازه می‌دهد این چنین و بدون در نظر گرفتن تبعات حرف‌هایش، دیگران را متهم کند و آخر سر جشنی بگیرد و همه چیز را به وادی فراموشی بسپارد؟ ✍حسین‌دارابی 🇮🇷 تحلیل سیاسی و جنگ نرم http://eitaa.com/joinchat/1560084480C6ad9c44032