✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#سلمان_محمدی (ره)» روز جمعه، ١۴٠٢/٠۶/٠٣         ✍️ مناسبت روز: امروز طبق نظر مشهور سالروز رحلت حضرت #سلمان_فارسی (ره)، صحابی مشهور پیامبر خدا و یار صدیق امیرالمؤمنین (ع) است؛ لذا سخن امروز را با سلام و صلوات به روح بلند حضرت سلمان آغاز می‌نمائیم؛ سلمان فارسی، ایرانی‌الاصل و ابتدا پیرو حضرت زرتشت بوده‌ و در نوجوانی پیرو حضرت مسیح (ع) می‌شود و پس از اطلاع از ظهور پیامبری الهی در سرزمین عرب‌ به حجاز مهاجرت می‌نماید؛ اما در مسیر به دست قبیله بنی‌کلب، اسیر و به بردگی گرفته شده و به مردی از بنی‌قریظه فروخته می‌شود و همراه او به مدینه می‌رود؛ ایشان در مدينه، پیامبر اکرم (ص) را دیدار کرده و به اسلام ایمان می‌آورد؛ رسول اکرم (ص)، نیز او را آزاد کرده و «سلمان» نامیدند؛ نام ایرانی سلمان، «روزبه» بوده؛ و مکان تولد ایشان طبق نظر مشهور، روستای جی در منطقه اصفهان بوده است؛ (الطبقات الکبری، ج۴، ص۵۶) سلمان فارسی از صحابه‌ی بزرگ و از مشاورین امین پیامبر اسلام (ص) بوده و در جنگ‌های صدر اسلام حضور مؤثر داشته و طبق تاریخ پس از غزوه خندق، هیچ جنگی از ایشان فوت نشده است؛ طرح زیرکانه کندن خندق دور شهر مدینه در جنگ احزاب و همچنین ساخت منجنیق در نبرد طائف از پیشنهادات نظامی این مسلمان ایرانی بوده است. طبق روایات شیعه و اهل‌سنت، حضرت سلمان، از مخالفان جریان سقیفه بوده و به همراه مقداد، ابوذر، عبادة بن صامت، ابوالهیثم بن تیهان، حذیفه و عمار پس از این که از واقعه سقیفه خبردار شدند، در شب، دور هم جمع شدند تا مجدداً امر خلافت را در شورایی متشکل از مهاجرین بررسی کنند. (شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج۱، ص۲۲۰) حضرت سلمان، احتجاجات فراوانی در مخالفت با واقعه سقیفه دارند، چنانچه بلاذری در انساب الاشراف، ج۱، ص۵۹۱، از قول ایشان چنین آورده: «لَو بايَعوا عَلِيّا لَأَكَلوا مِن فَوقِهِم و مِن تَحتِ أرجُلِهِم: «اگر با علی (ع) بیعت می‌کردند، برکت از آسمان و زمین بر مردم روی می‌آورد» پیامبر اکرم (ص) و اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) به ایشان علاقه ویژه‌ای داشتند و سخنان بسیاری درباره حضرت سلمان فرموده‌اند که مشهورترین این روایت از پیامبر خداست که فرمودند: «سلمان منا اهل البیت»؛ چنانچه شیخ مفید در صفحه ۳۴۱ کتاب الاختصاص، چنین نقل کرده که: «روزی سلمان فارسی وارد مسجد شد و حاضرین به احترام‌ او بلند شده و در صدر مجلس جایش دادند؛ عمر بن خطاب به بهانه عجمیت و عرب نبودن سلمان، بر این کار حاضرین خرده گرفت و اعتراض کرد؛ پیامبر (ص) با دیدن این صحنه بر منبر رفتند و ضمن اشاره به اینکه انسان‌ها از نظر نژاد و رنگ پوست بر هم برتری ندارند، فرمودند: «سلمان از ما اهل بیت است». همین حدیث نبوی به قول دیگری در کتب اهل‌سنت نیز نقل شده، که بر اساس این روایت در روزهایی که مهاجران و انصار در حال کندن خندق برای مقابله با سپاه احزاب بودند بر سر سلمان فارسی که مردی دانشمند و قدرتمند بود و طراحی و نظارت بر اجرای حفر خندق را برعهده داشت، اختلاف و بحث می‌کردند و هر کدام از آنها، حضرت سلمان را منتسب به خود می‌کردند؛ در این میان، پیامبر(ص) به مهاجرین و انصار فرمودند: سلمان (نه از شما و نه از دیگری است، بلکه) از ما اهل بیت است. (الطبقات الکبری، ج۴، ص۶۲) البته در منابع اهل سنت، سخنان دیگری نیز از پیامبر اکرم (ص) در فضیلت حضرت سلمان نقل شده است؛ از جمله سخنانی که پیامبر (ص)، بهشت را مشتاق علی، عمار و سلمان دانستند و یا حدیثی که بر اساس آن خداوند، پیامبر (ص) را مکلف به دوست داشتن علی، سلمان، مقداد و ابوذر کرده است. (انساب الاشراف، ص۱۲۳) در منابع شیعی نیز روایات فراوانی از اهل‌بیت (ع) در ستایش حضرت سلمان نقل شده و ایشان را از شیعیان نخستین و استواران در دین، معرفی نموده‌اند؛ از جمله این روایات، سخنی از امیرالمؤمنین (ع) است که سلمان، ابوذر، عمار و مقداد را از افرادی دانسته‌اند که خداوند به برکت وجود آنان به مردم روزی می‌دهد. (الخصال شیخ صدوق، ص۳۶۱) آن حضرت همچنین سلمان را دارای علم اول و آخر دانسته‌اند. (تاریخ مدینه دمشق، ج۲۱، ص۴۲۱) همچنین در روایت آمده که در مجلسی در حضور امام صادق (ع) از سلمان فارسی سخن به میان آمد؛ پس حضرت فرمودند: نگویید «سلمان فارسی»؛ بلکه بگویید: «سلمان محمدی»؛ چرا که وی یکی از خاندان ما اهل بیت است. (اختیار معرفة الرجال، ج۱، ص۵۴) حضرت سلمان (ره) عمری بسیار طولانی داشته که برخی مورخین تا ۳۵۰ سال نیز ذکر کرده‌اند و پس از وفات ایشان در مدائن، امیرالمؤمنین (ع) از مدینه به آنجا رفتند و «سلمان محمدی» را شخصاً آماده و دفن نمودند. (بحارالانوار، ج۲۲، ص۳۸۰) ✍️ روحش شاد، یادش گرامی، نامش جاودان و راهش پررهرو باد.

