«این مردم» مقصر نیستند! از دیشب که دوباره در حال تجربه‌ی تلخ هوای مه‌آلود ورزقان شدیم تا همین حالا، تحلیل و خبرهای فراوانی خواندم و نوشتم که «مقصر کیست»؟! مقصر این انتقام‌نگرفتن‌ها! مقصر این پالس‌های ضعف و ذلت! مقصر ناهماهنگی میدان و دیپلماسی! مقصر نامعلوم‌بودن وضعیت سید! مقصر وضع موجود! و از همه مهم‌تر مقصر عمل‌نکردن به اوامر «ولیّ‌جامعه»! برای یافتن مقصر به افراد و جریانات و احزاب و سیاسیون رسیدم اما به «این مردم» نرسیدم! «این مردمی» که بارها و بارها با «انتخاب‌شان» همراه نبودم و «منتخب‌شان» را نقد کردم! «این مردم» بدون آنکه برای‌شان عظمت و جایگاه تاریخی و اسلامی و ملی «انقلاب» «تبیین» شود، ۸ سال جنگ را تاب‌آوردند! «این مردم» بدون اینکه شبهات ناجوانمردانه‌ی فتنه‌گران در سال ۸۸ برای‌شان «تبیین» شود، ۹ دی را آفریدند! «این مردم» بدون آنکه ثمرات فراوان مقاومت و زیان‌های خانمان‌سوز سازش برای‌شان «تبیین» شود، سال‌ها بر مشکلات معیشتی دوام آوردند! «این مردم» با آنکه سال‌هاست در یک جنگ تمام‌عیار شناختی و در یک غرقاب مهلک مجازی یکه و تنها رها شده‌اند، اما پای تابوت حاج‌قاسم و سیدابراهیم و هنیه، اشک‌ها ریختند! «این مردم» چه باید می‌کردند که نکردند؟! «این مردم مقصر نیستند»؛ بلکه مقصر اصلی، «پدرخوانده‌های متکبر» از جناح‌های مختلف کشور هستند که هیچ‌گاه این مردم را باور نکردند! مقصر «مدیران کارنابلد و پرمدعایی» هستند که سال‌های سال با توجه‌نکردن به فرامین «امام‌جامعه» نان «این مردم» را آجر کردند! مقصر «خواص بی‌خاصیتی» هستند که سالیان سال در برابر فرمان صریح و شفاف «امام‌خامنه‌ای» مبنی بر «جهاد فوری و قطعی تبیین»، به‌جای «تبیین و روشنگری» در میان «این مردم»، از ترس جان و نان و عنوان‌شان، سکوت منفعت‌طلبانه اختیار کردند! «این مردم» کماکان بصیرت و مقاومت و عزت‌شان یک سروگردن از «خواص و مدیران و پدرخواندگان بی‌خاصیت» بالاتر است. به خدا قسم اگر خدای‌ناکرده جنگی اتفاق بیافتد، خواهیم دید که «این مردم» چگونه برای اعتلای پرچم ایران اسلامی دوباره حماسه‌ها خواهند سرود. ✍عباس بابائی ۷ مهر ۱۴۰۳ #عباس‌بابائی🇮🇷عضویت👇 https://eitaa.com/joinchat/1473183921Ce6dfe307ec

ترقه‌بازی یا حرمت‌شکنی؟! ساعت ۴:۵۰ دقیقه‌ی دیشب با صدای پدافند هوایی بیدار شدم! عجب تجربه‌ی جدیدی بود. بلافاصله پنجره را باز کردم و آسمان را نگاه کردم؛ اما دیگر خبری نبود. گیجی خواب با هیجان جنگ در حال جنگ بود و حس عجیبی ایجاد کرده بود. حس آتشین خشم هم به آنها افزوده شد! صدای اذان صبح در کشاکش احساسات متلاطم، مثل صدای اذانی بود که ابراهیم حاتمی‌کیا چه خوب در فیلم «چ» جانمایی کرده‌بود؛ آرام‌بخش و روح‌افزا. صبح باید بچه‌ها را می‌بردم مدرسه؛ امروز زودتر از هر روز رفتیم. احساس کردم خیابان‌ها و اتوبان‌ها خلوت‌تر از هر روز است؛ حتما الان جاده‌های شمال حسابی شلوغ است! اما در راه برگشت بود که متوجه شدم نه تنها هیچ تغییری در زندگی روزمره تهران اتفاق نیفتاده بلکه ترافیک لعنتی، لعنتی‌تر از روزهای قبل شده‌بود! از همان لحظات نخست، مسأله‌ای ذهنم را درگیر کرد که هرچه زمان گذشت، بیشتر آزارم داد: شهادت حاج‌قاسم هرچند نقطه‌ی عطفی در تحولات منطقه بود، اما برای ما بسیار تلخ بود و جبران‌ناپذیر. اما حمله‌ی اسرائیل به سفارت ایران در سوریه چه بسا از آن بزرگ‌تر بود؛ چون حمله به خاک‌مان بود و یک اعلام جنگ واقعی. ترور مهمانی عزیز در خاک کشورمان یقیناً از حمله به سفارت بالاتر بود؛ هم حریم‌مان نقض شد و هم مهمان‌مان شهید شد! شهادت سیدحسن اما از همه‌ی آنها بزرگ‌تر بود! شهیدی که همه‌ی عالم می‌دانستند که خودش را سرباز آقا می‌داند و جنوب لبنان را خط‌مقدم ایران! نگاهم این است که حمله‌ی دیشب هرچند به ظاهر طرفی نبست، اما از همه‌ی آنها بزرگ‌تر است! حریم ام‌القرای جبهه‌ی مقاومت از سال ۶۷ تا دیشب در حصن حصینی بود و کسی جرأت نکرده بود خراشی بر آن بیاندازد! حتی بوش پسر و ترامپ دیوانه با همه‌ی هارت‌وپورت‌شان این جسارت را مرتکب نشده بودند! اسرائیل حرام‌زاده این حریم مقدس را شکست. اگر این توالیِ حملات توسط «سگ هار آمریکا» ادامه یابد، مراحل بعدی چه خواهد بود؟! خدا می‌داند که از همان لحظه‌‌ی شنیدن صدای پدافندمان، جمله‌ی حکیمانه‌ی «امام‌مان» در گوش جانم زنگ می‌خورد که «اگر آنها یکی بزنند، ده تا خواهند خورد» و غیر از عمل به این جمله‌ی الهی و علوی و حسینی، هیچ اقدامی برای این رژیم وحشی و کودک‌کش بازدارنده نیست. ✍عباس بابائی ۵ آبان ۱۴۰۳ 🇮🇷#عباس‌بابائی||عضوشوید👇 https://eitaa.com/joinchat/1473183921Ce6dfe307ec