در تفسیر این آیه فرموده اند کسی که خدا را فراموش کنـد و با او قطع رابطه نماید، راهی جز دل بستن به دنیا برایش باقی نمی ماند و تمام سعی و تلاشش به دست آوردن زندگی بهتر دنیایی خواهد شد. او روز به روز به زندگی دنیایی اش توسعه می دهد و با آن و لذت هایش سرگرم می شود؛ اما این لذتها، چه کم باشد و چه زیاد، او را آرام نمی کند؛ چرا که هر چه دست آورد، باز غم چیزهایی را می خورد که به دست نیاورده و از طرفی نگران است که دارایی اش را خاطر ناملایمات و مرگ و مریضی و ... از دست بدهد. پس انسان دنیاپرستی که از یـاد خـدا بـریـده -ثروتمند یا فقیر- همیشه در رنج و فشار به سر می برد؛ اما آن که در پرتو شناخت و یاد خدا می داند که در پس این زندگی و در نزد خدا حیاتی وجود دارد که آنچه بخواهد، در آن هست و هیچ آفتی در آن وجود ندارد که به او آسیبی برساند، دیگر از سرد و گرم زندگی دنیوی ترسی ندارد و به آنچه خدا برایش مقدر کرده ـ‌کم یا زیادـ خشنود است. | #تفسیر آیهِ ۱۲۴ سورهِ طه

نعمت ها هنگامی گوارا هستند که مایه خوشی زندگی باشند و وقتی مایه خوشی زندگی هستند که انسان با آنها ارامش پیدا کند. اگر انسان دارای بهترین نعمت ها باشد، اما آرامش نداشته باشد، هرگز برای او گوارا نخواهد بود. این آرامش نیز ـ‌که پاکیزگی و گوارایی زندگی به آن وابسته است‌ـ تنها در سایه ایمان و انجام کارهای شایسته به دست می آید. آری، کسی که پیوسته خدا را به یاد داشته باشد، دیگر از آنچه پیش می آید، ترسی ندارد؛ زیرا می داند خداوند سرپرست اوست و آنچه برایش رخ می دهد، تقدیر الهی و خیر و صلاح بنده‌اش است. پس اگر چیزی به وی عطا کند، خیر اوست و اگر چیزی را از او باز دارد، باز هم خیر اوست. به همین جهت، سراسر زندگی برایش لذت بخش و گوارا می شود و سرانجامش نیز بهترین سرانجام خواهد بود. | #تفسیر آیه ۲۹ سوره مبارکه رعد