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#مصطفای_امام_و_امت»        روز دوشنبه، ١۴٠٢/٠٨/٠١ مناسبت روز: امروز، طبق روزشمار شمسی، سالروز شهادت مظلومانه آیت‌الله سید مصطفی خمینی (ره) فرزند ارشد امام راحل در سال ١٣۵۶ شمسی است که متأسفانه ملت ایران کمتر با شخصیت و خدمات ارزشمند این عالم مجاهد آشنا هستند لذا سخن امروز را به این موضوع اختصاص داده و با سلام و صلوات به روح بلند «مصطفای امام و امت» آغاز می‌کنیم؛ سید مصطفی خمینی در ٢١ آذر ١٣٠٩ در خانه علم و اجتهاد دیده به جهان گشود؛ او از همان سنین کودکی تحت تأثیر خانواده و محیط مذهبی و علمی خانه قرار گرفته و پس از طی آموزش‌های اولیه مرسوم در مکتب‌خانه‌ها در سن ١۵ سالگی به حوزه علمیه قم وارد شد و به فراگیری علوم و تحصیلات حوزوی پرداخت و پس از ١٢ سال تلاش و کوشش مضاعف و با استعداد بسیار خوب در سن ٢٧ سالگی به درجه اجتهاد نایل شد؛ سید مصطفی با تأثیرپذیری از حوزه علمیه قم و شخصیت و دیدگاه‌های حضرت امام‌، در کنار تحصیل علم به فعالیت‌های سیاسی نیز روی آورد و با شروع نهضت امام امت به طور جدی، وارد صحنه مبارزات شد و در مقاطع مختلف نهضت همواره یار و یاور امام راحل و مبلّغ انقلاب اسلامی بود که همین امر منجر به دستگیری و تبعید ایشان به ترکیه و پیوستن به پدر شد؛ اما باز هم نظام شاهنشاهی ایران نتوانست حضور این پدر و پسر را در ترکیه تحمل کند، لذا یک سال پس از تبعید حاج آقا مصطفی، ایشان را همراه با حضرت امام در ١٣ مهر ماه ١٣۴۴ شمسی به عراق تبعید نمودند؛ حکومت شاهنشاهی ایران به خوبی دریافته بود که حاج آقا مصطفی مانند کوهی استوار پشت امام امت و در برابر آنها ایستاده است و از تهدیدها و تبعیدها خم به ابرو نمی‌آورد؛ بلکه پیوسته پنجه در پنجه آنان افکنده و برای شکستشان کمر همت بسته است؛ لذا درصدد ترور آن عالم مجاهد برآمدند و حاج آقا مصطفی را پس از ۴٧ سال زندگی پربرکت، سرانجام در سحرگاه یکشنبه اول آبان ماه ١٣۵۶ شمسی به صورت مرموز و مظلومانه و با سم در منزل خود به شهادت رساندند که البته به‌گونه‌ای صحنه‌سازی نمودند که گویی ایشان با مرگ طبیعی از دنیا رفته‌اند؛ اما طبق گفته پزشکان معالج آثار مسمومیت از ابتدا در بدن ایشان کاملا مشهود بود! پیکر سید مصطفی، پس از تشییع باشکوه و اقامه نماز توسط آیت الله العظمی خویی، در اتاقی در ضلع شرقی ایوان طلای حرم امیرالمومنین (ع) دفن شد. امام خمینی (ره) بعد از شهادت فرزند گرامیشان در پیامی کوتاهی نوشتند: «در روز یکشنبه نهم ذی‌القعده الحرام ۱۳۹۷ مصطفی خمینی، نور بصرم و مُهجه قلبم دار فانی را وداع کرد و به جوار رحمت حق تعالی رهسپار شد؛ اللهم ارحمه واغفرله و أسکنه‌الجنة بحق اولیائک الطاهرین علیهم الصلوة والسلام». امام چند روز بعد در سخنرانی روز دهم آبان ۱۳۵۶ در نجف اشرف، درگذشت سید مصطفی را از الطاف خفیه الهی دانستند! حوزه علمیه نجف از روز شهادت حاج آقا مصطفی تا روز دهم آبان، به مدت ده روز تعطیل شد و با رسیدن خبر شهادت ایشان به شهر مقدس قم، حوزه علمیه این شهر نیز تعطیل شد و علما و فضلای حوزه علمیه و مردم مؤمن مجالس عزاداری و سوگواری را از همان شب در مسجد اعظم آغاز نمودند؛ پس از قم، خبر به دیگر استان‌ها و شهرهای مختلف کشور رسید و در بسیاری از آنها نیز مراسمات بزرگداشت فرزند ارشد امام با اعلام حمایت از نهضت اسلامی و مخالفت علنی با رژیم پهلوی برگزار شد؛ شهادت حاج آقا مصطفی در رسانه‏‌ها و مطبوعات داخلی و خارجی نیز بازتاب‌ گسترده‌ای داشت و هر کدام به گونه‌ای این خبر را منتشر کردند؛ اما رسانه‏‌ها و مطبوعات داخلی وابسته به رژیم شاهنشاهی، سعی در پنهان کردن واقعیت نموده و دلیل رحلت حاج آقا مصطفی را سکته قلبی عنوان کردند که البته با اعلامیه‏‌ جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، واقعیت از چشمان واقع بین ایرانیان پنهان نماند و همگان به ژرفای این فاجعه پی بردند و همانطور که امام فرمودند این شهادت از الطاف خفیه الهی بود و به نهضت اسلامی ایران، جان تازه‌ای بخشید و آن را به انقلابی فراگیر تبدیل کرد، به‌صورتی که پس از ١۵ ماه منجر به سقوط رژیم ٢۵٠٠ ساله شاهنشاهی در ایران شد. ✍️ و سخن امروز را به کلام گهربار رهبر معظم انقلاب در دیدار با دست‌اندرکاران کنگره بزرگداشت آیت‌اللّه سیّد مصطفی خمینی (ره) به پایان می‌بریم که فرمودند: «مرحوم حاج سید مصطفی خمینی از لحاظ استعداد و جرئت علمی، تهذیب نفس، شجاعت و منش مبارزاتی انسانی ممتاز بود... یعنی واقعاً اینکه امام فرمودند: امید آینده‌ی اسلام بود، این به‌خاطر جامعیّت این آدم بود... خداوند ان‌شاءالله درجات ایشان و درجات امام بزرگوار را عالی کند و به ما توفیق بدهد تا ان‌شاءالله بیشتر بتوانیم این شخصیّت‌های باعظمت را بشناسیم...» (١٣٩۶/۰۷/۳۰) ‏‪+98 915 831 1860‬‏

