eitaa logo
تحلیلگر ۵۷
6.4هزار دنبال‌کننده
14.5هزار عکس
12هزار ویدیو
151 فایل
اینجا داغ‌ترین تحلیل‌های سیاسی و انقلابی رو می‌بینید. ارسال سوژه و تبادل👇 @Sardar69
مشاهده در ایتا
دانلود
! به نام ، به کام ! اخیرا عناصر وابسته به جبهه و اعتدال در با انتشار رقم حوزه های علمیه و بزرگنمایی آن، با افکار عمومی نسبت به این مساله و سیاه نمایی علیه و ، مقدمات ایجاد های کاذب را فراهم کردند تا هم بتوانند پایگاه اجتماعی از دست رفته خود را بازسازی کنند و هم از پاسخگویی به مردم نسبت به افتضاح اقتصادی و سیاسی دولت مطلوبشان فرار کنند. اما حقیقت ماجرای بودجه حوزه علمیه چیست؟ در این مقایسه مغرضانه، بودجه حوزه علمیه با ها و برخی نهادهای خاص مقایسه شده و نسبت به بالا بودن حوزه علمیه نسبت به این نهادها انتقاد شده است. جالب اینجاست که در این ، به عنوان مثال، بودجه کل حوزه های علمیه کشور با تنها یک دانشگاه مقایسه شده نه با بودجه تمام دانشگاه ها! مثلا گفته شده که بودجه از بودجه دانشگاه تهران بیشتر است در حالی که تعداد کل طلاب کشور نسبت به تعداد دانشجویان دانشگاه تهران، چندین برابر است و اساسا اگر هم بنا بر مقایسه باشد باید بودجه به نسبت کل دانشجویان با کل طلاب باشد نه بودجه یک دانشگاه با بودجه کل حوزه های علمیه کشور! و یا مثلا بودجه فلان بنیاد بیماری های خاص و یا بودجه جنگلبانی با بودجه حوزه مقایسه شده که اساسا چنین ای کاملا است زیرا دامنه فعالیت حوزه و روحانیت نه تنها در کل کشور و با تمامی جمعیت کشور است بلکه تقریبا در همه پنج قاره جهان در حال فعالیت است، لذا اساسا چنین مقایسه ای کاملا بوده و صرفا با اهداف سیاسی صورت می گیرد. از طرف دیگر جنس فعالیت حوزه و روحانیت با جنس فعالیت نهادهای دیگر از جمله دانشگاه کاملا متفاوت است. مثلا یک در هنگام تحصیل و تا قبل از فارغ التحصیلی، تقریبا هیچ عملکرد و فایده ای که به نوعی بازگشت هزینه ای برای او شده است باشد ندارد و زمانی هم که فارغ التحصیل شد و مثلا به عنوان کارمند دولت مشغول به کار شد در مقابل کار خود پول دریافت می کند و نسبت به هزینه ای که در دوران تحصیل برای او شده است کاری نمی کند، اما در مورد طلاب و روحانیون، قضیه متفاوت است، معمولا از همان سال های نخستین تحصیل حوزوی در میان مردم مشغول فعالیت های دینی و فرهنگی می شوند و اغلب یا پولی دریافت نمی کنند و یا با پول های بسیار ناچیز، این فعالیت ها را انجام می دهند، یعنی طلاب و از همان سال های نخستین طلبگی، در روند فرهنگی و اعتقادی و سیاسی در کشور کاملا موثرند و در پاکسازی جامعه از بزهکاری و تزریق روحیه دینی و کسب و کار درمیان مردم بسیار موثرند که اگر دولت می خواست از طریق ادارات عریض و طویل فرهنگی خود مثل وزارت ارشاد چنین کاری کند باید چندین برابر بودجه حوزه هزینه می کرد. از طرف دیگر، جنس تحصیلات حوزوی طوریست که همزمان که مشغول خدمت رسانی در عرصه های دینی و فرهنگی است باید به تحصیلات و مطالعات خود بطور پیوسته ادامه دهد تا بتواند لحظه به لحظه به لحاظ اطلاعات و عملکرد، غنی تر شده و موثرتر باشد لذا طلاب به طور معمول نمی توانند در شغل خاص دیگری مشغول شوند و باید مدت طولانی در سنگر علم آموزی باشند و تعداد  اندکی از طلاب وارد های رسمی می شوند. لذا حوزه و روحانیت برخلاف بسیاری نهادهای دولتی دیگر، چندین برابر بودجه هزینه شده، برای دولت و کشور دارند. بودن بودجه دریافتی حوزه در مقابل عملکرد و هزینه فایده ای که دارد با یک مقایسه ساده نسبت به بودجه های سرسام آور برخی علمی و فرهنگی کشور قابل درک است، مثلا بودجه کل وزارت علوم و دانشگاه ها و نهادهای وابسته شان با بودجه حوزه علمیه مقایسه شود تا حقیقت ماجرا روشن شود. بودجه نهاد ریاست جمهوری و برخی دوستان و های دولت بماند ... •┈┈••••✾•🌿🌺🌿•✾•••┈┈• ☑️ @tahlilgar57
