🔹آیت الله حائری شیرازی🔹 🔸 استخدام در دولت، توکل انسان را کم می کند🔸 کسی که ماهیانه، حقوق یا شهریه می‌گیرد و خودش را به دولت می‌فروشد و با آن ارتزاق می‌کند، چشمش به دست دولت است، نه خدا. این فرد چطور می‌تواند با تمام وجود، چشمش به دست خدا باشد؟ اما هنگامی که ثمرۀ کار خودش را دید، از خدا می‌خواهد که به او توفیق کار بیشتر بدهد. می‌گوید من تلاش می‌کنم این نخواست، یکی دیگر. اما کسی که می‌گوید اگر دولت نخواست برای او کار بکنم، بعد چه می‌شود؟ چنین فردی از نظر اعتقادات تحلیل می‌رود. یک فردی در جملۀ اول وصیت‌نامه‌اش نوشت: «پسرانم را توصیه می‌کنم که در شغل #نوکری وارد نشوند!» نوکری یعنی استخدام دولت شدن! جوری باش اگر یک روز خواستند با تو تسویه‌ حساب کنند، نترسی! می‌گوید روزیِ خودت را دست کسی نده که هر روز بلرزی که بیرونم می‌کنند یا چه کسی در رأس کار هست و چه کسی نیست؟ روزیِ کم با حفظ استقلال، به انسان شخصیت و عزت می‌دهد. روزی فراوان ولی مصرفی بودن، وابستگی انسان را سنگین می‌کند.