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «حضرت #عیسی (ع) پیام‌آور خوبی‌ها» روز دوشنبه ١۴٠٢/١٠/٠۴ مناسبت روز: امروز سالروز میلاد حضرت #عیسی (ع)، پیامبر اولوالعزم الهی، و یار و یاور امام زمان (عج) است، لذا به همین مناسبت روزبرگ امروز را به گوشه‌ای از سیره‌ی گفتاری و رفتاری این پیامبر بزرگ الهی از دیدگاه روایات اسلامی اختصاص می‌دهیم: 1️⃣ «زهد حضرت #مسیح (ع)»: یکی از ویژگی‌های اخلاقی حضرت عیسی(ع)، زهد آن پیامبر الهی است؛ ایشان همواره خود را از تشریفات و زیبایی‌های فریبنده دنیا دور نگه داشته و کارهای خود را به عهده دیگران واگذار نکرده و می‌فرمودند: «خادم من دستانم؛ مرکبم پاهایم؛ فرشم زمین، و بالشم سنگ است؛ در زمستان، خورشید، مرا گرم خواهد کرد؛ و چراغ شب‌هایم ماه است؛ لباسم پشمینه؛ و میوه و سبزیجاتم، چیزهایی است که زمین برای حیوانات و چارپایان رویاند است؛ وقتی می‌خوابم چیزی ندارم و وقتی بیدار می‌شوم نیز چیزی ندارم، ولی کسی ثروتمندتر از من روی زمین وجود ندارد (چون خدا را دارم)» [إرشاد القلوب إلى الصواب، ج١، ص١۵٨] همچنین امیرالمؤمنین (ع) درباره‌ی ساده‌زیستی ایشان فرمودند: «بالشت حضرت عیسی (ع) سنگ؛ لباسش خشن؛ غذایش ساده؛ خورشتش گرسنگی؛ و چراغش در شب، ماه بود...» [نهج البلاغه، ص٢٢٧] 2️⃣ «تواضع و خدمت به مخلوقات»: حضرت عیسی (ع) همه مخلوقات را برابر و از یک سرچشمه‌ی الهی می‌دانستند، و به همین دلیل با تمامی هم‌نوعان و هم‌کیشان و حتی حیوانات، مهربان بودند و از آنها دستگیری می‌کردند؛ تا جایی که نقل شده: وقتی حضرت با حواریون به ساحل دریا رسیدند، قرصی از نان که سهم غذای ایشان بود را به دریا انداختند و وقتی حواریون گفتند: آن نان قوت شما بود، چرا آن را در دریا افکندید؟! حضرت جواب فرمودند: «آن‌را برای یکی از حیوانات دریایی هدیه کردم، چون ثواب این کار بسیار بزرگ است» [الکافی، ج۴، ص٩] 3️⃣ «افسوس نخوردن برای دنیا»: حضرت مسیح (ع) همواره بر زندگی و سعادتمندی در دنیا تأکید داشتند، اما اهمیت آن در مقابل زندگی اخروی انسان را بسیار ناچیز می‌دانستند؛ از این‌رو، به حواریون می‌فرمودند: «وقتی دینتان سالم مانده، به خاطر از دست دادن دنیا، تأسف نخورید؛ همان‌طوری که اهل دنیا وقتی دنیایشان سالم باشد، به خاطر از دست رفتن دینشان تأسف نمی‌خورند» [امالی شیخ صدوق، ص۴٩۶]و همچنین می‌فرمودند: «دنیا پُل است، از آن عبور کنید و آن‌ را (زیاد) آباد نکنید (که به آن دل ببندید» [الخصال شیخ صدوق، ج١، ص۶۵] 4️⃣ «بیان آثار شوم خصلت‌های مذموم»: یکی از وظایف پیامبران الهی که مأموریت هدایت مردم را برعهده داشتند، بیان آثار شوم خصلت‌های منفی است تا مردم را از کارهای ناپسند حذر دهند؛ چنانچه در این زمینه حضرت عیسی (ع) به مردم می‌فرمودند: «هر کس که غم و ناراحتی‌اش زیاد باشد، بدنش بیمار می‌شود؛ و هر کس که اخلاقش بد باشد، خودش را عذاب می‌دهد؛ و هر کس که زیاد حرف می‌زند، خطاهایش زیاد می‌شود؛ و هر کس که دروغ بگوید، بی‌ارزش می‌شود؛ و هر کس که با مردم گلاویز شود، مروتش از بین می‌رود...» [همان،ص۵۴٣] همچنین امام صادق(ع) دراین‌باره فرموده‌اند: «حضرت مسیح (ع) دائماً می‌فرمود: در غیر یاد خدا، زیاد سخن نگوئید؛ زيرا کسانی که زیاد حرف می‌زنند، دل‌هایشان دچار قساوت شده ولی خودشان نمی‌دانند» [الکافی، ج٢، ص١١۴] ✍️ و بالاخره سخن امروز را با کلام ارزشمند دیگری از حضرت عیسی مسیح (ع) به پایان می‌بریم که فرمودند: «با کسی همنشینی کنید که با دیدنش به یاد خدا بیفتید و با سخن گفتنش، علم شما را افزایش دهد و با اعمالش، شما را به آخرت ترغیب کند» [الکافی، ج١، ص٣٩] 🌱🌷{°طلبه عصر ظهور°}🌷🌱 @talabeasrezohoor1

