📽دوگانه‌ برنامه‌ کارنامه نباید درست‌ کنیم! #خانواده #قاضی_زاده #دولت_مردم #دولت_خانواده 🔰 نشانی صفحات دکتر سید امیرحسین قاضی‌زاده هاشمی: بله | ایتا | روبیکا | ویراستی @s_a_ghazizadeh

🖋 «تیراندازی، مهارت مغفول در تربیت تمدنی: بازخوانی جامعه‌شناختی یک توصیه نبوی» ✍️ بهنام نوذری بخش 1️⃣ «عَلِّموا بَنيكُمُ الرَّميَ؛ فإنَّهُ نِكايةُ العَدوِّ» پيامبر خدا صلی‌الله‌عليه‌وآله فرمودند: «فرزندان‌تان را تيراندازی بياموزيد، چرا كه مايه‌ی شكست و تضعيف دشمن است.» (کنزالعُمّال، حدیث شماره ۴۵۳۴۱) 🔹 با وجود حجم انبوه توصیه‌های صریح دینی درباره آموزش مهارت تیراندازی، امروزه در زیست‌جهان اجتماعی ایران، به‌ویژه در سطح عمومی جامعه، ردّ چندانی از نهادینه‌شدن این مهارت نمی‌توان یافت. این شکاف میان منطق فرهنگِ دینی و واقعیت میدانیِ رفتارِ جمعی، خود نشانه‌ای از یک گسست در فرآیند انتقال و بازتولید ارزش‌های فرهنگی است. آنچه باید مورد تأمل قرار گیرد، این است که چرا این آموزه، از مسیر جامعه‌پذیری رسمی یا غیررسمی، به کنش عادیِ خانوادگی بدل نشده است؟ 🔹 ورود به این مسئله نیازمند تبیین دقیق مزایا، کارکردها، و قابلیت‌های تربیتی و تمدنی این مهارت است؛ چرا که یکی از مسیرهای اصلیِ تغییر سازه‌های اجتماعی و گرایش‌های عمومی، همانا بازخوانی اهمیت‌های فراموش‌شده و معناسازی فرهنگیِ جدید برای کنش‌های مغفول است. 🔹 با تأمل در مسئله فوق، می‌توان به نوعی ابهام فرهنگی یا نارسایی معنایی در درک عمومی از این کنش اشاره کرد. در گفتمان رایج، تیراندازی غالباً با بار معناییِ «خطر»، «خشونت» یا «کارکرد صرفاً نظامی» رمزگذاری شده و از این‌رو در ناخودآگاه جمعی، نه به‌مثابه یک مهارت تربیتیِ همگانی، بلکه به عنوان فعالیتی تخصصی و مختص نیروهای مسلح تصور می‌شود. این بازنمایی فرهنگی -که می‌توان آن را نوعی استعاره‌ی تقلیل‌گرا در حوزه‌ی نمادهای خشونت دانست- موجب شده تا آموزش تیراندازی - حتی در اشکال کاملاً ورزشی و ایمن آن - از دایره‌ی الگوهای تربیتی خانواده و مدرسه خارج شود. این در حالی است که نصوص دینی، با ارجاع مستقیم به فرآیند تربیت نسل آینده، تیراندازی را در زمره‌ی مهارت‌هایی قرار می‌دهند که باید در سنین پایه و مهمتر از آن، در بستر #خانواده نهادینه شود، نه آنکه در قالب سازوکارهای تخصصی و نظامی از دسترس عموم خارج گردد. این فاصله‌ی گفتمانی، از حیث جامعه‌شناسیِ فرهنگی، نشانه‌ای از عدم تطابق میان دستگاه مفهومیِ سنت دینی و سازه‌های معنایی مدرن است؛ جایی که یک کنش سنتی، به‌جای آنکه بازتعریف و نهادینه گردد، به حاشیه رانده شده و دچار بحران بازنمایی است. 🔹 از منظر جامعه‌شناسیِ تربیت، مهارت تیراندازی را می‌توان یک «کنش فرهنگی چندوجهی» دانست که واجد ابعاد هم‌زمان جسمانی، روانی، اخلاقی و اجتماعی است. بر مبنای شواهد متقن دینی، این مهارت نه‌تنها به‌عنوان یکی از شریف‌ترین و مفیدترین سرگرمی‌های مؤمنانه شناخته شده - تا جایی که حتی حکم حرمت شرط‌بندی میان شرکت‌کنندگان در آن رفع گشته است (اینجا و اینجا) - بلکه به‌مثابه ابزاری برای نهادینه‌سازی سلحشوری، شجاعت، و مسئولیت‌پذیری در فرآیند رشد کودکان و نوجوانان تلقی می‌گردد.