در همین راستا «بی‌بی‌سی فارسی» مستندی به نام « » منتشر و با استفاده از یک سند محرمانه سعی کرده حقیقت وقایع دوران را نزد مخاطب مخدوش کند. ماجرای این مستند حول محور محتویات یک نوار کاست می‌چرخد که حاوی مشروح جلسه‌ای انتقادی در آذرماه سال ۶۳ میان برخی کارکنان تهران و «محسن رضایی» به عنوان فرمانده کل سپاه است. این مستند بدنبال القای فرماندهان ارشد سپاه، بی‌توجهی آنان به تلفات نیروی انسانی، باندی بودن، نابلد بودن و در نهایت تخریب وجهه امام راحل و تدبیرهای نظام برای اداره جنگ است. درباره این اما؛ نکات مهمی وجود دارد که در ادامه بدان خواهیم پرداخت: مبنای مستند مذکور مجموعه‌ای از اظهارات است که اساسا برای مخاطب امکان آن وجود ندارد. نفس آن جلسه یک بحث محرمانه خانوادگی در داخل بدنه سپاه بوده و طبعا برای افراد عادی بیرون از آن جلسه به دلیل ندانستن زمینه اصلی ماجرا و وقایع قبل و بعد از آن ممکن است سوالات و ابهامات زیادی را ایجاد کند. این مستند بدون اشاره به شرایط کشور در آن زمان نتیجه دلخواه خود را می‌گیرد در حالیکه باید توجه داشت که ایران بلافاصله پس از مورد تهاجم نظامی قرار گرفت و طبیعی بود که جوانان انقلابی و انقلاب نمی‌توانستند به بهانه ضعف تبحر نظامی‌ شاهد تجاوز بیگانه و اشغال کشور باشند. این مستند عمدا به مشخصات فکری ـ عقیدتی و چند بودن منتقدین آن روزهای فرماندهی سپاه اشاره‌ای نمی‌کند در حالیکه آنان را می‌توان در چهار دسته تقسیم کرد: ۱. رزمندگانی که ناراحت، خسته و گله‌مند از رخدادهای عملیات بودند و از سر دغدغه انتقاد می‌کردند لذا با ورود حضرت به ماجرا تمکین کرده و در عملیات بعدی شرکت کرده و شهید شدند. ۲. منتسبین به بیت آقای که معتقد بودند فرماندهان سپاه اعتقادی به ایشان بعنوان قائم مقام رهبری ندارند و این مسئله را یک انحراف از مسیر انقلاب می‌پنداشتند. ۳. کسانی که از همان ابتدا، گزینه دیگری برای فرماندهی در ذهن داشتند و اساسا محسن رضایی را لایق فرماندهی کل سپاه نمی‌دانستند. ۴. عناصر مسئله‌داری که کاملا به تحریک آن سه دسته می‌پرداختند و بعدا هم مسیرشان از انقلاب و نظام جدا شد مانند «اکبر گنجی». این مستند در حالی سعی می‌کند اصل برگزاری چنین جلسه‌ و بروز چنین انتقاداتی را به عنوان یک نقطه در دوران و نشانه‌ای بر خودکامگی فرماندهان القاء کند که اتفاقا این مسئله نشان‌دهنده عمق خلوص و سعه‌صدر فرماندهان و رویکرد اقناعی آنها بوده که در دنیا مشابه ندارد. این مستند تلاش دارد با استناد به حرف چند رزمنده که منطقا به لحاظ مباحث حفاظتی از حضور فرماندهان در خط مقدم بی‌خبر بوده‌اند، این‌گونه کند که فرماندهان با خوش‌نشینی در مقرهای ستادی، نیروهای عادی را به کشتن می‌داده‌اند، در حالیکه فرماندهان زیادی در تمام رده‌ها اعم از ، گردان، تیپ، لشگر، قرارگاه و ستاد به درجه رفیع شهادت نائل شدند. این مستند ضمن طرح این مسائل سعی می‌کند حلقه وصلی میان تحولات آن دوره با امروز برقرار کرده و خلف صالح امام خمینی (رض) را نیز تحت‌الشعاع و گرایشات سیاسی عنوان کند تا از این رهگذر ضمن ایجاد خدشه به آن مقطع پر فروغ از تاریخ انقلاب، ذهن مخاطب را نسبت به رهبری ایشان دچار مسئله کند. سعی می‌کند مدیریت قاطع امام خمینی (رض) در این ماجرا را خدشه‌دار کند، در حالی که ایشان در کسوت فرماندهی مدبر که در حال اداره جنگی گسترده است اجازه تضعیف جنگ و فرماندهان یکی از اصلی‌ترین ارکان آن یعنی سپاه را نمی دهد. ┄┅═══✼📩✼═══┅┄ ☑️ @tahlilgar57