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «حضرت #عیسی (ع) پیام‌آور خوبی‌ها» روز دوشنبه ١۴٠٢/١٠/٠۴ مناسبت روز: امروز سالروز میلاد حضرت #عیسی (ع)، پیامبر اولوالعزم الهی، و یار و یاور امام زمان (عج) است، لذا به همین مناسبت روزبرگ امروز را به گوشه‌ای از سیره‌ی گفتاری و رفتاری این پیامبر بزرگ الهی از دیدگاه روایات اسلامی اختصاص می‌دهیم: 1️⃣ «زهد حضرت #مسیح (ع)»: یکی از ویژگی‌های اخلاقی حضرت عیسی(ع)، زهد آن پیامبر الهی است؛ ایشان همواره خود را از تشریفات و زیبایی‌های فریبنده دنیا دور نگه داشته و کارهای خود را به عهده دیگران واگذار نکرده و می‌فرمودند: «خادم من دستانم؛ مرکبم پاهایم؛ فرشم زمین، و بالشم سنگ است؛ در زمستان، خورشید، مرا گرم خواهد کرد؛ و چراغ شب‌هایم ماه است؛ لباسم پشمینه؛ و میوه و سبزیجاتم، چیزهایی است که زمین برای حیوانات و چارپایان رویاند است؛ وقتی می‌خوابم چیزی ندارم و وقتی بیدار می‌شوم نیز چیزی ندارم، ولی کسی ثروتمندتر از من روی زمین وجود ندارد (چون خدا را دارم)» [إرشاد القلوب إلى الصواب، ج١، ص١۵٨] همچنین امیرالمؤمنین (ع) درباره‌ی ساده‌زیستی ایشان فرمودند: «بالشت حضرت عیسی (ع) سنگ؛ لباسش خشن؛ غذایش ساده؛ خورشتش گرسنگی؛ و چراغش در شب، ماه بود...» [نهج البلاغه، ص٢٢٧] 2️⃣ «تواضع و خدمت به مخلوقات»: حضرت عیسی (ع) همه مخلوقات را برابر و از یک سرچشمه‌ی الهی می‌دانستند، و به همین دلیل با تمامی هم‌نوعان و هم‌کیشان و حتی حیوانات، مهربان بودند و از آنها دستگیری می‌کردند؛ تا جایی که نقل شده: وقتی حضرت با حواریون به ساحل دریا رسیدند، قرصی از نان که سهم غذای ایشان بود را به دریا انداختند و وقتی حواریون گفتند: آن نان قوت شما بود، چرا آن را در دریا افکندید؟! حضرت جواب فرمودند: «آن‌را برای یکی از حیوانات دریایی هدیه کردم، چون ثواب این کار بسیار بزرگ است» [الکافی، ج۴، ص٩] 3️⃣ «افسوس نخوردن برای دنیا»: حضرت مسیح (ع) همواره بر زندگی و سعادتمندی در دنیا تأکید داشتند، اما اهمیت آن در مقابل زندگی اخروی انسان را بسیار ناچیز می‌دانستند؛ از این‌رو، به حواریون می‌فرمودند: «وقتی دینتان سالم مانده، به خاطر از دست دادن دنیا، تأسف نخورید؛ همان‌طوری که اهل دنیا وقتی دنیایشان سالم باشد، به خاطر از دست رفتن دینشان تأسف نمی‌خورند» [امالی شیخ صدوق، ص۴٩۶]و همچنین می‌فرمودند: «دنیا پُل است، از آن عبور کنید و آن‌ را (زیاد) آباد نکنید (که به آن دل ببندید» [الخصال شیخ صدوق، ج١، ص۶۵] 4️⃣ «بیان آثار شوم خصلت‌های مذموم»: یکی از وظایف پیامبران الهی که مأموریت هدایت مردم را برعهده داشتند، بیان آثار شوم خصلت‌های منفی است تا مردم را از کارهای ناپسند حذر دهند؛ چنانچه در این زمینه حضرت عیسی (ع) به مردم می‌فرمودند: «هر کس که غم و ناراحتی‌اش زیاد باشد، بدنش بیمار می‌شود؛ و هر کس که اخلاقش بد باشد، خودش را عذاب می‌دهد؛ و هر کس که زیاد حرف می‌زند، خطاهایش زیاد می‌شود؛ و هر کس که دروغ بگوید، بی‌ارزش می‌شود؛ و هر کس که با مردم گلاویز شود، مروتش از بین می‌رود...» [همان،ص۵۴٣] همچنین امام صادق(ع) دراین‌باره فرموده‌اند: «حضرت مسیح (ع) دائماً می‌فرمود: در غیر یاد خدا، زیاد سخن نگوئید؛ زيرا کسانی که زیاد حرف می‌زنند، دل‌هایشان دچار قساوت شده ولی خودشان نمی‌دانند» [الکافی، ج٢، ص١١۴] ✍️ و بالاخره سخن امروز را با کلام ارزشمند دیگری از حضرت عیسی مسیح (ع) به پایان می‌بریم که فرمودند: «با کسی همنشینی کنید که با دیدنش به یاد خدا بیفتید و با سخن گفتنش، علم شما را افزایش دهد و با اعمالش، شما را به آخرت ترغیب کند» [الکافی، ج١، ص٣٩] 🌱🌷{°طلبه عصر ظهور°}🌷🌱 @talabeasrezohoor1

