حس و حال معنوی یا #تجربه_دینی هر کدام از ما در لحظات و آناتی از زندگی حسی معنوی را درک کرده ایم که با هیچ چیز قابل مقایسه نیست. این حس معنوی ممکن است در یک سفر زیارتی در حرم ائمه معصومین یا امام زادگان بزرگوار باشد یا در مجلس روضه در ایام محرم و یا مراسمات مذهبی در شب قدر و ... گاهی هم ممکن است چند رکعت نماز در یک مسجد انسان را سرشار از حس نشاط و انرژی معنوی بکند. ماه رمضان و محرم بیشترین زمانی است که ما این حس و حال را درک می کنیم حتی آمار هم نشان می دهد تخلفات و دزدی ها و شرارت ها در این ماه ها کمتر است. خاطره ای شنیدم که فرمانده ناجا این آمار را در یکی از کشور های خارجی بیان می کند و رییس پلیس آنجا می گوید:"در این دو ماه چه می کنید؟ خوب توی ده ماه دیگر هم همان کار ها را انجام دهید." سوال اینجاست که حس و حال معنوی آیا درنگی است برای تخلیه آلام روزمره و اندکی کسب آرامش و مثل مخدر و آرامش بخش است؟ یا این حس و حال باید سر منشائی باشد برای تحول و تغییر و دگرگونی و تلاش برای تقرب به خدا در روزها و مراحل بعدی در زندگی؟ نگاه سکولاریستی و حداقلی که به دنبال #حال_خوب است به هر قیمتی از این حس و حال معنوی جهت تخلیه و کاستن از بار عذاب وجدان و پرداختن دوباره به زندگی مادی و احیانا کم فروشی ها و خیانت ها و شرارت هاست که زر ورقی از جنس دنیای مدرن امروزی گرفته و مردم است. خیریه ها در کشور های غربی و سفیران صلح هالیوودی دقیقا همین کارکرد را دارند. اما حرکت امام حسین یک حرکت تخدیری و انفعالی نبود بلکه یک حرک اصلاحی و پرتکاپو برای ایجاد تحول در جامعه از جنس #امر_بمعروف و #نهی_از_منکر بود تا جامعه را به سمت اجرای احکام الهی و دوری از معصیت سوق دهد .حکومت الهی را به جای حاکمیت شیطان و طاغوت گسترش دهد. مجلس روضه و هیئت هم باید محلی باشد برای ترویج #تفکر_دینی و پیاده سازی #احکام_الهی در جامعه به همین دلیل از گذشته منبر رکن اساسی مجالس روضه بوده است. @talabe_rahi