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#مولود_کعبه» روز چهارشنبه ١۴٠٢/١١/٠۴ مناسبت روز: امشب، شب ولادت باسعادت مولی الموحدین، امام المتقین، یَعسوب‌ُ الدّين، حَبْل‌ُالله المتین، لنگر آسمان و زمین، حضرت #امیرالمؤمنین #علی (ع) است؛ لذا ضمن عرض تبریک و تهنیت، سخن امروز را با سلام و صلوات بر محمد و آل محمد آغاز می‌نمائیم؛ ولادت حضرت علی (ع) در سال ۳۰ عام‌الفيل و در شهر مکّه معظمه، و در داخل خانه خدا واقع گردیده و این فضیلت بزرگ یعنی تولد در خانه کعبه، تفضل ویژه الهی است که خداوند متعال، تنها آن را به علی‌بن ابیطالب (ع) کرامت نموده است و نه پیش از ایشان و نه پس از آن حضرت، برای هیچ کسی، حتی انبیاء بزرگ الهی چنین فضیلتی پدید نیامده است که شرح ماجرا در روایت چنین آمده: «روزی عباس بن عبدالمطلّب با گروهی از بنی‌هاشم و جماعتی از قبیله بنی‌العزی در برابر خانه کعبه نشسته بودند، ناگاه حضرت فاطمه بنت اسد (س) وارد شدند، در حالی که ٩ ماهه، باردار بودند و ناگهان درد زایمان ایشان را فرا گرفت؛ پس در برابر خانه کعبه ایستاده و نظر به جانب آسمان افکنده و فرمودند: پروردگارا! من ایمان آورده‌ام به تو و به هر پیامبر و رسولی که فرستاده‌ای و به هر کتابی که نازل گردانیده‌ای و تصدیق کرده‌ام سخنان جدم حضرت ابراهیم خلیل (ع) را که خانه کعبه را بنا کرده است، پس درخواست می‌کنم از تو به حق این خانه و به حق آن کسی که این خانه را بنا کرده است و به حق این فرزندی که در شکم من است و با من سخن می‌گوید و به سخن گفتن خود مونس من گردیده است و یقین دارم که او یکی از آیات جلال و عظمت تو است که آسان کنی بر من ولادت این مولود را؛ جناب عباس و برخی دیگر از صحابه شهادت داده‌اند که ناگاه دیوار خانه‌ی خدا شکافته شد و فاطمه از آن شکاف داخل شد و دیوار دوباره به هم پیوست؛ پس آنها سعی کردند تا درب خانه خدا را بگشایند و وارد شوند، اما گشوده نشد و حضرت فاطمه بنت اسد (س) سه روز درون کعبه بودند و اهل مکه در کوچه‌ها و بازارها این ماجرای شگفت‌انگیز را نقل می‌کردند و همه منتظر بودند تا این‌که در روز چهارم، مشاهده نمودند که دوباره همان موضع از دیوار کعبه شکافته شد و فاطمه بنت اسد (س) از آن بیرون آمد در حالی که نوزادی را در دست خویش داشته و فرمودند: «ای مردم! به درستی که حق تعالی برگزید مرا از میان خلق خود و فضیلت داد مرا بر زنان برگزیده‌ای که پیش از من بوده‌اند! زیرا که حق تعالی... مریم دختر عمران را برگزید و ولادت حضرت عیسی (ع) را بر او آسان گردانید، ولی او را در بیابانی که درخت خشک را جنباند و رطب تازه از آن درخت فرو ریخت، قرار داد! در حالی که مرا بر آن‌ها فضیلت داد، چنانچه من، فرزندم را در میان خانه برگزیده‌ی خدا به دنیا آوردم و سه روز در آن خانه‌ی محترم میهمان بودم و از میوه‌ها و طعام‌های بهشتی تناول کردم و چون خواستم که بیرون آیم، هاتفی از غیب مرا ندا کرد که: ای فاطمه! این فرزند بزرگوار را «علی» نام بگذار...» (منتهى الآمال، ج١، ص٣۴٨) ولادت امیرالمؤمنین (ع) در کعبه نه تنها از ديدگاه علمای بزرگ شيعه، قطعی و متواتر و اجماعی می‌باشد و بزرگانی چون شیخ مفید، سید رضی، شیخ طوسی، طبرسی و... بر این فضیلت بزرگ تأکید نموده‌اند، بلکه بسیاری از علماء و مورخین اهل سنت نیز در کتب خود به آن اشاره و حتی برخی از آن‌ها، ادعای تواتر کرده‌اند، شخصیت‌هایی همچون: حاكم نيشابوری، سبط بن جوزی، حلبی شافعی، فاکهی مکی، آلوسی، ابن صباغ مالكی، گنجی شافعی، مسعودی، زرندی و..؛ چنانچه آقا بزرگ تهرانی در جلد ١۵ موسوعه الذرية، در این زمینه به ۲۲ کتاب از کتب معتبر اهل سنت، اشاره نموده است؛ ✍️ با این وجود، متأسفانه وهابیت و دشمنان اهل‌بیت (ع) که همیشه به دنبال پنهان کردن فضائل بی‌شمار حضرت علی (ع) بوده‌اند، سعی کرده‌اند با مطرح نمودن برخی شبهات بی‌اساس، به هر صورت ممکن این فضلیت قطعی حضرت را زیر سؤال برده، و آن را انکار، و یا حداقل کم‌رنگ و بی ارزش جلوه دهند، تا جایی که حتی خانه خدا را بتکده نامیده‌اند!!! اما ظاهراً آنها فراموش کرده‌اند که اولاً اگر کسی منکر یک گزاره و روایت تاریخی مستند شود، باید برای آن دلیل و سند بیاورد و ثانیاً فضائل بی‌شمار امیرالمؤمنین (ع)، منحصر به تولد در کعبه نبوده! و آن‌چنان واضح و مُبرهن است که طبق روایات اهل‌سنت، از پيامبر اكرم (ص) نقل شده که فرمودند: «اگر تمام درختان قلم، و تمام درياها مركب شوند و تمام جنیان نويسنده، و تمام بشر حساب‌گر شوند، باز هم نمی‌توانند فضائل علی (ع) را بشمارند» (مناقب خوارزمی، ص۳۲؛ كفاية الطالب گنجی شافعی، ص۱۵۱؛ فرائد السمطين جوینی، ج۱، ص۱۶، التذكره ابن جوزی، ص۸ و...) كتاب فضل تو را آب بحر كافی نيست كه تر كنم سرانگشت و صفحه بشمارم...

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#مدافع_ولایت» روز چهارشنبه ١۴٠٢/١١/٢۵ مناسبت روز: چهارمین روز از ماه شعبان المعظم برابر با سالروز ولادت با سعادت #قمربنی‌هاشم (ع) و «#روز_جانباز» است، لذا ضمن گرامیداشت مقام بلند جانبازان و ایثارگران انقلاب اسلامی، این روز فرخنده را به همه‌ی مسلمانان جهان تبریک و تهنیت عرض نموده و سخن امروز را با سلام و صلوات به روح بلند حضرت #عباس (ع) آغاز می‌نمائیم‌؛ #عباس‌ بن‌ علی‌ بن‌ ابیطالب (ع) اولین فرزند حضرت #ام‌البنین (س) و حضرت #امیرالمؤمنین (ع) است که مهمترین فراز زندگی ایشان حضور در حماسه کربلا و حمایت از حضرت سیدالشهداء (ع) و شهادت در روز عاشورا است؛ اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع)، مقام بسیار بالایی برای حضرت #اباالفضل (ع) قائل بودند، چنانچه امام سجاد (ع) فرمودند: «إنَّ لِعَمِیَّ العَباسْ دَرَجَهً یَغبِطُهُ بِهَا جَمیعُ الشُّهَداء یُومَ القِیامَه...»: «برای عمویم عباس جایگاهی است که تمام شهدا در روز قیامت، به مقام و درجه‌ی ایشان غبطه می‌خورند» (أمالی صدوق، ص۴۶۳) همچنین آن حضرت در کلام گهربار دیگری فرمودند: «خداوند عمویم عباس را رحمت کند که ایثار کرد و خود را به سختی افکند و در راه برادرش جانبازی کرد، تا آن‌که دست‌هایش از پیکر جدا گردید؛ آن‌گاه خداوند به جای دستان، دو بال به وی عنایت فرمود که در بهشت همراه فرشتگان پرواز کند؛ همان‌طور که برای جعفر طیار (ع) قرار داده...» (خصال شیخ صدوق، ص۶۸) مشهورترین کنیه حضرت عباس(ع)،  «ابوالفضل» به معنی «ابوالفضائل» است زیرا ایشان جلوه‌ی تمام فضایل و زیبایی‌های ظاهری و باطنی بوده‌اند؛ چنانچه در فضائل ظاهری، چنان زیبا و تنومند بودند که حضرت را «قمر بنی هاشم» نامیدند؛ و در فضایل اخلاقی و معنوی از قبیل ایمان، علم، بصیرت، شجاعت، وفاداری و #ولایت‌پذیری و #ولایت‌یاوری نیز شاهکار خلقت بوده‌اند! ✍️ هرچند متأسفانه درباره زندگی و احوالات آن حضرت تا قبل از محرم سال ۶۱ قمری، اطلاعات اندکی وجود دارد! اما از همین اطلاعات و احادیث محدود می‌توان به فضائل ارزشمندی از حضرت اباالفضل (ع) اشاره نمود: 1️⃣ «علم و دانش»: امام سجاد(ع) می‌فرمایند: «اِنَّ العَبَّاسَ بنِ عَلِیّ (ع) زُقَّ العِلمَ زَقّاً»: «به درستی که عباس بن علی (ع) دانش را از سرچشمه چشیده است، آن‌هم چشیدنی!» (بحارالأنوار، ج ۴۵، ص ١٣٧)؛ 2️⃣ «بصیرت نافذ»: امام صادق(ع) فرمودند: «انَ عَمُّنا العَبَّاسُ (ع) نافِذَ البَصیرَه»: «عموی ما عباس (ع) بصیرت و بینشی ژرف داشته است» (اعیان الشیعه، ج ٧، ص ۴٣٠)؛ بی‌شک حضرت عباس(ع) را می‌بایست شاهکار بینش و بصیرت دانست، چنانچه در فتنه‌ها، به‌راحتی حق را از باطل تشخیص داده و با تمام همت عالی خود، عزم بر احقاق حق داشته‌اند، لذا امام صادق (ع) در زیارت نامه آن حضرت می‌فرمایند: «گواهی می‌دهم که تو لحظه‌ای از خود سستی نشان ندادی و برنگشتی، بلکه راه و روش تو بر ایمان و بصیرت در دین رقم خورده است» (کامل الزیارات، ص ٧٨۶)؛ 3️⃣ «شجاعت و وفاداری»: حضرت ابوالفضل (ع) مظهر شجاعت و وفاداری است، ایشان از نوجوانی در جنگ صفین نشان دادند که پورِحیدر کرارند؛ اما اوج این شجاعت و شهامت در حماسه کربلا بود، به‌گونه‌ای که امام حسین (ع) با دیدن بدن غرقه به خون برادر فرمودند: «چشم‌هایی که تا دیشب از ترس تو نخوابیده بودند، امشب به خواب خواهند رفت!» (معالی‌السبطین، ج ١، ص ۴۴٣)؛ 4️⃣ «ولایت پذیری»: از مهم‌ترین و اصلی‌ترین فضائل حضرت عباس (ع) که می‌بایست تمامی مسلمانان از آن الگوگیری نمایند، «ولایت پذیری» و اطاعت محض از ولی امر و امام مسلمین است؛ به‌گونه‌ای که در کربلا تا زمانی که امام حسین(ع) امر به ماندن حضرت در کنار خیمه‌ها داده بودند، حضرت بدون چون و چرا، از خیمه‌ها پاسداری می‌کردند و هنگامی که حضرت امر کردند که آب برای اهل‌بیت فراهم کنند، ایشان بدون معطلی با تبعیت محض از ولی‌امر، پا در رکاب کرده و جانشان گرامیشان را در راه اطاعت از ولایت، فدا کردند؛ لذا مسئله شهادت حضرت عباس(ع)، تنها مسئله نثار جان نیست، بلکه مهم‌تر از آن، سطح بالای معرفت آن حضرت نسبت به مقام امام معصوم و جانفشانی بی‌قید و شرط ایشان برای انجام فرمان ولی‌امر و درک معنای واقعی «ولایت» است؛ ✍️ و سخن امروز را با فرازی از زیارت ناحیه مقدسه که از توقیعات مشهور امام عصر است به پایان می‌بریم که حضرت صاحب‌الزمان (عج) فرمودند: «سلام بر ابوالفضل، عباس بن اميرالمؤمنين، همدرد بزرگ برادر، كه جانش را فدای او ساخت و از ديروز بهره‌ی فردايش را برگزيد؛ آن‌كه فدايی برادر بود و از او حفاظت كرد و براى رساندن آب به او كوشيد و دستانش قطع شد؛ خداوند قاتلان او را لعنت كند...» (الاقبال بالاعمال الحسنه، ج۳، ص۷۴). 🌹 معلم ولایتمداری عباس است😊

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#مدافع_ولایت» روز چهارشنبه ١۴٠٢/١١/٢۵ مناسبت روز: چهارمین روز از ماه شعبان المعظم برابر با سالروز ولادت با سعادت #قمربنی‌هاشم (ع) و «#روز_جانباز» است، لذا ضمن گرامیداشت مقام بلند جانبازان و ایثارگران انقلاب اسلامی، این روز فرخنده را به همه‌ی مسلمانان جهان تبریک و تهنیت عرض نموده و سخن امروز را با سلام و صلوات به روح بلند حضرت #عباس (ع) آغاز می‌نمائیم‌؛ #عباس‌ بن‌ علی‌ بن‌ ابیطالب (ع) اولین فرزند حضرت #ام‌البنین (س) و حضرت #امیرالمؤمنین (ع) است که مهمترین فراز زندگی ایشان حضور در حماسه کربلا و حمایت از حضرت سیدالشهداء (ع) و شهادت در روز عاشورا است؛ اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع)، مقام بسیار بالایی برای حضرت #اباالفضل (ع) قائل بودند، چنانچه امام سجاد (ع) فرمودند: «إنَّ لِعَمِیَّ العَباسْ دَرَجَهً یَغبِطُهُ بِهَا جَمیعُ الشُّهَداء یُومَ القِیامَه...»: «برای عمویم عباس جایگاهی است که تمام شهدا در روز قیامت، به مقام و درجه‌ی ایشان غبطه می‌خورند» (أمالی صدوق، ص۴۶۳) همچنین آن حضرت در کلام گهربار دیگری فرمودند: «خداوند عمویم عباس را رحمت کند که ایثار کرد و خود را به سختی افکند و در راه برادرش جانبازی کرد، تا آن‌که دست‌هایش از پیکر جدا گردید؛ آن‌گاه خداوند به جای دستان، دو بال به وی عنایت فرمود که در بهشت همراه فرشتگان پرواز کند؛ همان‌طور که برای جعفر طیار (ع) قرار داده...» (خصال شیخ صدوق، ص۶۸) مشهورترین کنیه حضرت عباس(ع)،  «ابوالفضل» به معنی «ابوالفضائل» است زیرا ایشان جلوه‌ی تمام فضایل و زیبایی‌های ظاهری و باطنی بوده‌اند؛ چنانچه در فضائل ظاهری، چنان زیبا و تنومند بودند که حضرت را «قمر بنی هاشم» نامیدند؛ و در فضایل اخلاقی و معنوی از قبیل ایمان، علم، بصیرت، شجاعت، وفاداری و #ولایت‌پذیری و #ولایت‌یاوری نیز شاهکار خلقت بوده‌اند! ✍️ هرچند متأسفانه درباره زندگی و احوالات آن حضرت تا قبل از محرم سال ۶۱ قمری، اطلاعات اندکی وجود دارد! اما از همین اطلاعات و احادیث محدود می‌توان به فضائل ارزشمندی از حضرت اباالفضل (ع) اشاره نمود: 1️⃣ «علم و دانش»: امام سجاد(ع) می‌فرمایند: «اِنَّ العَبَّاسَ بنِ عَلِیّ (ع) زُقَّ العِلمَ زَقّاً»: «به درستی که عباس بن علی (ع) دانش را از سرچشمه چشیده است، آن‌هم چشیدنی!» (بحارالأنوار، ج ۴۵، ص ١٣٧)؛ 2️⃣ «بصیرت نافذ»: امام صادق(ع) فرمودند: «انَ عَمُّنا العَبَّاسُ (ع) نافِذَ البَصیرَه»: «عموی ما عباس (ع) بصیرت و بینشی ژرف داشته است» (اعیان الشیعه، ج ٧، ص ۴٣٠)؛ بی‌شک حضرت عباس(ع) را می‌بایست شاهکار بینش و بصیرت دانست، چنانچه در فتنه‌ها، به‌راحتی حق را از باطل تشخیص داده و با تمام همت عالی خود، عزم بر احقاق حق داشته‌اند، لذا امام صادق (ع) در زیارت نامه آن حضرت می‌فرمایند: «گواهی می‌دهم که تو لحظه‌ای از خود سستی نشان ندادی و برنگشتی، بلکه راه و روش تو بر ایمان و بصیرت در دین رقم خورده است» (کامل الزیارات، ص ٧٨۶)؛ 3️⃣ «شجاعت و وفاداری»: حضرت ابوالفضل (ع) مظهر شجاعت و وفاداری است، ایشان از نوجوانی در جنگ صفین نشان دادند که پورِحیدر کرارند؛ اما اوج این شجاعت و شهامت در حماسه کربلا بود، به‌گونه‌ای که امام حسین (ع) با دیدن بدن غرقه به خون برادر فرمودند: «چشم‌هایی که تا دیشب از ترس تو نخوابیده بودند، امشب به خواب خواهند رفت!» (معالی‌السبطین، ج ١، ص ۴۴٣)؛ 4️⃣ «ولایت پذیری»: از مهم‌ترین و اصلی‌ترین فضائل حضرت عباس (ع) که می‌بایست تمامی مسلمانان از آن الگوگیری نمایند، «ولایت پذیری» و اطاعت محض از ولی امر و امام مسلمین است؛ به‌گونه‌ای که در کربلا تا زمانی که امام حسین(ع) امر به ماندن حضرت در کنار خیمه‌ها داده بودند، حضرت بدون چون و چرا، از خیمه‌ها پاسداری می‌کردند و هنگامی که حضرت امر کردند که آب برای اهل‌بیت فراهم کنند، ایشان بدون معطلی با تبعیت محض از ولی‌امر، پا در رکاب کرده و جانشان گرامیشان را در راه اطاعت از ولایت، فدا کردند؛ لذا مسئله شهادت حضرت عباس(ع)، تنها مسئله نثار جان نیست، بلکه مهم‌تر از آن، سطح بالای معرفت آن حضرت نسبت به مقام امام معصوم و جانفشانی بی‌قید و شرط ایشان برای انجام فرمان ولی‌امر و درک معنای واقعی «ولایت» است؛ ✍️ و سخن امروز را با فرازی از زیارت ناحیه مقدسه که از توقیعات مشهور امام عصر است به پایان می‌بریم که حضرت صاحب‌الزمان (عج) فرمودند: «سلام بر ابوالفضل، عباس بن اميرالمؤمنين، همدرد بزرگ برادر، كه جانش را فدای او ساخت و از ديروز بهره‌ی فردايش را برگزيد؛ آن‌كه فدايی برادر بود و از او حفاظت كرد و براى رساندن آب به او كوشيد و دستانش قطع شد؛ خداوند قاتلان او را لعنت كند...» (الاقبال بالاعمال الحسنه، ج۳، ص۷۴). https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع: «#فاطمه_ثانی٢» ✍️ مناسبت روز: در دومین روز از #دهه_کرامت و ایام با سعادت میلاد حضرت فاطمه ثانی (س) قرار داریم و در روز گذشته از جایگاه ممتاز و ویژه‌ی حضرت #فاطمه_معصومه (س) در کلام و سیره اهل‌بیت (ع) سخن گفتیم و سپس به برخی از فضایل بی‌شمار آن حضرت پرداختیم از جمله: 1️⃣ #دختر_آل‌رسول (ص) بودن؛ 2️⃣ «#معصومه» بودن و داشتن مقامی شبه معصوم؛ 3️⃣ بشارت پیش از میلاد، توسط امام معصوم (ع)؛ و انشاالله امروز نیز این مبحث را در بیان فضایل «#کیمیای_هستی» ادامه می‌دهیم: 4️⃣ «#شفیعه» بودن و دارای مقام شفاعت اعتقاد به شفاعت انبیاء و اولیاء الهی از ضروریات مذهب شیعه است و هیچ تردیدی در آن‌‌ وجود ندارد؛ و طبق آیات قرآن کریم، بالاترین جایگاه شفاعت، از آن رسول گرامی اسلام (ص) می‌باشد که از آن به «مقام محمود» تعبیر شده است؛ یکی دیگر از فضایل بزرگ حضرت معصومه (س) مقام شفاعت ایشان در روزی است که «شفاعت نزد خداوند سودى ندارد، مگر براى آن كس كه خداوند به او اجازه دهد»: «وَلَا تَنْفَعُ الشَّفَاعَةُ عِنْدَهُ إِلَّا لِمَنْ أَذِنَ لَهُ» (سبأ/٢٣) طبق روایات اسلامی، حضرت معصومه (س) بعد از حضرت زهرا (س)، دومین زنی می‌باشند که به نصّ اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع)، دارای مقام شفاعتند و شفاعت ایشان نیز گسترده‌ و جهان‌شُمول است؛ چنانچه امام صادق (ع) فرمودند: «زنی از فرزندان من (درقم) از دنیا می‌رود که نامش «فاطمه» است و به شفاعت او، همه شیعیان ما وارد بهشت می‌شوند» (سفینه‌البحار، ج٢، ص٣٧۶) همچنین در یکی از فرازهای زیارت‌نامه‌ حضرت معصومه (س) که امام رضا (ع) در مورد آن حضرت بیان فرموده‌اند، می‌خوانیم: «یَا فَاطِمَةُ اشْفَعِی‏ لِی فِی الْجَنَّةِ‏»: «ای فاطمه، مرا برای ورود به بهشت شفاعت کن» و سپس علت این مقام بلند را چنین بیان نموده‌اند: «فَإِنَّ لَکِ عِنْدَ اللَّهِ شَأْناً مِنَ الشَّأْنِ»: «به درستى که براى تو، نزد خدا مقامى از مقامات بلند است» که مسلماً این جملات از قول یک امام معصوم، بیانگر مقام شفاعت فاطمه ثانی (س) می‌باشد. (بحارالانوار، ج۱۰۲، ص۲۶۷) البته برخی از اقوال علمای بزرگ شیعه نیز مؤید مقام بلند شفاعت جهان‌شمول برای حضرت است چنانچه محدث قمی (ره) بیان فرموده که: «در عالم رؤیا، مرحوم میرزای قمی (ره) را دیدم و از ایشان پرسیدم که آیا اهل قم را حضرت معصومه (س) شفاعت خواهند کرد؟ دیدم میرزا با تندی، متوجه من شد! و من سؤالم را تکرار کردم؛ میرزا دوباره با تندی به من نگاه کرد و گفت: چه میگویی؟ مرتبه سوم که سؤالم را تکرار کردم، میرزای قمی پاسخ داد: یا شیخ، تو چرا چنین سؤالی می‌کنی؟ شفاعت اهل قم با من است؛ حضرت معصومه (س) تمام شعیان عالم را شفاعت می‌کنند» (مردان علم در میدان عمل، ج٣، ص٣۵) 5️⃣ «#عالمه» بودن و دارای مقام بلند علم و معرفت یکی دیگر از فضایل حضرت معصومه (س) مقام بلند علمی ایشان است، چنانچه در روایت آمده که در عصر امام موسی کاظم (ع) جمعی از شیعیان وارد مدینه شدند تا خدمت آن حضرت رسیده و سؤالاتشان را از ایشان بپرسند، امّا امام در سفر بودند، لذا به ناچار سؤالات مکتوب خود را تحویل دادند تا در فرصتی دیگر، پاسخ آن را تحويل بگیرند؛ آنها در زمان بازگشت به وطن نیز برای خداحافظی، بار دیگر به خانه حضرت رفتند اما متوجه شدند که امام (ع) کماکان در سفر هستند؛ در این حال حضرت معصومه (س) که کمتر از ده سال داشتند، سؤالات را به همراه جواب‌ مکتوب به آن‌ها تحویل دادند؛ و کاروانیان شادمان به سمت وطن خود حرکت کردند که اتّفاقاً در مسیر بازگشت امام کاظم (ع) را ملاقات نمودند و داستان را برای حضرت بازگو کردند؛ امام نوشته‌ها را گرفته و پس از مطالعه پاسخ‌های دقیق و عالمانه دختر گرامیشان، سه بار فرمودند: «فِداها ابُوها»: «پدرش به فدایش باد!» (فاطمه دوم، ص ۱۶۶) که مسلماً این مطلب نشانگر مقام بلند علمی و معرفتی حضرت فاطمه معصومه (س) است. 6️⃣ «#محدثه» بودن و راوی احادیث نورانی اهل‌بیت (ع) یکی دیگر از ویژگی‌های حضرت معصومه (س) که در تاریخ به آن اشاره شده، «محدثه» بودن ایشان است؛ که با توجه به وجود اختناق شدید در آن زمان، نقل احادیث معصومین، کار بسیار سخت و دشوار بوده است؛ با این وجود، نام مبارک حضرت به‌عنوانِ راوی در سند چندین حدیث مهم از جمله «#حدیث_غدیر و #حدیث_منزلت» به چشم می‌خورد؛ چنانچه علامه امینی (ره) در کتاب شریف الغدیر به این احادیث نورانی استناد نموده است: «حدثتنی فاطمه بنت موسی ابن جعفر ... أنسیتم قول رسول الله یوم غدیرخم: من کنت مولاه فعلیٌ مولاه و قوله: أنت منّی بمنزله هارون من موسی علیه السلام» (الغدیر، ج۱، ص۱۹۶) ✍️ این مبحث ادامه دارد...